Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK44

{POV Kaitlynn}

Pijn... Pijn was het enige wat ik voelde. Ik zakte door mijn knieën en viel op de grond. Mijn rechterhand had ik op mijn linker schouder gedrukt maar ik wist al snel dat dit geen nut had. Mijn hand was al helemaal nat door het bloed wat er uit de wond kwam.

Ik kreunde van de pijn. Ik had totaal niet door wat er om me heen gebeurde. Het leek wel alsof ik de enige op aarde was en het enige wat er verder was was de vreselijke pijn in mijn schouder. Ik beet mijn tanden op elkaar om een kreet te onderdrukken. Het liefst had ik nu de longen uit mijn lijf geschreeuwd. Met veel moeite kon ik mijn hoofd een klein beetje optillen om te zien wat er om me heen gebeurde. Ik zag dat Christopher was vast gepakt door een soldaat. Dylan was ondertussen ook al omsingeld. Ik beet op mijn lip en sleepte mezelf over de grond. Half kruipend, half tijgerend bewoog ik mezelf over de grond. Op mijn pad lag een zwaard op de grond. Ik greep deze vast en ging verder. Ondertussen was Dylan ook vastgepakt en op zijn knieën gedwongen door 2 soldaten. Koning Leopold stond voor hun met het pistool nog steeds in zijn hand.

"4 van jullie blijven hier, de rest gaat weg." zei hij tegen zijn soldaten. De soldaten deden precies wat hij zei. Mooi....

"En nu jullie 2.... Mmm... Wat zal ik met jullie doen? Een schot tussen de ogen of misschien ook in de schouder en toekijken hoe jullie alle 3 dood bloeden? Opties... Opties... Er zijn er zoveel!" Ik kroop verder en deed mijn uiterste best om geen geluid te maken.

"Later we het maar gewoon snel doen, ik heb al genoeg werk aan dat kind wat achter me ligt te bloeden." ik was nu net achter de koning. De soldaten waren druk bezig met Dylan en Christopher in bedwang houden en keken dus niet naar mij. Langzaam ging ik op mijn voeten staan en haalde uit, net op het moment dat hij zijn hand uitstrekte met zijn vinger op de trekker...

Ik raakte koning Leopold. Hard. Het duurde dan ook niet lang voordat hij door zijn benen zakte. Dylan en Christopher haalde uit naar de soldaten die verbaasd naar het lichaam van hun koning keken. Binnen no-time hadden ze de soldaten onder controle en boeide ze aan elkaar vast met een stel handboeien. Ik had het ondertussen nogal moeilijk. Ik kon mijn ogen bijna niet open houden en mijn schouder deed ongelofelijk veel pijn.

Ik voelde mijn ogen steeds zwaarder worden en ik deed mijn best om niet te gaan slapen.

"Kaitlynn? Kaitlynn blijf bij! Niet in slaap vallen!" Dylan tilde me op en begon te lopen.

"Het is zo moeilijk... Ik ben zo moe..." fluisterde ik. Dylan begon te rennen. Ik had geen idee waar we heen gingen. Het enige waar ik me op kon concentreren was op het open houden van mijn ogen.

"Waag het niet Kait..." mompelde Dylan toen mijn ogen bijna dicht waren.

"Het spijt me..." mompelde ik en daarna viel ik in slaap.

~

Toen ik weer wakker werd lag ik op een bed. Ik wist totaal niet waar ik was en raakte een beetje in paniek. Snel probeerde ik om rechtop te gaan zitten. Probeerde. Het lukte totaal niet. Een extreme pijnscheut ging door mijn schouderblad heen waardoor ik een kreet gaf. Tranen schoten in mijn ogen terwijl ik mijn best deed om normaal te blijven ademen.

"U moet iets doen! We kunnen die kogel niet in haar schouderblad laten zitten!" Het was Dylan.

"Ik kan niets voor haar betekenen. Ze zou toch naar een ziekenhuis moeten. Ik kan haar een slaapmiddel geven. En een pijnstiller, maar die kogel kan ik er niet uithalen! Dat brengt veel te veel risico's met zich mee. Ik weet niet precies waar die kogel zit en ook niet hoe diep. Straks breng ik veel meer schade aan dan dat er eigenlijk al was. In het ziekenhuis kunnen ze haar goed behandelen."

"Oke.... Dat begrijp ik... Ik bel een ambulance. Die moeten har dan met spoed vervoeren. Gelukkig is alles weer rustig hier op het kasteel..." Het duurde niet lang voordat er een vrouw de kamer binnen kwam gelopen. Toen ze zag dat ik wakker was glilachte ze.

"Ah, zo te zien ben je wakker! Ik geef je nu even een pijnstiller en een tablet waar je slaperig van kan worden. Zo meteen word je naar het ziekenhuis gebracht omdat ze je daar beter kunnen behandelen." Ik probeerde te knikken maar stopte meteen toen er weer en pijnscheut door mijn schouder ging. Ik beet op mijn lip en zuchtte.

Toen ik de pijnstiller in had genomen duurde het nog een aantal minuten voordat deze ook echt zijn werk begon te doen. Ik kreeg ook het slaapmiddel toegediend en het verbaasde me hoe snel deze begon te werken. Mijn ogenleden werden steeds zwaarder totdat ik ze niet open meer kon houden.

~

Ik werd wakker in een witte kamer. Een ziekenhuis... Ze hebben me dus, denk ik, al geopereerd. Ik draaide me op mijn zij en schok me rot.

"Jayden?"

**************************************

Hollaaa, hier weer een nieuw hoofdstuk!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden!

-xxx- love yaa