Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK 37

"Stomme blaadjes..." Ik kroop verder en deed mijn best om zo min mogelijk geluid te maken. Mijn haar zat vol met blaadjes en mijn jurk was helemaal bruin van de aarde.

Er klonk geritsel om me heen. Met mijn adem ingehouden deed ik mijn ogen dicht en hoopte dat ze me niet zouden vinden. Ik wilde niet terug. Opeens botste er iemand tegen me aan en struikelde deze persoon ook nog eens over me. Hoe kan je überhaupt over een persoon heen struikelen?! Ik weet dat ik niet de langste ben, en ja oké ik zit hier opgerold in de bosjes terwijl ik een groen t-shirt aan heb, maar alsnog.

"Sh*t.." hoorde ik naast me. Ik kende die stem... Leonard..

"Ga weg Leonard, dit is mijn plek!" siste ik naar hem. Hij draaide zich naar me om en keek me met grote ogen aan.

"Wat doe jij hier? Weetje het maakt me niet echt uit. Ik heb deze plek nodig, de hele dag zeuren ze aan m'n hoofd dat ik een pak moet passen en dat mijn haar perfect moet zitten voor die bruiloft. Ik kan er niet meer tegen!" Terwijl hij met zijn handen in zijn haar zat.

"Je denkt dat jij het zwaar hebt? Are you kidding me?! Ik heb al drie dagen dat gezeik gehad! Korset aan, korset uit. Hakken uit, dan weer hakken aan. Make-up goed doen, haar goed doen. En nog veel meer. Mijn voeten zitten onder de blauwe plekken en ik kan amper lopen. Ik was al blij dat ik hier kon komen, en nu kom jij het verpesten?! Zoek je eigen struik, of je eigen bos of wat dan ook. In ieder geval ga weg hier!" ik deed mijn best om zo zacht mogelijk te praten.

"Tsss, dat is niet zo zwaar! Jij krijgt niet heel de dag te horen: "Prins Leonard, blijf rechtop staan." "Prins Leonard, We moeten uw haar bijwerken." "Prins Leonard, blijf nu even stil staan." bla bla bla. Heel de dag door. Weetje hoelang ik het al heb uitgehouden? 5 uur! Ik heb daar 5 uur gestaan!" Ik fronste en deed mijn best om niet te gaan lachen.

"Whoepdidoe! 5 uur! Wow, wil je nu een lintje? Misschien ook nog een sticker? Heb je me niet gehoord? Ik heb dat al 3 dagen gehad! 3 dagen! Vergeleken met dat is 5 uur nog niets!" Leonard sloot zijn ogen en ademde diep in.

"Oke, je hebt gelijk. Ik ben gewoon nogal gestrest." hierop rolde ik mijn ogen.

"Goh, dat had ik echt niet verwacht.." Leonard grinnikte.

We bleven met z'n tweeën zitten en uiteindelijk werd ik moe en ging liggen op de grond terwijl ik mijn hoofd op Leonard's schoot had neergelegd. Het was eigenlijk best rustgevend. Af en toe moesten we heel stil zijn omdat er bewakers langs kwamen gerend, waarschijnlijk omdat ze ons aan het zoeken waren.

Na een uur waren we nog steeds niet ontdekt. Ik begon me nu toch wel een beetje te vervelen. Zuchtend begon ik grassprietjes uit de grond te trekken en gooide ze naar Leonard. Hij keek me boos aan en deed het terug. Jammer genoeg wist hij niet dat ik hooikoorts heb. Ik deed mijn best om mijn nies in te houden en kneep mijn neus dicht.

Een klein geluid ontsnapte vanuit mijn mond. Leonard sloeg zijn hand snel over mijn mond en drukte een vinger tegen zijn lippen. We hoorde voetstappen in onze richting komen.

"Ik hoorde echt iets! Ik zweer het!" het was even stil en er klonk geritsel van wat blaadjes. Gelukkig waren het de blaadjes van een struik die best ver van ons vandaan stond. Ik hield mijn adem in en deed mijn best om zo stil mogelijk te zitten.

"Er is hier helemaal niets. Misschien moet je toch maar weer eens langs gaan bij je therapeut. De stemmetjes in je hoofd komen weer terug." Ik hoorde weer geritsel en opeens was er een doffe knal die gevolg werd door het geluid van dat er iets op de grond viel. Of beter gezegd een iemand.

Het duurde nog een paar minuten voordat het gevecht was afgelopen tussen de twee bewakers en uiteindelijk liepen de bewakers weg terwijl ze nog diep in gesprek waren.

~

Toen het donker was, en mijn maag begon te knorren van de honger, besloten we om naar binnen te gaan en naar de keuken te sluipen.

Tot mijn grote verbazing lukte het ons gewoon om zonder betrapt te worden naar de keuken te sluipen en daar wat te eten. Nu kwam nog het moeilijkste gedeelte: terug naar mijn kamer sluipen. Dit was iets waar ik bijna 100% van overtuigd was dat het niet zou lukken. Rond mijn kamer was namelijk veel bewaking. Dit was het geval omdat de koning me nog steeds niet vertrouwde. Ik had dan wel het contract ondertekend, mijn familie was dus veilig en ik zou met Leonard trouwen. Maar toch vertrouwde hij me niet...

Leonard stond erop om me terug naar mijn kamer te begeleiden. Toen de bewakers vroegen waar we heel de dag waren geweest gaf hij als antwoord dat hij me had gedwongen om heel de dag met hem door te brengen. Hij wilde niet vertellen waar we waren geweest , en dar was ik hem dankbaar voor. Ik was hem sowieso heel dankbaar dat hij de schuld op zich nam.

Net voordat ik mijn kamer in ging gaf ik Leonard een snelle kus op zijn wang en wenste hem een goede nacht. Daarna liep ik meteen door naar de badkamer en sprong onder de douche aangezien ik helemaal onder zat met zand. Ik waste mijn haar en smeerde mijn huid in met olie. Daarna droogde ik mezelf af en trok mijn nachtjapon aan. Iets waar ik nog steeds aan moet wennen. Ik kan nu eenmaal niet slapen met die dingen. Ik slaap het liefst ik mijn ondergoed of gewoon een pyjama broek.

Toen ik eenmaal in bed lag en alles had gedaan om mezelf klaar te maken voor bed, deed ik mijn nachtlampje uit en sloot mijn ogen. Bijna meteen sliep ik al en droomde ik over Jayden en Luke die mijn kwamen redden....

************************************

Hey guys!

Sorry dat de update een dag te laat is...

Mijn laptop is deze week kapot gegaan waardoor ik dus een nieuwe moest kopen. Hierdoor heb ik een tijdje zonder laptop gezeten en op mijn mobiel schrijven vind ik nu eenmaal niet echt fijn. Ik heb wel wat geschreven met mijn mobiel maar niet echt veel.

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden!

-xxx- love yaaa