Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK21

{ POV Kaitlynn}

Lachend lanceerde ik mezelf op Dylan af.
Dylan viel achterover waardoor ik op hem kwam. Ik pakte een hand vol stro en duwde dat in zijn gezicht. Ik grinnikte en gaf een gil toen ik opeens naar de zijkant werd gegooid en daarna op mijn rug terecht kwam. Dylan zat nu boven op me en keek me grijnzend aan.

"En wat nu prinses? Je lijkt nu geen kant meer op te kunnen..." Ik begon onder hem te bewegen en probeerde zo uit zijn greep los te komen. Doordat mijn handen boven mijn hoofd waren vastgepind lukte dit alleen niet echt... Ik deed nog een poging om los te komen maar wist eigenlijk al dat dit toch niet zou gaan lukken, en dus gaf ik het maar gewoon op. Het heeft toch geen nut. Dylan liet een van mijn handen los en begon me te kietelen. TE KIETELEN!!!

Ik gaf een gil. En geloof me die was echt hard! Ik begon met mijn benen te schoppen en probeerde weer onder Dylan vandaan te komen.

"S-stopp!! N-n-neee!! Niet do-oeen!! AAAHHH NEE! Ik ga d-doooodd!! Red m-meee!! Ik ben te j-jong om zo'n gruwelijke dood te onder gaan!!" Dylan begon te lachen en ging gewoon verder met kietelen. "Stel je niet zo aan, het is een fijne dood, je gaat tenminste ten onder met een lach op je gezicht!" Ik probeerde hem boos aan te kijken. "Ja, en t-tranen in mijn ogen!" Dylan stopte even en keek me geamuseerd aan. Ik wilde net weer iets zeggen toen hij weer verder ging met kietelen. "Ok-keeee!! S-stop!!" tranen liepen over mijn wangen van het lachen en mijn buik deed pijn. Dylan bleef nog een tijdje doorgaan met kietelen en liet zichzelf daarna naast me op de grond vallen. Ik ademde diep in en uit en probeerde weer op adem te komen. De tranen had ik al van mijn wangen geveegd.

"Ik haat je..." mompelde ik en ging daarna langzaam rechtop zitten en begon toen al het stro uit mijn haar te halen.

"Niet waar, jou houdt van me!" zei Dylan met een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Fronsend bekeek ik zijn gezicht. "Mmm... blijf dat jezelf maar wijsmaken." Langzaam stond ik op een veegde al het stro van mijn kleding. Ik had vandaag gen jurk aan, maar gewoon een broek. Mijn haar hing los over mijn schouders en zat nu dus helemaal wild. "Zullen we maar weer gewoon verder met wat we van plan waren om te doen?"

De laatste week heb ik Dylan iedere dag geholpen met de paarden. Ik mocht nog steeds niet rijden van mijn ouders, maar ze hebben niets gezegd over de paarden zelf dus ik heb er ook niet meer om gevraagd. Ik bedoel.... Het is toch niet dat ik echt naar ze luister aangezien ik toch al ben gaan rijden. En wat is er nu zo gevaarlijk om bij paarden te zijn. Ik ben nog gewoon op het terrein en er is hier genoeg beveiliging. 

"Oke, vooruit dan maar. Je mag trouwens ook wel Apollo poetsen, hij is vies...." zei Dylan. Apollo is het paard van Dylan. Omdat Dylan zelf al een paard had bij hem thuis mocht hij hem meenemen. Apollo is echt een schatje. Ik heb hem gister ook al gepoetst en mocht toen ook een stukje met hem wandelen over het terrein heen. Ik heb toch nog wel kunnen genieten van het stukje wandelen, ook al voelde ik de ogen van alle beveiligers constant op mij gericht.

Ik liep blij naar Apollo toe en pakte zijn halster. Ik deed het halster op zijn hoofd heen en nam hem mee naar de buitenpoetsplaats.

Ondanks dat Apollo een hengst is is hij toch wel heel rustig. Hij blijft gewoon staan en geniet van alle aandacht die hij krijgt. Ik pakte een borstel uit de poetskist ( A/n: kist waar alle borstels in zitten, even voor alle paardenmensen onder ons, ik ga niet alle "begrippen" gebruiken. Ik weet de begrippen natuurlijk wel voor een bepaald woord maar anders moet ik alles helemaal gaan uitleggen voor de mensen die het niet weten dus ik ga alles zo makkelijk houden als het maar kan) Ik ging zo goed mogelijk over de vacht heen van Apollo en probeerde al het stof van hem af te krijgen. Toen Apollo voor mijn gevoel helemaal schoon was pakte ik de hoevekrabber en begon zijn hoeven schoon te maken. Terwijl ik dit aan had doen was was Apollo rustig aan het eten. Ik glimlachte en liep weer naar Dylan.