Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK19

{ pov Kaitlynn}

Toen ik eindelijk een paard had uitgekozen ging ik weer opzoek naar Dylan.

"Waar kan ik een zadel vandaan halen?" vroeg ik aan het toen ik hem gevonden had. Dylan keek me aan en wees naar een deur. Ik bedankte hem en liep naar de deur en ging er naar binnen. Ik pakte een zadel en een hoofdstel en ging toen weer naar mijn paard. Ik aaide haar over haar hoofd heen en begon toen met opzadelen.

Toen ik klaar was nam ik het paard mee en zag dat Dylan al klaar was en op me aan het wachten was. "Ben je er klaar voor?" vroeg hij aan me. Ik knikte vastberaden en singelde aan. Ik stapte daarna op en deed de beugels op maat. Toen ik helemaal klaar was keek ik Dylan aan en knikte. Dylan spoorde zijn paard meteen aan ik deed precies hetzelfde. Zo stapte we voorzichtig het stallencomplex uit en keken we beide de hele tijd om ons heen om te zien of er misschien een bewaker in de buurt was. Toen we geen bewakers zagen spoorde we onze paarden aan in draf. Toen we eindelijk in de bossen waren kwam er een glimlach op mijn gezicht. Ik hoefde me nu niet meer zoveel zorgen te maken over de bewakers en daar genoot ik ook echt van.

"Zullen we een galopje doen?" vroeg Dylan. Ik knikte enthousiast.

We gingen over in galop en racete door de bossen heen. Ik was zo blij en voelde me ook zo erg vrij! Ik had zo'n gevoel dat ik vroeger als kind had op kerstochtend.  Ik voelde de wind door mijn haar heen waaien en keek om me heen. Toen ik weer voor me uit keek zag ik dat we naar een meer reden. Voor ik het wist stonden we bij het meer. Het was letterlijk adembenemend! Door de volle maan was het meer belicht en daarnaast vlogen er ook nog allemaal vuurvliegjes rond.

"Wow, dit is prachtig! Ik heb nog nooit zoiets moois gezien!" Dylan knikte. "I know right?! God, ik ben hier al zo vaak geweest maar nog nooit heb ik het op deze manier gezien!" Ik grijnsde. "Toch wel blij dat je me hebt laten rijden, niet waar? Als ik dat niet had gevraagd had je dit nooit gezien." Dylan knikte en grijnsde ook naar mij.

"Zouden we het water in kunnen denk je?" vroeg ik aan Dylan. Hij keek me even verbaasd aan en staarde toen een aantal seconden voor zich uit. "Als we ze dadelijk goed afdrogen en een deken om doen dan moet dat wel kunnen." Er verscheen meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Dylan ging voorop en ging opzoek naar een stuk waar het meer ondiep was zodat we er langzaam in konden stappen. Toen we het lage stuk gevonden hadden stapte we het water in. In het begin had ik niet echt door dat we in het water waren. Ik had pas door dat we echt in het water liepen toen het voor mijn paard steeds moeilijker was om zijn benen op te tillen. Uiteindelijk waren we zo diep dat de paarden aan het zwemmen waren. In het begin voelde het best raar aan. Het leek wel alsof we aan het zweven waren. Ik sloot mijn ogen even en genoot van het moment. De laatste maanden heb ik me totaal niet vrij gevoelt. Ik voelde me alleen maar gestrest en verdrietig en nu kon ik dat eindelijk even vergeten.
*********
Hey guys, sorry dat het zo lang duurde en dat het hoofdstuk zo kort is...
Maar merry christmas!!! Hahah
Ik wilde het hoofdstuk gister al plaatsen maar ik voelde me niet echt lekker, nu nogsteeds niet trouwens maar ach ja dit is mijn kerst cadeau voor jullie!!
Ik hoop dat jullie leuk kerstdagen hebben gehad en veel cadeautjes enzo!
Xxx love yaa