Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK7

*een maand later*
{pov Kaitlynn}
"Kom Kait, we moeten naar beneden gaan. De limo komt er zo aan en dan mag je eindelijk weg uit dit vreselijke ziekenhuis." Kelsey hielp me met opstaan en pakte daarna mijn tassen waar al mijn persoonlijke spullen in zaten die ik mee had genomen naar het ziekenhuis. "Ik wil morgen weer terug om naar Jayden te gaan." Kelsey knikte. "Dat doen we zeker." Ik gaf haar een knuffel. "Kom we moeten gaan, Luke, Carson, Christopher, je ouders en je adoptie ouders of uhm tante en oom zijn op je aan het wachten in het paleis." Met een diepe zucht stemde ik toe en liep voorzichtig achter Kelsey aan. De wond op mijn been was nogsteeds niet genezen. 2 weken geleden was die opeens heel erg gaan ontsteken waardoor mijn been weer heel erg veel pijn begon te doen. Mijn armen zijn wel weer aangesterkt waardoor ik nu dus wel krukken heb gekregen.

Ik zag en limo aan komen rijden en wist meteen dat deze voor ons was. Met een diepe zucht stapte ik in. Ik was het niet gewent om in een limo te zitten. Nu zal je waarschijnlijk denken, dan is het toch juist en super leuk om in een limo te zitten voor de eerste keer maar ik zal je vertellen dat dat nu dus niet het geval was. Als ik nou helemaal gezond was geweest en Jayden nu niet in coma had gelegen had ik het waarschijnlijk wel echt helemaal geweldig gevonden, maar nu...

Na een kwartier kwamen we bij het paleis aan. Toen ik het paleis weer zag kreeg ik meteen kippenvel. Alle herinneringen kwamen weer naar boven en ik kreeg meteen het gevoel dat we weer op elk moment aangevallen konden worden door soldaten. Kelsey zag dat ik me niet op m'n gemak voelden en pakte mijn hand vast.
De limo stopte en niet veel later ging de deur open. Kelsey stapte eerst uit en draaide zich meteen om om mijn krukken aan de pakken. Nadat ik mijn krukken had aangegeven probeerde ik uit de limo stappen, iets wat nog veel moeilijker ging dan ik eigenlijk had gedacht. Uiteindelijk was ik uit de limo en kreeg ik mijn krukken weer van Kelsey. Ik begon voorzichtig te hinken en zag dat Luke al op ons stond te wachten. Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. Ik bleef stil staan en probeerde mijn evenwicht te bewaren, aangezien het nogal lastig ging.

"Luke, pas op ik val bijna!" zei ik lachend. Luke liet me meteen los, maar net iets te onverwachts waardoor ik mijn evenwicht echt verloor en naar achter viel. Gelukkig kon hij me net op tijd weer opvangen. "Sorry..." mompelde hij daarna terwijl zijn wangen rood waren geworden. Ik grinnikte.

Toen Luke me weer had losgelaten, en deze keer veilig, bleven we alle 3 even stil. Luke en Kelsey keken elkaar een paar seconden aan maar uiteindelijk keek Kelsey blozend weg. Mijn mond viel hierdoor open. "Oh my god!" riep ik. Luke en Kelsey keken me allebei geschrokken aan. "Wat is er?" zei Luke terwijl hij meteen in het rond keek om te zien of er iets was waardoor ik dat had geroepen. "Doe nu maar niet alsof jullie niet weten wat er aan de hand is! Sinds wanneer is dit al bezig?" riep ik. Luke en Kelsey keken elkaar allebei verwart aan. "Waar heb je het over?" vroeg Kelsey uiteindelijk. "Gaat het wel goed met je? Moeten we je weer naar het ziekenhuis brengen?" zei ze terwijl ze aan mijn voorhoofd voelde om te kijken of ik koorts had. Ik sloeg haar hand meteen weg. "Het gaat prima met me! Ik heb het over jou-" ik wees naar Kelsey "en jou." en nu wees ik naar Luke. "Sinds wanneer is dit al bezig?" ze keken me allebei nog verwart aan. "Sinds wanneer hebben jullie wat met elkaar? Jeez.... Moet ik nu echt alles helemaal uitspellen?" Kelsey's wangen werden meteen vuurrood. Luke kreeg ook een licht rode kleur op zijn wangen maar was niet zo rood als Kelsey. "E-er is helemaal niks tussen ons..." probeerde Kelsey nog te ontkennen. Ik begon hard te lachen. "Ja tuurlijk, en ik heb niet in een coma gelegen. We weten beide dat alle twee die dingen leugens zijn." Kelsey keek naar de grond en wilde haar gezicht voor mij verbergen. Luke wilden net iets zeggen toen ik iemand mijn naam hoorde schreeuwen.

"Kaitlynnn!!!" ik draaide me om en zag Megan op me af komen rennen. "Megan!!" riep ik terug. Megan zag mijn krukken en remde wat af. Uiteindelijk stond ze voor me. Ik probeerde haar een knuffel te geven maar doordat ze zo klein is en ik niet kon bukken door de wond op mijn been keek ik naar Luke. Luke begreep me en tilde Megan op. Ik gaf Megan een knuffel en een kus op haar voorhoofd.

"Kaity! Ik heb je zo gemist!" Ik grinnikte. "Ik heb jou ook gemist Meg!" "Zullen we een film kijken?! Ik wil een film kijken kom!" Luke zette Megan snel neer, en toen ze op de grond stond rende ze meteen weer weg het paleis in. Ik zette ook een stap in de richting van het paleis en draaide me toen om. "Jullie zijn nog niet van me af, als jullie dat hadden gedacht." Ik begon weer verder in de richting van het paleis te lopen en bedacht me toen dat ik eigenlijk geen idee had waar ik heen moest. Ik had geen idee waar de tv was. Waarschijnlijk hadden ze er wel een aangezien Megan een film wilde kijken en ik denk dat ze dat wel vaker heeft gedaan de afgelopen weken. Ik ging dus maar gewoon op zoek naar een kamer waar een tv was, of een kamer waar het gegil van een klein meisje vandaan kwam. Na een kwartier hoorde ik dan eindelijk een tv. Ik liep in de richting van het geluid en liep de kamer in maar toen ik de kamer binnen was gelopen stopte ik meteen en sloeg mijn handen met een kleine gil voor mijn ogen.

"Oh my god! Mijn ogen! Mijn onschuldige ogen!"

Carson en Christopher zaten op een bank en waren elkaar hevig aan het zoenen...

*******************************

Ten eerste wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de felicitaties! Ik werd er zo blij van!

Ik ben jullie zo dankbaar en ik wil jullie echt zo erg bedanken! Jullie nemen iedere keer de tijd om mijn verhaal te lezen en om reacties achter te laten, en dat maakt mijn dag echt helemaal goed! Zonder jullie was ik nooit zo ver gekomen en daarvoor ben ik jullie zooo dankbaar!

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!

-xxx- love you!