Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK18

Geschrokken bleef ik staan.

Sh*t... Sh*t.. Wat moet ik nu?!

"Uhm... ik ben opzoek naar mijn.. uhm kitten? Je weet wel... ze is heel klein en wit."

"Je kitten, huh?" zei de stem. Ik slikte. Ik hoorde een par voetstappen en opeens stond de jongen van het strand voor me. Mijn mond viel open en ik keek hem een paar seconden met open mond aan.

"We weten allebei denk ik wel dat je geen kat hebt." Ik deed mijn mond dicht en zette een hand in mijn zij. "En hoe moet jij dat dan wel niet weten? Ben je een stalker of zoiets? En trouwens, je vraagt wat IK hier doe maar een nog betere vraag is wat doe JIJ hier?"

"Ik vroeg het eerder." zei de jongen met een kinderlijke twinkeling in zijn oog. Ik rolde mijn ogen. "En ik heb al antwoord gegeven op je vraag, ik was op zoek naar mijn kitten."

"Welke kleur heeft je kitten?" vroeg de jongen nu. "Zwart." antwoordde ik meteen, zonder ook maar een seconden na te denken." Opeens begon hij te grijnzen. "Een minuut geleden was hij nog wit." Sh*t... "Uhm... hij is zwart met wit, hij heeft 2 verschillende kleuren om precies te zijn." De jongen begon nu nog meer te grijnzen. "Een minuut geleden was HIJ ook nog een ZIJ." Mijn wangen werden met de seconde steeds roder en ik wist dat ik me hier niet meer uit kon redden.

"Oké!," riep ik terwijl ik mijn handen in de lucht gooide. "Ik geef het op, je hebt me. Ik heb geen kitten. Ben je nú blij?!" De jongen begon nu hardop te lachen. "Als ik eerlijk mag bekennen, ja, ja ik ben nu blij. Het is behoorlijk amuserend om iemand zich zo in bochten te zien wringen om ergens onder uit te komen en het maakt het natuurlijk nog grappig om te zien dat dat niet lukt. Dus mijn antwoord is duidelijk een ja, prinses."

Ik rolde mijn ogen en keek naar de grond. Ik moest me heel erg inhouden om niet met mijn voeten op de grond te gaan stampten uit frustratie, maar als ik dat zou doe zou het hem nog meer amuseren en dat wilde ik dus niet laten gebeuren.
 "Oke, kan je nu antwoord geven op mijn vraag?" vroeg ik geïrriteerd. De jongen grijnsde. "Welke vraag? Je vroeg er namelijk meer dan 1." Ik keek hem met gespleten ogen aan. "Allemaal." zei ik met een stem die eerder op dierlijk gegrom leek. "Oke-" zei hij terwijl hij zijn handen onschuldig in de lucht gooide. "Ik weet dat omdat ik voor het kasteel werk, ik ben dus geen stalker, of nouja niet echt aangezien ik voor jouw vader werk en als ik een opdracht krijg dan moet ik dat doen, omdat het mijn werk is! En het antwoord op je laatste vraag is: ik ben hier omdat ik hier woon. De kamer hier boven de paardenstallen is van mij." Ik knipperde een paar keer. Dat laatste antwoord had ik totaal niet verwacht. Waarom woont hij hier? We hebben genoeg kamers in het kasteel. Dus waarom zou hij daar niet slapen?

"Waarom?  Waarom slaap je hier?  Waarom niet in het kasteel?" De jongen grijnsde. "Nieuwsgierig zijn we, niet waar?" Ik haalde mijn schouders op en keek naar de grond. "Ik woon hierboven omdat ik niet in het kasteel wil wonen. Been there, done that... Ik voelde me daar gewoon opgesloten en dit geeft me gewoon een vrijer gevoel." Mijn mond zakte open. Jeezz... Dat is precies hoe ik me voel...

"Wat? Kan de prinses niet geloven dat je je terwijl je in het kasteel bent het gevoel kan krijgen dat je bent opgesloten?" zei hij bitter. Ik keek naar mijn handen. "Integendeel zelfs..." fluisterde ik. De jongen zei helemaal niks. Na een minuut durfde ik weer oogcontact te maken en tot mijn verbazing keek hij me met grote ogen aan. "Heb jij precies hetzelfde gevoel?" Dit maakte me boos.

"Wat, had je niet verwacht dat deze prinses zich ook gevangen kon voelen in haar eigen f*cking huis?!" spatte ik hem toe. Hij knipperde een paar keer en sloeg zijn ogen toen neer. "Oke, die verdiende ik wel." Ik rolde met mijn ogen en draaide me om. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en voelde een traan over mijn wang heen lopen.

"Hé... Sorry, ik bedoelde het niet zo gemeen... Het is gewoon een beetje een gevoelig onderwerp voor mij, en voor jou blijkbaar ook..." Ik draaide me om en keek hem verbaasd aan. Hij zei sorry?  Niemand heeft dat tot nu toe tegen mij gezegd. Oke natuurlijk hebben mensen wel hun excuses aangeboden maar dat deden ze altijd pas als ze me echt kenden. Deze jongen kent me niet. Het enige dat hij van me weet is dat ik een prinses ben, hij weet waarschijnlijk niet eens wat mijn echte naam is!

Ik knikte langzaam ter teken dat ik zijn excuses accepteerde. De jongen bestudeerde mijn gezicht even. Opeens stak hij zijn hand uit. Ik pakte zijn hand twijfelend vast en keek hem vragend aan. "Ik ben Dylan." zei hij. Ik grinnikte. "Ik ben Kaitlynn." zei ik. Dylan grijnsde. "Dat wist ik al prinses." Ik fronste. "Als je mijn naam als wist waarom zei je dan niet gewoon mijn naam in plaats van prinses." zijn grijns werd nu nog wijder. "Nou, ik kreeg zo'n vermoedde dat jij het totaal niet leuk zou vinden dat ik je zo noemde en tjaa..." "Dus.... Je noemde me prinses omdat je het leuk vind om me te irriteren?" Dylan knikte. Ik rolde mijn ogen.

"Maar oke, ik wil niet onbeschoft klinken maar wat doe je hier precies. We weten nu allebei dat je hier niet bent voor een kitten dus..." Ik zuchtte en wist niet zeker of ik wel eerlijk antwoord zou moeten geven op de vraag. Stel je alleen al voor dat hij het tegen mijn vader zou zeggen. Ik weet dat vrijwel zeker dat ik huisarrest krijg. Mijn ouders zijn nu vooral streng omdat ze zoveel jaren van mijn jeugd hebben gemist. Carson zou zulke dingen ook nooit doen waardoor ze haar nooit straf hebben moeten geven. Niet dat Carson het überhaupt alleen al kon proberen aangezien ze allemaal opgesloten zaten maar alsnog. Carson zou het nu nog steeds niet doen.
 "Ik wilde gaan rijden." zei ik uiteindelijk maar gewoon eerlijk tegen Dylan. "Rijden? Nu? Je wilde gaan rijden in het donker? Ben je wel helemaal lekker? Mag je dat überhaupt wel van je vader?" "Uhm ja ik zei toch al dat ik wilde gaan rijden. Ja ik ben helemaal lekker en uhmm.... technisch gezien heeft mijn vader niet gezegd dat ik niet in het donker mag paardrijden.... dus..."

Dylan was even stil. "Hoe graag wil je gaan rijden?" Ik fronste. Wat was dat nu weer voor een vraag.... "Heeeeeeel graag." zei ik uiteindelijk als antwoord. "Oke, omdat ik cola over je heen heb gegooid en je net ook verdrietig heb gemaakt mag je van mij gaan rijden maar ik ga wel met je mee voor de veiligheid enzo. Kies maar een paard uit." Mijn mond viel open en voor ik het zelf ook maar door had gooide ik mijn armen om zijn nek en gaf ik Dylan een knuffel. "Dankje! Dankje! Dankje!" Daarna liet ik hem los en draaide me meteen om. Ik keek naar de paarden en zocht een leuke uit.

*****************************************************************

Het spijt me zoooooo erg!!! School was echt een hell.... Ik heb het de laatste week zo druk gehad! Ik had gewoon totaal geen tijd meer voor wattpad....
Ulg...

Ik hoop in ieder geval wel dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden! En oh my god ik heb nog iets leuks om te vertellen!

IK GA NAAR HET CONCERT VAN JUSTIN BIEBER!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Waaaaaaaaa, ik ben zooooo blij dat ik kaartjes heb!!! Ik ga volgend jaar dus sowieso al naar het concert van 5 seconds of summer ( m'n bae's) en nu ook naar Justin Bieber!!!! Ik kan niet wachten!!!!

-xxx- love yaaaa