Egoist ♕

Egoist -36- ♕İtiraf♕

HIZLI GELEN YENİ BÖLÜM İÇİN YAZARA BİR ALKIŞ.

EVET MÜKEMMEL BİR BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM –YOK CANIM NE EGOSU- KJDFIJDFLKMWŞLS

NEYSE UZATMAYAYIM BEN SİZE İYİ OKUMALAR

Bilgisayarın başında soğuk terler dökerek öğrenci bilgilerini giriyordum. Yerleşebildim mi acaba? İçimden hatim indirirken arkamdan Yankı bana yapmam gerekenleri gösteriyordu.

"Buse?" dedi gülerek.

"Ne var?" dedim gergince.

"Yerleşmişsin kör müsün ekrana bak." Ekrana baktığımda İstanbul Üniversitesi Psikoloji bölümüne kabul edildiğime dair yazıyı gördüm.

Heyecandan ne yapacağımı şaşırdım ve ayağa fırladım.

"Yerleşmişim. YERLEŞMİŞİM." Diye zıplarken Buğra odaya daldı.

"Artık üniversiteliyim." Dedim ve olduğum yerde dans etmeye başladım.

"Ailemiz bir tane daha İstanbul Üniversitesi üyesi edindi." Derken Buğra bana sarıldı. Tabiî ki o olmasaydı üniversitenin kapısından geçemezdim. Buğra'nın omuzlarına çıktım ve zıplamaya başladım.

"Sakin olsana." Dedi gülerken.

"Kabul edildim. Yerleştim. Okul kazandım." Bütün saçma kelimeleri sıraladıktan sonra Buğra'nın tepesinden indim ve koltuğa çıktım.

"Bir üniversiteli bunu yapmaz." Dedi Yankı gülerek.

"Seninkine de bakalım hadi." Dedim koltuktan inerken.

"Ben baktım zaten." Dedi sakince.

"Eee?" dedim şaşkınca.

"Cerrahpaşaya kabul edilmişim işte." Dedi sakince.

"Yani an itibariyle farklı binalardayız." Dedim buruk bir gülümsemeyle.

"Eh biraz öyle oldu." Dedi kabullenir bir surat ifadesiyle. Biraz daha ona baksaydım gözyaşlarım akacaktı.

"Ben bi bizimkilere de sorayım." Dedim telefonumu elime alarak. Direk gruba mesaj attım.

"Yarım saat sonra parkta buluşuyoruz. İtiraz istemiyorum herkesi orada göreceğim." Onaylayan mesajlar gelirken hemen kulaklığımı ve pasomu alıp kapıdan dışarı çıktım. Otobüse bindim ve arka koltuğa geçtim ve boş koltuğa oturdum. Kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım. Bir yandan mutluydum bir yandan üzgün.

Yankı'ya o kadar çok alışmıştım ki, bilmiyorum. Geçen gün Buğra'yla mutfakta konuşurlarken duydum. Belki yurda yerleşebilirmiş. O gece soluksuz ağlamıştım. İtiraf edeyim şimdi doğruya doğru. Hayatımdan bir erkek daha kaybetmek istemiyorum.

Kulağımı Sia – Big Girls Cry doldurmaya başladığında zamanlamama lanet ettim. İşte benim efkar şarkım. Yapma ama otobüste ağlanılmaz ama. Hemen şarkıyı değiştirdim.

Durağa yaklaştığım zaman inmek için tuşa bastım. Bu tuşu çok seviyorum ya otobüsün en sevdiğim kısmı bu tuşa bastığım zaman.

Neyse saçmalaşmayalım.

Aşağıya indim ve 3-4 dakika yürüyüp parka ulaştım.

Uluç, Deniz, Burçak, Doğaç, Güray ve Cansu bankta bana baktılar. Dans ede ede banka geçtim.

"Birileri mutlu en azından." Dedi Deniz.

"Hayırdır. Yerleşemediniz mi?" dedim tuhafça bakarak.

"Ben yerleştim valla." Dedi Güray. Zeki çocuk tabi yerleşir.

"İstanbul Üniversitesi Edebiyat artık benim gibi bir üyeye sahip." Dedi Uluç.