Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk1: Een nachtmerrie op school

"Sorry mam, ik ben al laat!" Mijn moeder stond ik de keuken, een boterham met ei dampend in haar handen. Ik rende mijn huis uit, met mijn rugzak over een schouder sprong ik op mijn fiets. 'Waarom moest ik nu net VANDAAG mezelf verslapen?" verzuchtte ik. Zo snel als ik kon racete ik naar school, mijn school was maar vier kilometer verderop, maar toch genoeg om me zorgen te maken. Tien minuten zijn zo voorbij en ik wilde absoluut niet te laat komen. Aan de andere kant, te vroeg op school zijn was ook niets. Een pijnlijke lach ontsproot van mijn lippen, ik had geen vrienden op school en dat maakte het niet leuker om erheen te gaan.

Net voordat ik door de deuren van mijn klaslokaal rende hoorde ik de bel, in stilte zei ik bedankt naar diegene die me op tijd had laten komen.

"Fijn dat je ook op tijd bent. Ga snel zitten dan kunnen we beginnen."

Ik haastte me naar mijn plaats en keek vol verwachting naar mijn leraar.

"Jongens en meisjes fijn dat jullie er zijn. Ik hoop dat jullie allemaal een fijne zomervakantie hebben gehad." Iedereen om me heen was aan het juichen, stootte vrienden aan en gaven elkaar veelzeggende blikken. "Mijn naam is Meneer Geraldson, ik ben jullie leraar voor het vak geschiedenis dit jaar. Aangezien jullie een, zo te horen, leuke tijd hebben gehad en ik verwacht dat jullie niet 1, 2, 3 in de stof kunnen duiken wilde ik vandaag iets leuks doen om jullie te leren kennen en jullie mij. Wie heeft er een leuk idee?"

De klas begon met elkaar te overleggen toen de deur opende en er een blond harig meisje naar binnen liep. Mijn ogen scande haar hele gelaat, ik kende haar al kon ik niet precies zeggen waarvan, totdat ze de klas in keek. Mijn ogen verwijdde zich, mijn mond werd droog en ik had de behoefte om me te verschuilen onder mijn tafel. DIT KAN NIET WAAR ZIJN? Van alle mensen, waarom moest het juist Chelsea zijn? Haar lange blonde haar viel over haar rug, maar make-up zat perfect op haar gezicht. Ze zag er hetzelfde uit als een jaar geleden. Zij zag mij ook zitten en ze kneep haar ogen tot spleetjes waarnaar er een duivelachtige grimas om haar lippen verscheen. Het was zo kort dat ik bijna dacht dat ik het me verbeelde.

"Hoi allemaal. Mijn naam is Chelsea Verheagen, ik kom uit Eindhoven en ben verhuisd een paar weken geleden. Nu heb ik het voorrecht om jullie te vergezellen op school." Ze lachte lieflijk de klas in. Een paar jongens in mijn buurt waren al van haar onder de indruk. Ze is zo sexy, zou ze mijn vriendin willen worden en ik ga proberen om later vandaag met haar te praten waren de redelijk normale reacties. Er waren ook een paar iets minder normale reacties. Nou ja, normaal voor onze leeftijd maar toch. Ook de meisjes waren al druk aan het praten over vriendinnen met haar te worden en dat ze samen konden gaan winkelen. Ik voelde me nogal het buitenbeentje, wellicht omdat ik absoluut geen contact met haar wilde hebben. Zowel in-als buiten school.

We speelden spelletjes, vertrouwens oefeningen en we kregen de tijd om met de 'nieuwe Chelsea' te praten. Ik hield me afzijdig van alles, ik was niet geïnteresseerd in haar, dat ze hier was, vond ik al erg genoeg.

De laatste bel ging en er viel een zware last van mijn schouders, ik was de gehele dag gespannen over wat Chelsea deed en wat ze allemaal wel niet kon aanrichten. Ik was onderweg naar de buitendeur toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me om en tot mijn afgrijzen stond Chelsea achter me.

"Hoi Patrica, lang niet gezien." Zei ze met een duivelachtige grijns op haar gezicht. Haar baby blauwe ogen keken in mijn groene. "Je hoeft niet zo angstig te kijken, ik doe niets hoor." Ik vertrouw haar absoluut niet.

"Heb je al nieuwe vrienden gemaakt hier op school?" Vroeg ik haar. Het kostte me zoveel moeite om niet weg te rennen.

"Jazeker, je hebt zo'n leuke klas. Ik ga zelfs uit met een van de jongens dit weekend, het is toch ook zo'n schatje!" Ze hield haar handen gekruist over haar hart. "Maar Patrica, ik vroeg me af waarom jij niet naar me toe kwam. We zijn toch vriendinnen?"

"We waren vriendinnen." Beet ik haar toe. "Totdat jij de hele school tegen me opzette en ik en mijn ouders moesten verhuizen, dankzij jou."

"Hoe kon ik het weten dat jij zo'n raar persoon was, dingen zien enzo. Je bent nog net zo raar als een jaar geleden. Ik had gedacht dat je ondertussen was opgegroeid, maar nee. Dat valt me vies van je tegen. Ik had wel meer van je verwacht dan dit!"

"Weet je Chelsea ik heb hier geen zin in, doeii!" Ik wilde weglopen toen ze mij bij mijn arm greep en me naar haar omdraaide.

"Denk eraan Patrica, ik weet je grote geheim."

Ze liet me los en liep weg, ze liet me achter met mijn gedachten vol met lachende klasgenoten. Ze joelde naar me, zeiden namen en het ergste was nog wel dat ze me achter lieten. Alleen, van de een op de andere dag had ik geen vrienden meer. Ik was alleen met een van de afgrijselijkste herinneringen die een mens maar kan hebben en niemand om het mee te delen.