Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 4: Ik herken mezelf niet meer

Na school ging ik naar het winkelcentrum. Mijn overgrote kleding hing om mijn lichaam, het fladderde in de wind, net als mijn haar. Ik liep de winkel in en een medewerker kwam mijn kant op.

"Kan ik je helpen?" Vroeg de vrouw in het zwart, ze had korte blonde haren en vriendelijke ogen.

"Ja, ik ben gewicht verloren en ik ben op zoek naar nieuwe kleding."

"Dan ben je aan het goede adres. Ik ga je helpen iets te zoeken wat perfect voor je is. Wat precies zoek je?" Haar ogen lichtte op van opwinding over haar nieuwe klant.

"Om eerlijk te zijn, alles. Ondergoed, shirts, broeken, truien, alles." Ik had mijn handen in elkaar geslagen en wreef ze zenuwachtig over elkaar. Ik had het nooit echt leuk gevonden om te winkelen. Mijn buik die uitstak en een medewerker die alles wilde zien en bevoelen. Het klinkt nogal vreemd, maar dat is wel hoe het gebeurd.

"Laten we beginnen met het ondergoed en vanuit daar verder gaan. Weet je je kledingmaten?"

Dat zette me even perplex en na er een momentje over na gedacht te hebben kwam ik tot de conclusie dat ik geen idee had. Ik voelde het schaamrood mijn gezicht in kruipen en mijn wangen opwarmen.

"Uhm... uh"

"Duidelijk... Laten we eerst je maten opnemen." Ze trok me mee naar een kleine ruimte achter in het gebouw. De vrouw liep weg en liet me achter met mijn zenuwen en een oncomfortabel gevoel. In de hoek van de ruimte stond een stoel waar ik in ging zitten. Mijn met mijn handen in elkaar geslagen op mijn schoot was ik nerveus met mijn voet op de vloer aan het tikken. Waar ben ik aan begonnen? Schoot door mijn hoofd. De vrouw kwam terug en voor de eerste keer keek ik naar haar naamplaatje; Caroline.

Caroline maande me om op te staan en rolde een meetlint uit. "Kun je je kleding uittrekken, dan kan ik makkelijker je maten opnemen." Ik trok mijn broek en trui uit maar mijn shirt liet ik aan. Ze liep op me af en boog voorover, haar blonde haar viel lichtelijk naar voren en ik kon haar gezicht niet meer zien. Het vervulde me met angst en er schoten beelden door mijn hoofd van een over haar lippen likkende Caroline, of dat er scherpe tanden in haar mond groeide en ze een vampier bleek te zijn. Het meetlint raakte mijn heupen en mijn lichaam spande zich samen. Ik kon er niets aan doen.

Caroline richtte zich op. "Ben je zenuwachtig meisje?" Haar ogen warm en meelevend en ik knikte in respons. Ik vertrouwde mijn stem niet meer, een brok had zich genesteld in mijn keel en verbood me te spreken. Ze stond nu een stukje van me af en keek me onderzoekend aan. "Waarom ben je zenuwachtig?"

Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken en na een aantal pogingen voelde ik de brok verdwijnen en kon ik voor mijn gevoel weer spreken.

"Nou, ik was altijd volslank" Nu gebruik ik het woord zelf al! In mijn gedachte gaf ik mezelf een standje. "en winkelen was niet leuk, mensen zitten dan aan je te plukken en vooral omdat ik dikker was, is dat niet leuk. Ik denk dat ik dat idee nog steeds in mijn hoofd heb zitten." Ik keek beschaamd naar de vloer. Koste was kost wilde ik Carolines reactie niet zien. Wat als de warmte uit haar ogen verdween en er teleurstelling of zelfs iets ergers voor in de plaats was gekomen?

"Je ziet er prachtig uit meisje en ik meet alleen je maten op. Als je dat echt niet wil kan ik ook wel wat kleding halen en zo proberen uit te vinden wat je nieuwe maat is." Ik keek op met een ruk en de warmte in haar ogen was er nog steeds.

"Ik zou graag kleding willen passen om zo de maat te achterhalen." Caroline knikte en zei dat ze even wat ging halen voor haar. Ze liep de deur uit en Patricia liet een zucht van verlichting aan haar lippen ontsnappen.