Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 12: Onuitgesproken belofte

Ik keek naar onze verstrengelde handen, haar tranen glinsterend op onze huid. Een traan rolde naar beneden via onze handen, het was bijna alsof het een lint was, een onuitgesproken belofte, een verbintenis tussen mijn moeder en mij. Ik keek mijn moeder in de ogen en ze had een eenzelfde intense blik in haar ogen, net zo een als dat ik wist dat ik die in mijn ogen had. Een ogenblik keken we elkander stilzwijgend aan. Ik voelde een warmte door mijn lichaam trekken. Voor een moment koesterde ik deze warmte maar al snel begon de hitte te overweldigend te worden, waarnaar het in pijn veranderde. Ik liet mijn moeders hand los en legde mijn gezonde hand op mijn borst. Iets drukte er op mijn borst, ademhalen kostte me moeite en ik voelde mijn longen pijnlijk tegen mijn ribben bonken. Wat was er met me aan de hand? Mijn mond opende zich maar het geluid bleef steken in mijn keel.

"Liefje, wat is er aan de hand met je?" De bezorgdheid was van haar gezicht af te lezen maar hoezeer ik ook wilde antwoorden, het lukte gewoon niet. Ik keek haar aan, ogen gevuld met angst, mijn hand greep haar kleding vast terwijl ik probeerde een geluidje over mijn lippen te persen. Ze greep mijn pols vast en wilde me mee naar binnen trekken maar de seconde dat ze mijn pols aanraakte begon die plek te branden. Ik had de behoefte naar iets, een onbekend iets en mijn lichaam schreeuwde ervoor, het jeukte en de behoefte nam ongekende hoogtes aan. Ik keek mijn moeder aan, smekend. Ik wist dat ik iets nodig had maar ik wist niet wat het was waar mijn lichaam zoveel behoefte aan had. Ik keek naar mijn moeder, met grote ogen keek ze naar haar handen, het zweet stond op haar voorhoofd, haar borst ging in grote halen op en neer. Ze haalde raspend adem terwijl haar ogen van links naar rechts flitsen. Haar handen lieten mijn pols los terwijl ze op het gras ineen zakte.

Zo snel als het gekomen was ging de pijn op mijn borst weer weg. Ik voelde weer dat ik kon ademhalen, "mama, gaat het mama?" Mijn stem klonk normaal, alsof er niets was gebeurd momenten geleden. Het enige bewijs wat ik had was de behoefte naar dat onbekende iets. Ook dat gevoel begon in een recordtempo weg te trekken. Ik zag mijn moeder opstaan terwijl ze wat zweet van haar voorhoofd af veegde. Ze keek me vertwijfeld aan, "wat is er zojuist gebeurd?" Ik kon alleen maar mijn hoofd schudden in respons. Ik had net zo min een idee als dat zij dat had. Mijn moeder klopte haar kleding af en ze liep richting de deur, "kom je?"

Plots realiseerde ik me dat ik nog buiten in de tuin stond, een rilling liep over mijn ruggenwervel heen terwijl ik een stap richting het huis zette. Het huis stond in het midden van onze tuin, een veilig baken waar ik me geen zorgen hoefde te maken over de vreemde gebeurtenissen die me zo vaak overkwamen de laatste tijd. Ik haastte me naar het huis toe en eenmaal binnen slaakte ik een zucht van verlichting. Wat gebeurde er? Wat is er toch aan de hand? Zou dit ook iets te maken hebben met Marathmae? Vragen bleven mijn gedachtes maar plagen en hoewel ik binnen was kon ik me niet volledig gerustgesteld voelen. Iets plaagde mijn gedachte en gaf me niet de rust die ik nu zo wanhopig zocht. Er was iets mis, iets was niet goed.

"We moeten ook nadenken over je verjaardag," mijn moeder stond met haar rug naar me toe maar keek even over haar schouder toen ze me dit verklaarde.

"Mijn verjaardag?" vroeg ik verbaasd. Ik was helemaal vergeten dat ik over pakweg twee weken jarig zou zijn. Mijn moeder knikte me toe en ging weer druk in de weer met alle kruiden die op het aanrecht stonden verspreid.

Ze draaide zich om en begon te lachen, "ga me niet vertellen dat je je eigen verjaardag bent vergeten. Dat is iets voor oudere mensen, die mensen die er niet aan herinnerd willen worden dat ze alweer tegen de vijftig aanlopen. Zoals ik. Jij bent nog jong en moet genieten van je verjaardag, niet vergeten." Verklaarde ze met een twinkeling in haar ogen. Ik kon een lachje niet onderdrukken maar die was ook zo weer weggevaagd, er was niemand die ik uit kon nodigen. Chelsea en ik stonden momenteel niet helemaal met de armen in elkaar gehaakt cumbaja te zingen. Dan was er nog Kim, ze had me al die tijd niets laten weten. Ik vroeg me af of ze nog wel vrienden met me wilde zijn. Laat staan of ze mijn verjaardag samen wilde komen vieren. Mocht ze dan nog vrienden met me willen zijn, dan nog was het nog maar de vraag of ze op bezoek wilde komen. De aanval van de Crocotta's zorgde er al voor dat ik niet naar buiten wilde, laat staan als je niet eens kon zien wat het was dat je aanviel.

Mijn moeder kwam al op me af gelopen, "wat is er meisje van me, je lijkt ineens zo down. Wil je tegen me vertellen wat er aan de hand is?"

Ik haalde mijn schouders op, niet dat ik veel zin had om het tegen mama te vertellen maar wellicht kon ze een beetje steun geven. Even was ik aan het twijfelen of ik het zou zeggen waarnaar ik mijn hoofd schudde. Ik wilde het niet vertellen, misschien later.

"Mama," zei ik voordat mama weer was weggelopen, "hebben we verband in huis? Ik wil graag mijn arm verbinden zodat mijn klasgenoten niet kunnen zien dat er een takje in mijn arm zit." Ze leek er even over na te denken waarnaar ze de verbandtrommel te voorschijn toverde en me wat verband aangaf.

"Bedankt," fluisterde ik. Gewapend met mijn verband liep ik naar de woonkamer, ik ging op de bank zitten en vroeg me af of ik dit alleen zou kunnen doen. Met veel gepruts en een paar scheldwoorden kwam ik er toch aan uit. Het verband zat netjes om mijn arm gewikkeld. Ik checkte nogmaals of het goed vastzat, wat zo bleek te zijn.

De gedacht aan school was voor mij net zo beangstigend als naar buiten gaan om dan een Crocotta voor mijn neus te zien staan. Ik wist dat ik moest doorzetten, ik moest mijn angsten overwinnen, zelfs al was het het moeilijkste wat ik ooit had gedaan.

Mama kwam de woonkamer binnen gelopen met een bord dampend eten. Van veraf leek het op een mix van allerlei verschillende dingen en ik trok mijn neus lichtjes op. Rimpeltjes sierden mijn neus en nadat mama de borden op tafel had gezet gaf ze een speels tikje op mijn neus, "nou ja," zei ze lachend, "als je dat doet heb ik het idee dat het ziekenhuis eten beter was dan mijn 'madre 'd supreme' en dat moeten we natuurlijk niet hebben."

"Madre 'd supreme?"

"Ja, dat is... is... goede vraag. Madre is moeder in het Spaans. Supreme is... superieur in het Frans geloof ik. Ik weet het niet 100% zeker hoor. De 'd staat er gewoon bij voor de grap. Het is gewoon een samenraapsel van verschillende woorden, moet je niet te moeilijk over doen hoor. Daarbij, je moet gaan denken dat omdat jij nu een verlamde arm heb dat we je gaan verwennen," ze schudde haar hoofd en haar haren zwiepte om haar mooie gezicht.

Het enige wat ik kon doen was een soort 'bléh' geluid maken, "ben ik niet helemaal in orde en denk ik ook eens vertroeteld te worden, valt dat even vies tegen. Morgen?"

"In je dromen, of je moet zelf koken," voegde ze er met een duivels lachje aan toe. "Heb je al zin in morgen?"

Ik verslikte me zowat in mijn prutje wat een chili con carne bleek te zijn, "niet echt."

"Waarom niet? Kim is daar en dat is toch je vriendin? Wat zullen jullie bergen gespreksstof hebben. Ik ben er zeker van dat ze je niets kwalijk neemt, eerlijk, ik denk dat ze alleen maar blij zal zijn om je te zien en vooral te zien dat je gezond bent. Waarom heb je haar eigenlijk nooit gebeld?"

"Mama, dat zijn je zaken helemaal niet!"

"Prima," een gekwetste uitdrukking gleed over haar gezicht maar ze vroeg er verder niets meer over en daar was ik heel gelukkig mee. Alleen al het denken aan morgen gaf me al hartkloppingen. Die avond ging ik op tijd naar bed, ik had alleen tijd nodig.