Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 10: De scan

De dagen gingen langzaam voorbij nu ik lang niet meer zoveel sliep en ik verveelde me het meeste van de tijd. Met een lege blik was ik naar het schermpje boven mijn bed aan het kijken. Het was een herhaling van een serie die ik tijdens mijn tijd hier al voor de derde keer zag. Ik was bijna instaat de tekst al te zeggen voordat de ondertiteling ook maar op het scherm tevoorschijn kwam. Een doctor kwam de kamer binnen en liep op me af. Ik trok mijn blik los van het schermpje en volgde de man in de witte jas terwijl hij naderde.

"Miss Peeters?" Zijn stem klonk diep in mijn oren en ik knikte. "Ik hoorde dat je wilde weten waarom je nog hier bent." Zei hij rustig, weer knikte ik. Langzaam maar zeker begon ik me een bobble head te voelen. Zo'n hondje op het dashboard die met elke beweging 'ja' begon te schudden. "We willen je hier nog een paar dagen houden voor observatie."

"Wat valt er te observeren? Ik voel me goed, ik heb energie en mijn wonden zijn zo goed als geheeld."

"Ik snap dat je er zo over denkt maar we maken ons zorgen over dat takje in je arm. Het kan gaan infecteren."

"Maar... het doet helemaal geen zeer." Verklaarde ik nu.

"Dat is vooral wat ons verbaasd, normaal gesproken zou het WEL zeer doen." Hij benadrukte de 'wel' en ik vroeg me af of er iets mis met me was waardoor ik geen pijn voelde. "Het takje zit in een open wond, aangegroeid aan je bot, althans dat denken we aangezien we het niet verwijderd konden krijgen. Op het moment twijfelen we tussen je hier houden of je om de zoveel tijd op controle te laten komen." Ik keek de man aan, niet helemaal begrijpend wat hij nu bedoelde. Waarom was het zo vreemd dat er een takje in mijn arm zat en zolang ik er geen last van had was het toch geen probleem? De man keek me strak aan. "Heb je een voorkeur?"

"Voorkeur voor wat?" Mijn gedachtegang had me een beetje afgeleid en ik wist niet meer wat hij een seconde geleden aan me vroeg.

"Wil je liever hier blijven of op observatie komen."

"Observatie" zei ik zonder enige twijfel, de witte muren en de tv als enige afleiding waren me bijna gek aan het krijgen. De man knikte en liep weg met de aankondiging later terug te komen om te laten weten wat ze hadden besloten. Hij beloofde Patricia om haar wensen ook mee te laten wegen.

Later die dag kwam mama op bezoek. Ik had haar al eerder over Kim bevraagd maar ze zei me dat ze niets van haar had gehoord. Ze was in orde dus dat was een goed teken maar dat ze niet op bezoek kwam baarde me zorgen. Ik miste mijn vriendin en was bang dat ze niet meer met me wilde omgaan. Of erger nog, dat Chelsea iets had gedaan of gezegd tijdens mijn absentie van school. Mama vertelde me dat ik me vooral geen zorgen moest maken, dat het wel goed zou komen. Ik maakte me dus wel zorgen en precies dat nam vaak mijn gedachte in beslag.

"Mama heb je al iets meer gehoord van Kim?" Vroeg ik haar als eerste toen ze de deur door liep.

"Nee schatje, maar maak je er vooral geen zorgen om."

"Maar..." Mijn moeder onderbrak me en ze kwam op me af gelopen om me een knuffel te geven. Ze omhelsde me en mijn gewonde arm prikte. Ik bewoog me een beetje ongemakkelijk en mijn moeder liet me weer los.

"Gaat het meisje?" Vroeg mijn moeder bezorgd.

Mijn gezicht was lichtjes vertrokken van de pijn die mijn arm me bezorgde. Ik probeerde het prikkende gevoel in mijn arm te verlichten door mijn schouder te bewegen. Mijn arm bewoog me op het ritme van mijn draaiende schouder maar de pijn werd alleen maar erger. "Mijn arm doet zeer." Zei ik tussen opeen geklemde tanden door.

"Wil je dat ik een doctor haal?" Ze had zich al omgedraaid en was naar de deur aan het lopen toen ik haar staande hield.

"Mam zeg niets tegen de doctoren, ze willen me misschien naar huis toe sturen. Ik wil die kans niet weggooien."

"Ik snap dat je hier graag weg wil maar ik vind je gezondheid toch net wat belangrijker." Ze verdween door de deur en niet veel later kwam ze terug met een zuster.

"Kun je me vertellen wat er aan de hand is?" Vroeg de zuster me, ze had begripvolle ogen en ik besloot dat ik geen andere keus had dan het te vertellen.

"Mijn moeder gaf me een knuffel en mijn arm begon te prikken. Toen mama me los liet bewoog ik met mijn schouder en de pijn werd erger."

"Hoe voelt het nu?" Vroeg ze me.

"Het is alsof iemand een mes in mijn wond heeft gezet en er vrolijk mee aan het bewegen is." Mijn grapje om de gespannen sfeer te verlichten werd genegeerd door zowel de zuster als mijn moeder.

"Ik ga vragen om een scan." Zei de zuster voordat ze de deur uit snelde. De kans om te vertrekken uit het ziekenhuis zou nu vast en zeker verkeken zijn. Mijn moeder keek me onzeker aan en tranen glinsterden in haar ogen

"Oh schatje!" Haar stem brak en toen begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Ze keek me aan met rode ogen. Ze kwam dichterbij en nam plaats op de rand van mijn bed, ze legde haar hand op mijn gezonde hand en zo bleven we in stilte zitten totdat de zuster met een doctor de kamer in kwam gelopen. Het was dezelfde doctor als die eerder naar me toe was gekomen. Hij lachte geruststellend en ze maanden me om met hen mee te gaan. Ze waren op dit moment voorbereidingen aan het treffen voor een scan maar hij wilde eerst mijn verband eraf halen en kijken naar de wond. Ik werd naar een kleine onderzoekskamer geleid en ik werd op een stoel neergezet. Mijn moeder moest buiten wachten.

"Patricia, ik ga je verband eraf knippen en we gaan kijken hoe het ermee staat." Verklaarde de doctor terwijl de zuster hem een schaar aangaf. Hij knipte het verband los en haalde het voorzichtig weg. Ik keek met het duo mee en zag het zakje in de wond zitten. De wond was gesloten met uitzondering van een klein takje dat plat tussen mijn huid lag. "Verbazingwekkend" verklaarde de doctor zachtjes. "Het is geheeld."

"Is er iets?" Vroeg ik gespannen, voor mij zag het er allemaal goed uit. Goed, mijn huid was rood rondom het takje en ik krabde voorzichtig aan de bevrijdde huid. Dat was zo'n lekker gevoel!

"Ik had niet verwacht dat de wond gesloten zou zijn." Zei hij om mijn vraag te beantwoorden. "Nu ik niet in de wond kan kijken zullen we je dan maar klaarmaken voor de scan?" Zonder op een antwoord te wachten begonnen ze voorbereidingen te maken. Niet lang daarna werd ik weer naar een andere kamer geleid. Ik zag mijn moeder en hield een duim omhoog om aan te geven dat het goed met me ging. Ze knikte en volgde gedwee.

Een tweede ruimte werd voor me geopend en weer mocht mijn moeder niet met me mee. Ze ging zitten op een stoel in de gang terwijl ik naar binnen werd geleid. Ik werd op een bed geplaatst en ik kreeg allerlei instructies. Sluit je ogen en blijf liggen, probeer zo min mogelijk te bewegen. Ik deed wat ze van me wilden en ik voelde het bedje bewegen. Het duurde niet lang voordat me verteld werd dat ik mijn ogen weer kon openen.

"Het duurt wel even voordat ik de uitslag heb dus kun je even wachten met je moeder?" Ik knikte naar de doctor en liep de ruimte uit naar mijn moeder.

"En? Hoe was het?" Vroeg ze me.

"Ze krijgen de resultaten een beetje later dus tot dan moet ik even wachten." Mijn moeder knikte en samen zaten we hand in hand. We spraken over mama's vriendinnen en wat ze al die tijd wel niet had gedaan. Langzaam werd de gespannen sfeer luchtiger en we waren samen aan het lachen toen de doctor naar buiten kwam. Met een knikje van zijn hoofd liepen mijn moeder en ik naar binnen. Een foto hing aan de muur en hij begon uitleg te geven.

"We waren bang dat we een klein stukje bot gemist hadden, dat schijnt niet het geval te zijn. Verder ziet je arm er goed uit. We willen nog steeds dat je observatie komt om de twee weken." Zei hij terwijl hij me aankeek. Had ik het goed begrepen? Zei hij nu echt wat ik dacht dat hij zei?

"M-mag ik naar huis?" Stamelde ik. Hij knikte en mijn moeder trok me in een omhelzing. Mijn arm hing slapjes langs mijn lichaam terwijl mijn andere arm over haar rug wreef. Haar armen waren om mijn lichaam geklemd en ik voelde haar lichaam schokken nog voordat ik haar tranen voelde vallen op mijn schouder.

"Mama?"

"I-ik ben g-g-gewoon heel erg g-gelukkig." Ik voelde haar lach versmelten met haar tranen.

"Ik ook mama." Nadat we een afspraak hadden gemaakt voor een observatie liepen we het ziekenhuis uit.