Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 9: Nutteloos

Mijn lichaam voelde stijf aan, ik probeerde te bewegen maar merkte dat ik vast zat. Mijn ogen hield ik gesloten vanwege het felle licht maar mijn nieuwsgierigheid zorgde dat ik het felle licht toch in ging kijken. Langzaam openende ik mijn ogen en keek ik om me heen. Mijn ogen paste zich aan en ik zag dat ik in een grote witte ruimte lag, mijn arm in een dik verband en ook andere delen waren niet meer zichtbaar door het verband dat mijn lichaam sierde. Naast mijn benen lag een hoofd te rusten, zachtjes snurkend hoorde ik de vrouw ademhalen. Verlichting spoelde door me heen toen ik besefte dat het mama was. "Mama" mijn stem was niet meer wat het geweest was. Het klonk rauw en het deed zeer aan mijn keel om te spreken.

Met een onderbroken snurk bewoog mijn mama en langzaam kwam ze overeind. Haar slaperige ogen keken me aan en na een moment, wat voor mij een eeuwigheid leek te duren, werden haar ogen groot en schreeuwde ze mijn naam door de zaal heen. Gelukkig waren er geen andere mensen en dus maakte het niet veel uit. Mijn moeder stond op en aaide voorzichtig over mijn haren heen.

"Oh meisje van me, hoe gaat het? Heb je pijn? Je hebt me laten schrikken, wat is er toch gebeurd?" Haar vragen werden op me afgevuurd als kogels, ze raakte mijn ziel en ik voelde me schuldig. Ik schudde mijn hoofd en raspend zei ik haar dat ik me goed voelde.

"Mama, hoe lang...?" Ze begreep mijn onderbroken vraag en ze pakte mijn hand vast die naast mijn zij lag.

"Je bent hier al ruim een week. Ze hebben je nieuw bloed moeten geven want je had een heleboel verloren. De doctoren waren bang dat je het niet zou redden. Daarbij wisten ze niet helemaal wat ze met je arm aan moesten."

Ik trok mijn wenkbrauwen samen in een vragende manier. Wat bedoelde ze met mijn arm?

Mijn moeder moest door hebben gehad wat ik bedoelde want ze sprak weer verder. "Je had een groot gat in je arm en je botten zijn volledig versplinterd. Ze hebben de kleine stukjes uit je arm gehaald, ze waren bang dat als ze die erin zouden laten zitten dat het je aderen zou kunnen door snijden. Dan zou je dood bloeden zonder dat je het door zou hebben. Het vreemde was..." Ze keek me lichtelijk onzeker aan en het was duidelijk dat ze twijfelde of ze het zou vertellen of niet. Met een kleine beweging van mijn hoofd maande ik haar door te gaan. "Er zat een klein takje in je arm, ze hebben deze er ook uit proberen te halen maar het zat muurvast, dus hebben ze besloten het te laten zitten. De doctoren dachten dat als ze het eruit zouden snijden dat het meer schade aan zou kunnen richten."

"Mama, kan ik mijn arm ooit weer gebruiken?" Het deed zeer om het te vragen maar ik moest het weten. Ik wilde niet de rest van mijn leven een lamme arm hebben, dat kon ik niet aan.

De blik in mijn moeders ogen zei genoeg. Ze waren vervuld van spijt en verdriet, een traan glinsterde in haar ooghoek. "Ze verwachten niet dat je je arm ooit nog kan gebruiken."

Ik begon te gapen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden.

"Ga maar lekker slapen lieverd. Ik zie je snel weer." Met die woorden sloot ik mijn ogen en viel ik in slaap.

Uren werden dagen en deze veranderde in weken. Mijn wonden heelden en ik begon weer energieker te worden. De doctoren raadde me therapie aan om te leren om te gaan met mijn nutteloze arm. De therapeute was een lieve vrouw en ze vertelde me dat het geen drama was dat ik mijn arm niet meer kon gebruiken. Mijn persoon was nog steeds hetzelfde en ondanks alles zou ze me leren om ermee om te leren gaan. Ik, aan de andere kant, voelde me nutteloos. Het gevoel van niet compleet zijn was overweldigend. Er was niets in de wereld wat ik meer wilde dan mijn arm weer te kunnen gebruiken. Mijn linker arm was gewond en ik was rechts handig dus dat was wel een voordeel. Maar simpele dingen zoals mijn haar in een staart doen was onmogelijk, daar had ik twéé handen voor nodig.

"Oké Patricia, ik ga een balletje naar je gooien en je moet deze vangen met je rechter hand. Hiermee wil ik oefenen dat je uitsluitend op je rechter arm gaan vertrouwen. Als je denkt dat je het niet kan vangen met je rechterhand, stap dan opzij." Ik vond het maar niets maar als het nodig was, dan moest het maar.

Ze gooide de bal aan de rechter zijde van mijn lichaam en ik ving de bal met gemak. Ze maakte het moeilijker door de bal sneller te gooien en meer naar het midden van mijn lichaam. Soms ving ik de bal en soms stapte ik opzij maar toen ze de bal naar mijn linkerzijde gooide reageerde mijn lichaam instinctief. Ik meende spieren te voelen samentrekken, bloed door mijn arm te voelen stromen en mijn arm bewoog lichtjes net voordat de bal mijn verband raakte en ik met een grimas naar mijn verbonden arm keek. Een steek ging door mijn arm heen en ik klemde mijn kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Mijn therapeute kwam op me af gesneld.

"Oh het spijt me zo erg! Gaat het?" Ik keek haar boos aan maar gaf geen antwoord. "Ik dacht te zien dat je arm een klein beetje bewoog." Dat verbaasde me, had ik het me dan niet verbeeld? Mijn boosheid verdween als sneeuw voor de zon. "Laten we gaan zitten en dan eens proberen je te laten bewegen." Ik volgde haar naar een stoel en liet me zakken. Ik keek haar verwachtingsvol aan.

"Wat wil je dat ik doe?" Waar ik eerst wel meewerkte maar niet van harte, wilde ik nu zo snel mogelijk beginnen. Als dit mijn kans was om mijn arm weer te gebruiken... Ik wilde alles doen om dit te laten gebeuren.

Ze lachte zachtjes. "Ik weet dat je nu meteen al je arm zou willen gebruiken maar eerst wil ik kijken of ik het me verbeeld had of niet." Ik knikte. "Kun je proberen je vingers te bewegen?" Ik richtte al mijn aandacht op mijn arm en mijn vingers. Met alle kracht probeerde ik ze bewegen, ik wist dat ik het kon! Na vijf minuten van intensief staren naar mijn vingers door zowel mij als mijn therapeute gebeurde er niets.

"Ik kan het niet." Zei ik verslagen. Ze lachte bemoedigend naar me. "We zullen het de volgende keer nog eens proberen en als er dan nog steeds niets gebeurd, dan gaan we verder zoals eerder. Maak je er vooral geen zorgen over, ook al gebeurd het niet, het is geen probleem." Verslagen en oneens met haar redenering knikte ik naar haar en ze beëindigde de sessie.

Met een gebogen hoofd liep ik terug naar mijn kamer.

Ik lag op het bed na te denken waarom ik niet allang naar huis was gestuurd. De doctoren hadden mijn arm in het verband gedaan en ik voelde me beter. Het schermpje boven mijn bed liet Holland got Talent zien. Ik keek ernaar met jaloezie, zij konden hun beide armen gebruiken en ik niet. Zwierend door de lucht maakte de armen allemaal bewegingen die ik niet meer maken kon. Ik keek naar mijn hand en probeerde nogmaals mijn vingers te bewegen. Mijn gezicht liep rood aan van de inspanning, maar mijn vingers bewogen niet. Een gefrustreerde kreun rommelde in mijn keel. Mijn rechter hand vormde zich in een vuist en ik sloeg op de dekens. Boos keek ik naar mijn linker hand.

"Beweeg!" Het was bijna om van te lachen, alsof mijn arm op magische wijze opeens zou bewegen, of terug zou praten. Zie je het al gebeuren?

Ik liet me zakken in de kussens en staarde doelloos naar het schermpje toen er een zuster de kamer in kwam. Ze rommelde wat rond in de kamer en toen ze weer wilde vertrekken.

"Mag ik wat vragen?" De zuster stopte en draaide zich naar me om.

"Ja natuurlijk kindje, zeg het maar." Kindje?

"Waarom hebben ze me nog niet naar huis toe gestuurd? Ik ben hier al een tijdje en mijn wonden zijn goed genoeg geheeld om hier niet meer te hoeven blijven." Ze keek me een beetje twijfelachtig aan voordat ze naast mijn bed kwam staan.

"Ik weet het niet, wil je dat ik het voor je navraag?" Ik knikte en ze liep weg.

"Kindje..." Fluisterde ik, wie zegt dat tegenwoordig nog? Ze gedroeg zich alsof ik een vijf jarige was, het enige wat ze niet deed was door mijn haren woelen.

Hetschermpje boven me liet deze keer een vrouw zien die in soort gordijn hing. Ikwas aan het kijken naar de bewegingen die ze maakte, hoe ze zich vast klemdemet haar dijen en ondersteboven hing. De rode lipstick op haar lippen maaktehaar lach nog duidelijker. Na een tijdje voelde ik mezelf weg dommelen en kroopik verder onder de dekens. De tv zette ik uit en langzaam maar zeker viel ik ineen diepe slaap.