Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 13: Klamme handen

Omdat het schrijven eventjes niet zo snel gaat heb ik besloten om er een extra lang hoofdstuk van te maken, sorry voor het lange wachten en ik hoop dat jullie ervan genieten. 

----------

Ik keek naar het grote statige gebouw voor me, het was een dubbel gevoel om hier weer te zijn. Ik wilde Kim maar wat graag weer zien maar ik maakte me ook zorgen over haar reactie. Op dit moment had ik geen idee wat ik kon verwachten en dat maakte me nog nerveuzer dan voor een proefwerk waar ik niet voor had geleerd. Ik slofte richting de deur van het gebouw, mijn arm hing slapjes naast mijn lichaam en ik zag andere leerlingen er met interesse naar kijken. Het voelde ongemakkelijk en ik probeerde mijn slappe arm zo weg te stoppen dat je het niet meteen kon zien. Het moment dat ik mijn arm losliet viel het weer terug naar beneden en was het weer voor iedereen zichtbaar. Ik klemde mijn kaken op elkaar van frustratie en besloot maar gewoon door te lopen, ik zal er toch ooit aan moeten wennen? Iedere stap die ik zette klonk hol op de linoleum vloer en met iedere stap die ik zette leek het ongemakkelijke gevoel maar te groeien. Alle ogen staarde naar mijn arm en ik zette het op een rennen. Hen ogen brandde en hoewel ik het echt wel begreep wilde dat niet zeggen dat het prettiger werd om zo aangestaard te worden.

Het toilet, een van de plekjes op school waar je totale privatie hebt. De gele wandjes keken me van drie kanten aan en ik voelde me langzaamaan rustiger worden. Hoe moest ik dit nu de hele dag volhouden? Voetstappen kwamen de toiletten binnen en twee opgewekte stemmen galmden tegen de betegelde wanden. "Heb je een beetje mascara voor me, ik ben de mijne vergeten." "Ja, duhuh," zei de andere stem, gegiebel volgde al snel. Ik kon het me gewoon inbeelden dat ze voor de spiegel stonden, hun wenkbrauwen zo ver mogelijk opgetrokken om hen make-up weer in orde te maken. "Had je dat meisje gezien? Haar arm hing wel heel erg slap, zou het gebroken zijn ofzo?" "Ga me niet vertellen dat je haar niet hebt herkend." "Zou dat moeten dan?" vroeg het eerste meisje weer. "Dat is Patricia uit onze klas." "Wacht, ze was inderdaad nogal veranderd voordat ze weg bleef van school, ik had haar niet eens herkend." Zaten die in mij klas? Ik zocht tevergeefs naar hen namen maar die bleven uit, ik kon met geen mogelijkheid achterhalen wie het waren, mits ik het hokje uit zou stappen. Dat was echt geen optie! Ze spraken over het afgelopen weekend en hoeveel plezier ze wel niet hadden gehad in de kroeg. Het meisje dat het eerste had gesproken had twee jongens op één avond gezoend en ze was er trots genoeg op om erover op te scheppen, doos! De tweede was net trots aan het vertellen hoeveel ze wel niet gekotst had voordat ze de toiletten uitliepen. Ik moest bijna braken, hoe weinig zelfwaarde kan één mens wel niet hebben. Ik dacht dat geen zelfvertrouwen hebben het ergste was maar dit, ik had zowaar medelijden met ze. Ik had tenminste nog zelfwaarde.

Nog lang nadat mijn klasgenoten vertrokken waren bleef ik in mijn veilige gele hokje zitten. Mijn mouwen trok ik op en ik keek naar mijn slappe arm en dan voornamelijk naar het takje wat erin verzonken zat. Liefkozend liet ik mijn vingers over het ruwe oppervlak glijden. Het voelde zoals een tak die aan een boom zat, enigszins ruw en stevig. Met mijn wijs-en middelvinger duwde ik op het takje en het zakte weg in mijn huid. Mijn ogen rustte op het takje, een mengeling van woede, onmacht en verdriet dansten in mijn maag. Ik sloot mijn ogen, ik probeerde mijn emoties onder controle te krijgen. Nog steeds met gesloten ogen zat ik daar en ademde ik zo diep mogelijk in waarnaar ik gilde, zo luid als ik maar kon. Alle frustraties gooide ik eruit, over Kim, mijn arm en alle andere dingen die ik ver weg heb gestopt. Met een zucht stond ik op en mijn arm gleed langzaam van mijn been af en bungelde levenloos langs mijn lichaam. "De pijn, de moeite," verzuchtte ik over dramatisch. Langzaam schoof ik het schuifje opzij en opende ik de deur. De gangen waren leeg, de doodse stilte was nog oorverdovender dan als iedereen aan het praten was. Dit maakte me nog bewuster van mijn eigen gedachte en heel even was ik aan het twijfelen om toch naar huis toe te gaan.