Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 8: Razernij

Mijn spieren verzuren door het trekken aan Kim's slappe arm. Ik blijf maar tegen haar gillen en schreeuwen, hopend. Mijn stem die eerder nog helder klonk, schraapt nu door de winter nacht. Waarom en wanneer haar lichaam stopte met trillen weet ik niet, het kan me ook niet schelen. Ik wil haar en mezelf in veiligheid brengen. Ze is mijn eerste vriendin na het incident, waar ik door deze nacht weer pijnlijk aan herinnerd word. Ik zak neer op de grond naast Kim, de adrenaline pompt nog steeds door mijn lichaam maar mijn spieren zijn vermoeid en pijnlijk. Ik blijf kijken naar de 'kat' terwijl ik Kim's lichaam probeer te beschermen met het mijne.

Het vreemde dier ziet een kans en raast op ons af. Ik gooi mezelf over Kim heen, mijn benen en armen zijdelings van haar bovenlichaam. In een moment voel ik het zand tussen mijn vingers, afgekoeld door de avondlucht en een beetje nattig, het is vermengd met kleine takjes en blaadjes. De wind laat de bladeren ritselen in de bomen en ik voel een vreemd soort rust over me komen. Een groen licht laat me opkijken en opperste verbazing schiet als een raket door mijn lichaam als ik zie dat het mijn vingertoppen zijn die oplichtte. Een eenzelfde hitte als die ik voelde toen de groene bolletjes licht mijn lichaam binnen drongen voelde ik nu in mijn vingertoppen. Het leek alsof de tijd heel langzaam ging, ik hoorde de poten van de 'kat' de grond raken met een zachte plof. Alles leek in slow motion te gaan terwijl mijn vingers feller begonnen te schijnen. Ineens voelde ik de scherpe nagels van de 'kat' mijn schouder binnen dringen. Ik slaakte een gil van pijn, op dat moment verdween de hitte uit mijn vingertoppen en voelde ik de klauwen met kracht uit mijn rug getrokken worden. De" kat" maakte een alles verterende geluid, het was alsof er een honderd baby's schreeuwden in doodsangst. Ik klemde mijn handen tegen mijn oren, het geluid zorgde dat ik vervuld werd met schuld, alsof het echte baby's waren en ik hen aan hun lot had overgelaten. Met een ruk draaide ik me om richting de 'kat' om te zien wat er gebeurd was. In de bosjes zat het dier, ineen gedeukt gromde het zachtjes in onze richting. Zijn rode ogen glommen gevaarlijk. Verder was er niets te zien wat het wezen zo had kunnen laten schrikken.

Laat je kracht ontwaken. Hoorde ik Marathmae in mijn hoofd zeggen.

"Hoe moet ik dat dan doen?" Vroeg ik hardop aan Marathmae.

Maak je hoofd leeg en voel de natuur. Leer het kennen en laat het tegen je spreken.

Terwijl ik bleef kijken naar de 'kat' probeerde ik mezelf te kalmeren en de natuur te voelen maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De wond die eerder aan was gebracht klopte pijnlijk en de gedachte aan ons lot kon ik ook niet volledig uitbannen. Ik was bang voor wat er met Kim en mij ging gebeuren en waar mijn moeder was. Ik was er nog steeds heilig van overtuigd dat ze niet naar buiten was gegaan, maar wat als ik het gewoon niet door had. Wat als dat ding haar iets aan had gedaan of erger nog? Dat kleine beetje twijfel wat altijd bestaat begon al snel grotere vormen aan te nemen. Hoewel ik probeerde te kalmeren, voelde ik de adrenaline door mijn lichaam gieren.

Na een laatste blik die me vertelde dat de 'kat' ons niet ging aanvallen keek ik de zwarte lucht in, ik liet de koude lucht mijn longen vullen. Eén ster kwam tevoorschijn van achter een wolk en dat moment voelde ik mijn ogen kloppen in zijn kassen. Ik sloeg mijn handen voor mijn gesloten ogen. De pijn ging van achter mijn ogen door elke spier die het maar kon vinden. Elk klein spiertje klopte, elke ader begon op te warmen en elke bloedvat voelde ik trillen in mijn bloed. Radeloos probeerde ik te ontwaren waar het wezen nu was, wat als het nu zou aanvallen? Ik luisterde naar de wind die door de bladeren joeg, het knisperen van de bladeren op de grond. Het verschuiven van zand onder zijn gewicht, zelfs zijn ademhaling. De hitte die ik eerder voelde kwam in alle hevigheid terug. Deze keer niet alleen in mijn vingertoppen, oh nee, het gierde door mijn lichaam. Al mijn zintuigen stonden op scherp en ik was me bewust van elk geluidje, elke smaak en geur om me heen. Een schreeuw ontsnapte van mijn lippen en vermengde zich met de lucht om me heen. In een van de bosjes voor me hoorde ik het geritsel van bladeren. Het klonk alsof het wezen zich iets verder terug trok in de bosjes. Met veel pijn en moeite opende ik mijn ogen. In de eerste instantie was het volledig zwart om me heen, na een moment paste mijn ogen zich aan en kon ik zien alsof het licht was. De kleuren om me heen waren duidelijker. Ik kon elke vorm met gemak ontwaren en ik zag dat de 'kat' zich iets verder in de bosjes had terug getrokken. Crocotta hoorde ik mijn eigen stem zeggen in mijn hoofd. Dus het dier was een Crocotta? Nogal lichtelijk verbaasd dat ik zo gemakkelijk kon zien in het donker wreef ik door mijn ogen. Het resultaat veranderde niet. De hitte die een moment geleden door mijn lichaam raasde ebde weg. Langzaam stond ik op, op een vreemde manier voelde ik me nu beter in mijn lichaam en zelfs de pijn in mijn schouder was minder geworden.