Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 14: Dampend water

Eenmaal thuis maakte ik een warm bad voor mezelf klaar, de damp die van het warme water kwam liet mijn huid tintelen en ik gooide mijn kleren uit voordat één teen het wateroppervlak beroerde. Ik stapte het water in met een gelukzalige zucht en liet het warme water mijn lichaam omhullen. Het duurde niet lang voordat ik me beter voelde. Ik sloot mijn ogen en liet mijn lichaam weken in het warme water.

Na een half uurtje stapte ik uit het, bijna koud geworden water. Ik voelde me stukken beter, mijn arm jeukte niet meer en ik huppelde vrolijk door het huis heen. Het was nog maar een uurtje gelden dat ze me naar huis hadden gestuurd maar ik kon en deed weer alles zoals ik dat normaal deed. Heel even vroeg ik me af of ik weer terug naar school zou gaan maar dat idee verdween nog sneller dan dat het gekomen was. Een dagje meer vrij kon vast geen kwaad, daarbij om weer het onderwerp van interesse te worden en nu door nog een nieuwe reden, het trok me niet.

"Wat doe jij nu al thuis?" Ik maakte een sprongetje van schrik voordat ik me omdraaide en in het verbaasde gezicht van mijn moeder keek. "Ik voelde me niet lekker en mijn leraar stuurde me naar huis toe," legde ik de situatie uit. Mijn moeder liet haar blik over mijn lichaam glijden en trok al snel haar conclusie. "Je ziet er niet ziek uit, wat had je dan?" Mijn altijd observerende moeder, fijn! Als ik maar niet weer terug naar school hoef. "Ik voel me ook alweer een stuk beter, ik heb een bad genomen en dat zal wel geholpen hebben," vermeed ik het onderwerp. "Hmm," ze hief haar arm op om op haar horloge te kijken hoe laat het was. "Hmm," zei ze weer. "Hoe was je eerste dag gegaan na zo lang?" Nog zo'n onderwerp die ik liever niet had aangesneden alleen had ik deze keer geen keuze dan eerlijk te zijn. Met pijn in mijn hart begon ik te vertellen over alle blikken die ik van mijn medeleerlingen had gekregen en hoe ongemakkelijk ik me eronder had gevoeld. "Voor deze keer mag je thuis blijven maar... je zult er toch aan moeten wennen meisje. Het is niet iedere dag dat zij iemand zien met een gebroken arm. Bedenk dat ze alleen maar nieuwsgierig zijn naar hoe het is gekomen. Ze bijten je niet," voegde ze er lachend aan toe. Haar goede humeur maakte wat ze zei enigszins beter maar nog steeds had ik er geen zin in om weer terug naar school te gaan. "Laat me je arm nog eens zien," ik stak mijn arm naar haar uit en ze haalde het verband weer los wat mijn leraar eerder vast had gemaakt. Ze zag dat het rondom het takje lichtjes rood was gekleurd en duwde zachtjes op de huid rondom het takje. "Doet dit zeer?" vroeg ze me en ik schudde ontkennend mijn hoofd. Haar vingers bewogen zich naar het takje en drukte daar zachtjes op, "en nu?" "Nog steeds niet," antwoordde ik eerlijk. Ze moest eens goed niezen waarnaar ze het verband weer om mijn arm draaide. "We houden het in de gaten, goed Patricia?"

Later die dag had ik een afspraak staan om naar de therapie te gaan voor mijn arm en speciaal vandaag omdat dit weer mijn eerste dag naar school was. Mijn moeder had me bij het ziekenhuis afgezet. De steriele gangen roken naar zieke mensen en schoonmaak middelen. Dit was één van de vele dingen die ik niet had gemist aan niet in het ziekenhuis zijn. Ik liep naar de deur van mijn therapeute en klopte aan. Na een "kom binnen" maakte ik de deur open en liep ik naar binnen. Mijn therapeute zat achter een stapel papierwerk die ze links liet liggen zodra ik binnen was gestapt. Haar haar zat in de war en het was duidelijk dat ze door haar haar had gewoeld. Ze wreef over haar gezicht voordat ze me verwees naar de bank die in de hoek van haar kantoor stond. Zelf ging ze op de fauteuil zitten aan mijn rechter kant. De stof van de bank begon al dunnere plekken te vertonen maar buiten dat om was het een zachte en prettige bank om op te zitten.

"Hoe gaat het met je Patricia?" Vroeg mijn therapeute gewapend met een kladblok en pen op haar schoot. Ze keek me verwachtingsvol aan. "Ik had vandaag mijn eerste schooldag sinds mijn ontslag hier." "Hoe verliep dat?" Ze klikte op de top van de pen en hield de tip bij het papier. "Iedereen staarde naar mijn arm. Oh, en ik ben ziek geworden later en toen hebben ze me naar huis toe gestuurd." "Dat klinkt als een enerverende dag." "Wat is enerverend?" Vroeg ik vertwijfeld. "Enerverend houd in dat je een drukke dag hebt gehad of een energie volle dag." Legde mijn therapeute me rustig uit. "Patricia, hoe voelde jij je onder de blikken van je klasgenoten?" "Het was vervelend," vertelde ik aan mijn therapeute, "ze staarden allemaal en het gaf me het gevoel een vreemd dier te zijn." "Heb je enig idee waarom ze zo naar je staarden?" Ze keek niet eens op terwijl ze notities aan het maken was. "Ik heb het er met mama over gehad en zij zei dat ze het niet iedere dag zien en daardoor kijken, het is interessant." Mijn therapeute knikte, "denk jij daar hetzelfde over?" Dat was een goede vraag en ik had geen hapklaar antwoord. "Ik denk het wel," zei ik twijfelachtig. "Kun je me uitleggen waarom je het daarmee eens bent?" "Nou, als ik iets of iemand zie die anders is dan kijk ik ook langer." "Goed" zei ze terwijl ze weer druk aan het schrijven was.

Het was een tijdje stil tussen ons, het enige geluid dat ik hoorde was de balpen die over het papier schraapte. "Je zei eerder dat je ziek bent geworden en naar huis bent gestuurd, wat was er gebeurd?" Ik slikte een keer en dacht terug aan eerder vandaag. Het gevoel van niet te kunnen slikken was beangstigend geweest. "Nou, eerlijk gezegd weet ik niet precies wat er gebeurde. Kim, ze legde een hand op mijn voorhoofd en zei dat ik gloeiend heet was, ik had het zelf niet eens door gehad. Daarna kreeg ik een glas water en het lukte niet om te slikken, dat was nogal eng. Ik was ook nogal moe. Het was raar en niet fijn om niet te weten wat er met je eigen lichaam aan de hand is." Weer vloog de pen over het papier heen en haar ogen verdwenen achter een gordijn van haar. "Heb je enig idee waardoor je ziek bent geworden?" Ik schudde ontkennend mijn hoofd, "geen idee."

"Hoe gaat het nog met je arm?" "Beweegt nog steeds niet en het takje jeukt af en toe." "Mag ik er even naar kijken?" Vroeg mijn therapeute en ik hield haar mijn arm voor. Ze haalde het verband los en keek naar mijn arm. De rode plek rondom het takje zat er nog steeds en mijn therapeute voelde er voorzichtig aan. "Hoe voelt dit?" "Het doet geen zeer." Ze wreef even over haar ogen en geeuwde met haar hand voor haar mond. "Sorry Patricia, het was een lange dag." Lachte ze verontschuldigend. Ik wuifde het weg, het was niets om je voor te schamen.

De rest van de tijd deden we oefeningen om mijn zelfredzaamheid te verhogen en na een lang en vermoeiend uur ging ik richting de uitgang waar mijn moeder me al stond op te wachten.

's Avonds in bed kon ik niet anders dan terugdenken aan wat er was gebeurd. Als ik dacht aan Kim, hoe bezorgd ze was geweest en mijn vreemde ziekte werd ik nerveus. Ik sloeg mijn armen zo goed als het kon om mezelf heen en wiegde zachtjes heen en weer. De dekens wreven geruststellend over mijn pyjama en langzaam voelde ik mezelf weg glijden in slaap.

Het rode water stroomde langs mijn benen, de regenboog die de volledige lucht in beslag nam bleef me in zijn macht houden en ik keek omhoog, genietend van het uitzicht waar ik geen genoeg van kon krijgen. Uiteindelijk trok ik mijn ogen los van de met sterren bezaaide regenboog en wilde ik naar de oever lopen toen ik mijn balans verloor en volop in het dikkere rode water terecht kwam. Spartelend als een vis op het droge hield ik mijn gezicht boven water. Hoe het kon dat ik mijn voeten niet kon optillen wist ik niet maar hoeveel kracht ik ook zette, het wilde maar niet lukken.

Ik nam een flinke teug lucht en liet me langzaam zakken in het water. Toen ik eindelijk met mijn handen de bodem kon voelen, zette ik me af. Met veel moeite wist ik weer rechtop te gaan staan en al hijgend stond ik in het water, verward over wat er nu aan de hand was. Rode lijnen water liepen over mijn gezicht, haar en kleding. Hoewel ik mezelf niet kon zien was ik er heilig van overtuigd dat ik er nu griezelig uit moest zien. Ik hief mijn gezicht op en probeerde wanhopig een manier te vinden om los te komen. Nog een keer probeerde ik mijn been op te trekken en zelfs met alle kracht die ik op dat moment bij elkaar kreeg geraapt, lukte het niet. Ik beet op mijn lip en proefde de aardbei smaak van het water. Hoe hopeloos deze situatie ook leek te zijn, ik kon niet anders dan lachen. Giebelend van pure wanhoop stond ik in mijn droom, niet wetend wat te doen. Droom? Dat is het, het is een droom, wat er ook gebeurd, dit is nep! Vertelde ik mezelf. Ik sloeg mezelf keihard in het gezicht maar ik stond nog steeds op dezelfde plek, een brandende hand op mijn wangen. "Dit is echt?" Vroeg ik mezelf hardop af.

"Dat wist je toch dat dit echt is," zei een stemmetje achter me. Ik probeerde me zover mogelijk om te draaien en zag Marathmae.

"Nee, ik had geen idee," antwoordde ik.

"Ik heb je die tatoeage op je rug niet voor niets gegeven, gebruik de wijsheid van de bladeren om erachter te komen waar je nu bent. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op mijn omgeving, de kleine geluiden die mijn oren binnen gleden, het gevoel van het dikke water rond mijn benen en ik maakte een voorstelling van de lucht boven me. Langzaam zakte mijn schouders op een ontspannen wijze naar benen, mijn handen hingen langs mijn lichaam en ik voelde een warm gevoel op mijn rug. Eén klein plekje begon aangenaam te gloeien en zo snel als het was gekomen was het ook weer weg. Ik opende mijn ogen en keek het kleine, groen met bruine leeuwtje strak aan in haar rode ogen. "Etalia," zei ik zonder twijfel.

Het diertje liep dichterbij, haar ogen werden niet afgewend en ze keek me strak aan, "heel goed Patricia."