Onzichtbaar Geheim

Hoofdstuk 18: Zonder nadenken

Zoekend kijken de twee me aan, zou ze het weten? Het is in hun blik te lezen. Ik vraag me af wat ze voor me verbergen maar ik weet zeker dat het iets groots is al kan ik mijn vinger niet leggen op wat het nu is. Daniël had het over iets met gedachten bekijken en dat voorval kan ik me als de dag van vandaag herinneren. De drang om zijn haren uit zijn gezicht te wrijven was zo sterk geweest. Het voelde alsof mijn lichaam reageerde zonder mijn invloed. Op dat moment leek er een connectie te zijn tussen ons die ik niet kon verklaren. Dat Daniël en Chelsea erover praten samen lijkt niet te kloppen maar spannen ze dan samen tegen mij?

"Bemoei je er niet meer moordenaar," blaast Chelsea in mijn richting. Haar woorden raken me op een verse plek en ik krimp zichtbaar ineen. "Je hebt het zelf gedaan hoor, je moet echt niet zielig gaan doen en denken dat je er zomaar vanaf kan komen."

Ik snuif, "je hebt het er zelf uitgegooid, moet je mij niet de schuld gaan geven. Daarbij heb ik geen idee waar jullie het over hebben!" Ik ben er zo klaar mee, al haar beschuldigingen die nergens op slaan! Dat ze maar voor een spiegel gaat staan en zichzelf gaat uitkafferen. Ik draai me om en loop weg, hoofd hoog op om ze te laten zien dat wat ze ook zeggen of doen, het heeft geen invloed op mij. Mijn handen vouw ik samen voor me, uit het zicht van die twee. Ze hoeven niet te zien dat mijn handen beven van de spanning en dat ze glimmen van het zweet.

Na een aantal stappen gezet te hebben knijpt een hand me pijnlijk in mijn schouder. Ik hoef niet eens om te kijken wie het is. Haar stem is laag en gevaarlijk als ze tegen me praat. "Wij... zijn nog niet klaar samen."

De tranen staan me in mijn ogen, ik kan deze farce niet langer ophouden, "nou ik wel." Zeg ik terwijl ik me omdraai en haar hand weer van mijn schouder glijd. De verschrikte blik op hun gezichten is kostelijk. Ik wil wel lachen maar om heel eerlijk te zijn, wil ik hier alleen maar weg. Deze keer pakt Daniël mijn handen vast en staat naast Chelsea. Ik kijk van de een naar de ander. Wat willen ze toch van me?

Net als de vorige keer loop ik op Daniël af en wrijf zijn haar uit zijn gezicht. Ondanks dat ik weet dat het nep is voelt zijn huid zo warm. Zijn ogen glimmen van plezier en stralen vertrouwen uit. De vlinders die al die tijd zo rustig zijn blijven zitten gaan nu op turbo speed te keer in mijn maag. Hierna draai ik me om naar Chelsea. Ik kijk haar voor een tijdje aan, niet wetend wat ik moet doen. Ik voel het in mijn volledige lichaam, spanning en stress. Haat maar ook liefde. Vriendschap en vertrouwen. Ik bal mijn vuisten en zie Chelsea angstig kijken. Alle spieren in mijn lichaam span ik aan. Zonder aankondiging knijp ik mijn ogen dicht en schreeuw ik zo hard ik kan. Mijn stembanden doen er zeer van.

Even blijf ik staan met mijn ogen dicht en als ik mijn ogen weer open zie ik als eerste die oh zo saaie vloer. Ik hef mijn hoofd op en kijk de twee voor me aan. "Wat?" Vraag ik zo dapper mogelijk.

Chelsea negeert me volkomen, in plaats daarvan richt ze zich tot Daniël, "wat betekend dat dan?"

"Ik... heb werkelijk waar geen enkel idee. Dit is in al mijn jaren nog nooit voorgekomen. Ik bedoel normaal gesproken zou ze bij jou ook de haren uit je gezicht wrijven. Wat ik doe is het diepste van haar ziel naar boven halen. Wat is er tussen jullie voorgevallen dat ze zo reageert op jou?" Daniël bijt zachtjes op zijn onderlip als hij zijn blik laat dwalen tussen Chelsea en mezelf.

"1, wat er tussen mij en Patricia is voorgevallen gaat je niets aan. 2. Ik zei toch dat ze de moordenaar is. Als ze bij mij al een andere reactie kan geven... Dan kan dat toch ook bij anderen?"

"Lieve Chelsea, het kan niet dat mensen een andere reactie geven dan vechten of aanraken. Dat is nog nooit gebeurd! Daarom wil ik weten wat er tussen jullie is voorgevallen. Zo kan ik erachter komen of er variabelen zitten aan mijn krachten en of ik mijn werkwijze moet aanpassen. Daarbij, als iemand al één soort reactie heeft gegeven dan is het niet mogelijk om bij iemand anders een andere reactie te geven. Tenzij... er iets ernstigs is voorgevallen?" Vraagt hij zichzelf bedenkelijk.

Chelsea begint binnensmonds te mopperen en zachter dan normaal begint ze te vertellen. "Vroeger waren Patricia en ik vriendinnen. We deden alles samen, vertelden elkaar geheimen, speelden samen, kortom we waren altijd bij elkaar. Op een dag vertelde ze me het grootste geheim dat ze me maar had kunnen vertellen. Ze zei dat ze vreemde wezens kon zien en niemand anders ze kon zien. Zelfs ik niet. Ze was er bang voor en vertelde me er bijna dagelijks over. Op een dag overleed haar vader, volgens de doctoren was het huiselijk geweld dat hem de das om had gedaan. Samen met Patricia heb ik er toen een gesprek over gevoerd en ze zei dat het een wezen was. Het beest had lange tanden en een vacht van stekels. Vanaf dat moment wist ik dat ZIJ degene was die haar vader had vermoord. Ik heb er nooit over getwijfeld, alles wat ze deed was om mensen aan haar kant te krijgen maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Iedereen heb ik bij haar uit de buurt gehouden. Ze raakte al haar vrienden kwijt en ze zijn zelfs verhuisd. Het kostte me heel wat moeite om haar te vinden zodat ik naar dezelfde school overgeplaatst kon worden. Ik zorg er persoonlijk voor dat die moordenaar niemand anders meer omlegd!"

Daniël kijkt naar mij, de blik in zijn ogen flikkerend tussen woede en medelijden. Gelooft hij ook dat ik een moordenaar ben? Van mijn bloedeigen vader? "Ben je gek geworden Chelsea? Ik heb je alles verteld en dan geloof je me niet en nu sta je naast Daniël, hij verteld en doet allemaal vage dingen en hem geloof je? Ik geloof dat ik gek begin te worden, nee, neenee, jij bent gek geworden." Schreeuw ik naar mijn oude vriendin.

"Ach rot op," word er in mijn gezicht geslingerd. "Je weet niet waar je het over hebt! Alleen wij hebben krachten." Chelsea wijst naar Daniël en haarzelf. Daniël opent zijn mond om te zorgen dat Chelsea niets meer zegt maar hij is te laat. "Alleen engelen en demonen zijn zichtbaar voor mensen en deze samen met wezens kunnen andere wezens zien. Het is geen hogere wiskunde maar natuurlijk snap jij dit niet!"

"Ik snap het anders best! Jij bent een demon die mijn leven komt verzieken."

"Ha...ha...ha..." Sneert Chelsea. "Ik ben anders wel een engel!" Terwijl ze dat zegt kreunt Daniël en hij slaat zijn hand voor zijn gezicht. Wat laat ze zich toch leiden door haar emoties. Wanneer zal ze leren hoe ze zich moet gedragen als een engel en niet een boos klein kind? Chelsea bedenkt zich ineens wat ze heeft gedaan en kijkt nietszeggend voor zich uit.

"Een engel, jij?" Blaas ik boos. Ik let niet op de twee die gespannen mijn kant op kijken. Als geen van beide reactie geeft begint het kwartje te vallen, "het is waar?" Vraag ik ongelovig.

Daniël is de eerste die zichzelf bijeen weet te rapen. "Chelsea, het is tijd dat we gaan. Voordat je er nog meer uit gaat gooien wat niet de bedoeling is." Chelsea knikt alleen maar en samen lopen ze weg. Ze laten me achter met verwarring en voor een tijdje sta ik te kijken naar de lege plekken waar ze eerder nog hadden gestaan.

Als een godsgeschenk komt Kim op me afgelopen. Ze legt een hand op mijn schouder en kijkt me aan met een paar puppy ogen. Het kleine gebaar deed me meer dan al het andere en ik begon te huilen. "Ai, ai, waterlanders in aantocht," probeert Kim te grappen. Maar de dood van ons klasgenootje is nog te vers. Gelukkig heeft Kim het gesprek van zojuist niet meegekregen, dan zou ze al helemaal van slag zijn geraakt. Kim slaat haar armen om me heen en trekt me iets dichterbij. Ik doe haar na en sla ook mijn armen om haar heen. Zo staan we in de gang, knuffelend en steun zoekend bij de ander, beide om andere reden en toch ook dezelfde.

Mijn hoofd bonkt en mijn arm jeukt terwijl hete tranen op Kim's kleding valt. Heel even beweegt Kim om naar haar natte schouder te kijken. Ik weet wel waarom ze kijkt en ik kan een verdrietig lachje niet onderdrukken. "Ik maak je kleren nat, sorry."

"Het is niet erg, vandaag mag het. Ook alleen maar vandaag!" Benadrukt Kim duidelijk.

"Nou, in dat geval mag jij ook mijn kleren nat huilen."

"Te laat,daar ben ik al lang geleden al aan begonnen."