Unfolding Magical Mysteries: years 2-3 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Chapter Seven

Na Halloween liep iedereen in groepjes. Niemand wilde alleen door de gangen lopen en het risico lopen versteend te worden. Vilder keek nog altijd nors naar Harry. Hij dacht nog steeds dat Harry zijn kat had versteend, ondanks Perkamentus' verzekeringen.

Farrah probeerde zich te concentreren op de aankomende Zwerkbalmatch. Het was Griffoendor tegen Zwadderich en aan Planks gezicht te zien, was zelfs hij niet zeker dat ze zouden winnen. Ze hadden tenslotte allemaal een nimbus 2001, de snelste te koop.

Op de laatste training bleef hij maar zeggen dat als ze alles zo deden als in de trainingen, dat ze een kans hadden om te winnen.

De ochtend van de training, at heel het team van Griffoendor niets. Ze staarden allemaal bedroefd naar hun bord terwijl ze Malfidus hoorden opscheppen over hun bezems. Farrah snuifde. Het enige dat meezit, was het weer. De zon scheen al fel en er was geen wolkje te bespeuren.

Hermelien en Ron probeerden het team af en toe wat toast te geven, maar niemand at het op. Lena probeerde Farrah een beetje op te vrolijken met een grap die ze had uitgehaald met professor Kist, de leerkracht Geschiedenis van Toverkunst. Farrah keek haar even met een klein glimlachje aan en keek toen weer naar haar bord.

In de kleedkamers heerste volledige stilte. Zelfs Fred en George maakten geen aanstalten die te verbreken.

'Oké team. Het lukt ons wel. Als we gewoon ons best doen en ons niet laten intimideren door die stomme bezems, dan winnen we', zei Plank met een beproefde ondertoon. Zelfs hij leek niet zo zeker te zijn van zijn speech.

Eén voor één vlogen ze het veld op en de match was begonnen.

'En de slurk is in handen van Janssen. Ze past door naar Spinet. En de bal wordt weggeslagen door een beuker.' Farrah probeerde Leo Jordaan's stem buiten te sluiten en zichzelf meer op het spel te concentreren.

Een jager van Zwadderich vloog haar richting uit en paste naar een andere jager. Farrah versnelde gauw en kon de slurk midden in de worp onderscheppen. Ze gooide de slurk naar Alicia die vervolgens terug naar haar gooide en Farrah scoorde.

'10-0 voor Griffoendor.' Farrah lachte en vloog naar het midden toen ze achter haar iets hoorde. Het was een beuker, maar vlak voor hij haar zou raken, veranderde hij van richting. Hij vloog nu op Harry af.

'George, de beuker!' riep Farrah naar George. Hij keek om zich heen en snelde direct Harry's richting uit. Hij kon de beuker nog net op tijd weg slaan met zijn knuppel. Farrah zuchtte. Maar plots zag ze de beuker terug in hun richting gaan. Fred zweefde naast haar en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze haalde haar schouders op. Toen ze opkeek zag ze plots dat de andere beuker haar kant op vloog.

'Gooi de knuppel, Fred!' Fred gehoorzaamde en Farrah kon de beuker weg slaan in de richting van de andere beuker. Ze botsten en vlogen beiden een andere richting uit. Farrah gooide de knuppel terug naar Fred en riep een bedankt toen ze zag dat één beuker terug Harry's richting uit vloog.

Fred en George bleven rond Harry vliegen om de beuker af te weren en Farrah besloot de andere jagers terug te helpen aangezien het al: '30-70' was.

De rest van de match verliep moeizaam. Zwadderich was duidelijk sneller en doordat Fred en George Harry beschermden, hoefden ze niet bang te zijn voor de beukers. Griffoendor daarentegen, zij kregen constant te maken met de niet-behekste beuker. Farrah vroeg zichzelf af waarom niemand dat door leek te hebben. Ze dacht dat het beheksen van de ballen verboden was.

Af en toe keek ze of de beuker nog niet was gestopt met Harry achtervolgen. Maar dan zag ze dat Fred en George nog altijd bij Harry vlogen en focuste ze weer op de slurk.

Toen ze net een doelpunt wilde maken, raakte de slurk haar in haar zij. Niks ernstigs, maar haar zij voelde nogal geplet en Farrah zat een beetje scheef op haar bezem.

Na een uur hoorde ze eindelijk het geschreeuw van de Griffoendors. De match was gedaan. Griffoendor had gewonnen. Farrah was dolgelukkig.

Ze daalde, stapte af van haar bezem en liep naar Harry, die op de grond lag. Toen ze naast hem stond zag ze pas wat er aan de hand was. Zijn arm was gebroken, maar hij had met zijn andere arm de Snaai gevangen. Farrah keek even om haar heen. Een beetje verder zag ze Malfidus ook op de grond liggen. Ze rolde met haar ogen en richtte haar aandacht weer op Harry.

'Gaat alles goed met je?' vroeg Farrah ongerust. Harry knikte blij, maar toen betrok zijn gezicht. Ze keek naar waar hij keek en zag al waarom. Hermelien en Ron kwamen aangelopen, gevolgd door een groot groepje Griffoendors. Inclusief Smalhart.

'Harry, gaat alles wel goed met je? Laat die arm maar aan mij over', zei Smalhart. Haar maag keerde zich om. Als Smalhart zo goed was met gebroken botten als met die vervelende blauwe wezentjes, dan had Farrah er geen vertrouwen in.

Ron keek ook nogal bezorgd. Nadat Smalhart een spreuk had uitgesproken, zag Harry's arm er behoorlijk slap uit. Had hij..

Smalhart nam Harry's arm en die viel slap naar beneden. Hij had de botten uit zijn arm verwijderd! Farrah wist dat madame Plijster er niet erg blij mee ging zijn.

'Wel, je arm is niet meer gebroken', zei Stalwart schaapachtig.

'Niet meer gebroken? Er is geen bot meer over', zei Farrah boos. Smalhart lachtte gewoon met zijn extreem vervelende lach en wuifde het weg.

Madame Plijster was werkelijk woedend.

'Je had direct naar mij moeten komen', zei ze terwijl ze een potje in de vorm van een skelet nam.

'Het is toch mogelijk om mijn botten terug te groeien, of niet?' vroeg Harry bezorgd.

'Ja, maar het wordt een lange nacht, Potter. Botten groeien is een pijnlijke zaak.' Ze gaf Harry een glas met een toverdrank uit het skeletvormige potje. Harry dronk ervan, maar het was duidelijk moeilijk de toverdrank binnen te houden.

Na twintig minuten werden alle bezoekers weggestuurd door madame Plijster.

Farrah liep met Hermelien en Ron terug naar de leerlingenkamer, waar Farrah en Ron besloten dat ze geen zin hadden om huiswerk te doen. In plaats daarvan speelden ze een paar potjes toverschaak. Niet dat Farrah daar erg goed in was, integendeel. Hermelien zat verdiept in een groot en dik boek en maakte niet eens een opmerking over hun huiswerk.

Farrah bleef als enige over in de leerlingenkamer. Ze haalde de brief uit haar zak en friemelde er wat aan. Nadat ze de brief had gekregen en aan George had laten zien, had ze hem nooit meer bekeken. Ze wist dat het zinloos was, maar stiekem hoopte ze dat ze de naam van de afzender over het hoofd had gezien.

Ze bekeek elk hoekje grondig en probeerde zelfs een paar spreuken, maar niets onthulde enige hint. Uiteindelijk gaf ze het op en besloot ze ook naar bed te gaan.

'Hé, Jones. Die beuker had je mooi weggeslagen.' Farrah keek net op tijd om om Fred te zien die haar een por in haar zij gaf. Ze kromp ineen. Ze had niet meer aan haar zij gedacht.

'Gaat het wel met je?' vroeg George bezorgd. Farrah knikte en keek naar hem.

'Die stomme beuker vloog tegen me aan. Gewoon wat spierpijn.' George trok zijn wenkbrauwen op, maar zei niets. Farrah wees naar de wenteltrap achter haar.

'In ieder geval, ik ga naar bed. Zie je later', zei ze, maar voor ze een vin kon veroeren, hield George haar tegen.

'We vroegen ons eigenlijk af of je zin had in een nachttripje door het kasteel.' Farrah grijnsde breed.

'Waarom niet.'