Chapter Seventeen

446 37 0
                                    

De Wemels verkeerden allemaal in een shock. Farrah kreeg George zelfs niet aan de praat. Uiteindelijk gaf ze het op en zocht ze naar Leo. Toen ze hem zag zitten, rende ze haastig naar hem toe.

'Leo, ik heb de sluipwegwijzer nodig', zei ze in één adem. Leo keek haar schuin aan en Farrah verloor haar geduld. 'Nu!' Leo sprong op, duidelijk geschrokken en verdween de wenteltrap op. Na amper een minuut kwam hij terug en gaf hij het met een frons aan haar.

'Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb', zei Farrah haastig en ze vouwde de map open. Haar ogen zochten naar Jenny's toilet en met succes. Ze zag dat Harry, Ron en - tot haar grote verbazing - Smalhart er al waren. Farrah vouwde de map terug op, zei gauw 'snode plannen uitgevoerd', en wierp de map op Leo's been.

Het duurde niet lang voor ze het toilet van Jammerende Jenny had bereikt. Toen ze door de deur liep, zag ze dat ze alleen was. Maar een van de wasbakken was weg en er was een gapend gat in de plaats gekomen. Het kon niet anders. Dat was de ingang naar de geheime kamer. In een toilet. Al die tijd was Jenny hier geweest en ze hadden nooit iets doorgehad.

Farrah aarzelde niet en sprong in het gat. Het gat veranderde al gauw in een donkere, slijmerige glijbaan. Ze moest wel kilometers onder de school zitten. Ze passeerde kleinere pijpen en net toen ze bedacht hoe groot dat beest wel niet was, ging de glijbaan plots horizontaal en ze probeerde zich voor te bereiden op het einde van de glijbaan.

Farrah landde met een zachte plof op de vochtige vloer. Ze krabbelde gauw overeind en nam haar toverstok.

'Lumos', fluisterde ze. Zelfs met het extra licht was het nog donker. Farrah besloot even vooruit te lopen. Na nog maar drie stappen hoorde Farrah iets. Het klonk alsof er een bom was ontploft.

'Harry! Ron!' riep Farrah luid. Ze begon te rennen in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen. Ze bleef een paar keer roepen totdat ze eindelijk Rons vertrouwde stem hoorde.

'Farrah! Hierzo!' Ze rende op zijn stem af en even later zag ze hem stenen verplaatsen.

'Wat ben je aan het doen?' vroeg Farrah. Ron bleef de stenen met grote moeite verplaatsen, maar gaf geen antwoord.

'Waar is Harry?' vroeg Farrah geïrriteerd. Ron keek op van de stenen.

'Hij is alleen verder gegaan. We moeten deze stenen weg zien te krijgen zodat hij en Ginny er straks heen kunnen.' Hij klonk nogal wanhopig en dus begon Farrah hem te helpen. De stenen waren zwaarder dan ze had gehoopt.

Na tientallen minuten stilte, viel haar blik op Smalhart. Hij leek bewusteloos te zijn.

'Wat is er met hem gebeurd?' vroeg Farrah. Het kon haar eigenlijk niets schelen als er iets ergs was gebeurd met hem. Ze zou niet nog zo'n jaar met Smalhart overleven.

'Oh.' Ron wierp een blik op hem. 'Hij probeerde ons geheugen te wissen.' Farrah keek Ron grijnzend aan.

'Laat me raden, hij gebruikte jouw toverstok?' Ron werd rood en Farrah begon weer de stenen te verplaatsen. Farrah dacht aan wat Harry nu zou doen. Zou hij de basilisk al hebben verslagen? Of-

'Ron!' Farrah was met al haar slaapgebrek iets belangrijks vergeten.

'Het dagboek van Marten Vilijn. Hoe kon ik dat nou vergeten', mompelde Farrah. Ron was nu ook gestopt met zijn stenen en keek haar vragend aan.

'Marten Vilijn is Voldemort!' Rons mond viel open en Farrah zakte plots op de grond. Ze had geen idee wat er aan de hand was. Ze was zich vaag bewust van Rons ongeruste stem. Farrah probeerde terug op te staan, maar haar lichaam gehoorzaamde maar niet.

Ze had pas door dat het weer zo'n droom was toen ze Harry met een soort tand in zijn hand gehurkt over een boek zag zitten. Het dagboek. Ginny lag naast hem en voor hem stond de gestalte van een jonge Zwadderaar. Marten Vilijn. Voldemort.

Harry hief zijn arm op en stootte de tand in het hart van het boek. Inkt spoot met grote hoeveelheden uit het boek en Farrah kon zien dat dit duidelijk gevolgen had voor Vilijn. Hij begon hard te krijsen en spartelen. Gelukkig verdween hij op dat moment. Farrah voelde enkel opluchting toen ze zag dat Ginny rechtop ging zitten. En Farrah kon zich weer bewegen. 

Ron staarde haar nog steeds aan toen Farrah overeind krabbelde.

'Kom op, ze zullen hier zo zijn', mompelde ze zacht. Ze begonnen weer stenen te verplaatsen en toen ze Harry en Ginny eindelijk hoorden, was het gat al redelijk groot. Ginny was aan het huilen, maar Farrah was blij dat ze haar zo zag. Beter zo dan.. Ze was blij dat ze nog leefde.

Farrah had niet eens op Harry en Ron gelet. Ginny en Felix de feniks van Perkamentus kregen haar volledige aandacht. 

Felix liet hen aan hun staart hangen en zo vloog hij de tunnel in naar de toiletten. Ginny had nog geen woord gezegd toen ze voor het kantoortje van professor Anderling stonden en Farrah sloeg haar arm over haar schouder.

Alles was goed.

(A/N)

Hallo allemaal! Ik wilde gewoon even zeggen dat dit waarschijnlijk het voorlaatste hoofdstuk is. Na dit boek wil ik nog een vervolg schrijven, misschien voeg ik zelfs het samen met dit boek. Waarschijnlijk ga ik dan wel de titel en omslag wat veranderen en ik ga ook even wachten voordat ik weer begin aangezien ik deze dinsdag start met school. Snik snik.

Alle details komen later nog wel. Ik hoop dat je van dit hoofdstuk hebt genoten en tot het (voorlopig) laatste!!

-Aynixx

Unfolding Magical Mysteries: years 2-3 ~ Dutch Harry Potter fanficWhere stories live. Discover now