Unfolding Magical Mysteries: years 2-3 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Chapter Fifteen

Farrah sperde haar ogen wijd open.

'Marten Vilijn? Het dagboek is van Marten Vilijn?' vroeg Farrah ongelovig. Ze wist weer wie Vilijn was en het maakte haar niet blij. Harry en Ron knikten en Farrah haalde diep adem.

'Marten Vilijn is niet wie-' Een luide bonk verstoorde hun gesprek. Farrah zag dat Marcel van de trap was gevallen. Ze renden alle drie naar hem toe en hielpen hem terug overeind.

'Marcel, gaat het wel met je?' vroeg Farrah bezorgd. Marcel keek verward om zich heen.

'Ik ben Wilibrord kwijt. Hebben jullie hem misschien ergens gezien?' Farrah schudde haar hoofd.

'Je vind hem wel, Marcel.' Farrah geeuwde en keek op haar horloge. Geen wonder dat ze zo moe was, het was half één en ze had al enkele slapeloze nachten achter de rug.

'Ik ga naar bed', zei ze met een blik op haar horloge. Harry en Ron keken haar verward na, maar zeiden niets. Farrah stak haar hand op en verdween de trap op.

Na een paar uur wakker te liggen, kroop Farrah uit haar bed en besloot ze in de leerlingenkamer te gaan zitten. Ze nam haar boek van RJL mee en ging in de sofa voor het haardvuur zitten. Het smeulde nog een beetje na en Farrah genoot van de warme gloed om haar heen.

Na ongeveer een half uur hoorde ze plots voetstappen en toen Ron.

'Farrah, waarom lig je niet in bed?' vroeg hij. Farrah kon hem niet zien en bedacht zich net dat hij waarschijnlijk samen met Harry onder de onzichtbaarheidsmantel zat toen ze tevoorschijn kwamen.

'Kon niet slapen. Waarom liggen jullie niet in bed?' vroeg ze nieuwsgierig. Harry en Ron gingen naast haar zitten en begonnen opgewonden te praten.

'We zijn bij Hagrid langs geweest', legde Harry uit. Farrah trok haar wenkbrauwen op.

'Hij is meegenomen naar Azkaban. En professor Perkamentus is afgetreden als schoolhoofd.' Farrah's mond viel open van verbazing.

'Maar zonder Perkamentus overleeft de school het niet, niet onder deze omstandigheden', zei ze. Ron keek haar met een grimmig gezicht aan.

'Die Malfidus heeft alle schoolbestuursleden bedreigd hun familie iets aan te doen als ze Perkamentus niet wegstemden', zei hij en hij balde zijn vuisten.

'Waarom hebben ze Hagrid meegenomen?' vroeg Farrah bezorgd. Ze wist dat Azkaban geen vrolijk tripje was. Harry bewoog oncomfortabel in de zetel.

'Ze verdenken Hagrid van het openen van de Geheime kamer', zei hij.

'Jullie denken dat Hagrid de erfgenaam is?' vroeg Farrah ongelovig. Ze had hen er al over bezig gehoord, maar het leek erop dat Harry er niet van overtuigd was.

'Nee, hij is het niet. Ik denk dat hij gewoon verkeerd begrepen was, maar hij zei iets over dat we de spinnen moesten volgen', zei Harry haastig. Farrah sloeg haar hand op haar voorhoofd.

'Natuurlijk, spinnen gedragen zich normaal nooit zo raar.' Ron keek haar verward aan, maar Harry bleek de spinnen ook opgemerkt te hebben.

'De spinnen. Ze lijken te vluchten van het kasteel', legde hij uit. Farrah schudde haar hoofd.

'Ze vluchten niet voor het kasteel. Ze vluchten voor iets binnen het kasteel en ik durf tien galjoen te wedden dat dat iets het monster in de kamer is', zei Farrah. Waarom had ze daar nooit eerder aan gedacht?

Jammer genoeg zagen ze de spinnen amper. En Farrah werd plots terug in de realiteit geplaatst toen professor Anderling de examens aankondigde. Farrah kon zich niet voorstellen dat de examens in deze heisa zouden doorgaan, maar het was wel zo.

Farrah wist niet of ze het nog tot de examens zou overleven zonder slaap. Ze wilde niet weten de hoeveelste nacht het was geweest dat ze weer wakker lag. Misschien lag het aan al de heisa rond de geheime kamer, maar het was waarschijnlijker dat het nog altijd om RJL ging.

Ondanks de gebeurtenissen van de laatste tijd kon ze hem niet vergeten. Ze had de brieven niet meer gelezen, dat was niet nodig. Ze kende ze toch helemaal van buiten. En het leek erop dat ze binnenkort het boek ook van buiten zou kennen.

'Farrah, ga je mee?' vroeg Harry. Farrah keek hem glazig aan en schudde haar hoofd. Misschien hadden ze eindelijk een spin kunnen vinden. Het kon haar niet schelen. Ze voelde dat ze elk ogenblik zou kunnen wegzakken in een droomloze slaap. Harry en Ron zeiden gedag en verdwenen onder de onzichtbaarheidsmantel. Nadat het helemaal stil was in de leerlingenkamer, crashte Farrah op de sofa. Ze was zo moe dat ze niet eens blij kon zijn dat ze in slaap viel.

Ze droomde echter wel. Het beeld was gewoon zwart met af en toe een groene lichtflits, maar ze hoorde het geschreeuw van een vrouw en een hoge maniakale lach. Farrah herkende het gegil nog. Het was misschien een jaar geleden dat ze het had gehoord, maar het klonk precies hetzelfde. Er kroop een rilling over haar rug. Het was dezelfde gil als die van de droom met de ruimte vol bollen.

Farrah snapte het alleen niet. Was dit misschien.. De gebeurtenis waar RJL over had geschreven in die laatste brief aan Sluipvoet?

Was dit misschien hoe ze Farrah hadden afgepakt van haar biologische ouders?