Unfolding Magical Mysteries: years 2-3 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Chapter Twenty-nine

Farrah werd wakker van iemand die floot. Ze wist eerst even niet meer waar ze was, totdat ze haar ogen opende en de contouren van de Grote Zaal zag.

Fred zat samen met Leo Jordaan voor haar. Beiden zaten ze te grijnzen. Ze vroeg zich af waarom, totdat ze George's arm rond haar middel voelde. Ze schoot direct recht en haar wangen kleurden een felle tint rood.

George leek niet wakker te worden van de plotse beweging en Fred begon te lachen.

'Hij is echt een diepe slaper', zei hij en hij haalde iets uit zijn zak. Toen Farrah wat beter keek, zag ze dat het zijn toverstok was.

'Dit is de enige manier. Aguamenti', zei hij en er schoot een straal helder water uit de punt van zijn toverstok.

George kwam met een beetje gesnak recht en keek Fred boos aan.

'Die krijg je nog wel terug', zei hij en hij droogde met zijn toverstok zijn kleren.

Farrah keek de Zaal rond en zag dat er nog redelijk veel mensen sliepen. Er waren her en der groepjes opgewonden aan het praten, waarschijnlijk over Sirius Zwarts.

'Dus, zijn jullie nu een koppeltje of wat?' vroeg Leo. Ze draaide zich abrupt om.

'Nee', antwoordden George en Farrah in koor. Ze probeerde zijn blik te negeren en keek Fred met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Even later mochten ze terug naar de toren van Griffoendor. Het portret van de Dikke Dame was vervangen door het portret van heer Palagon. Farrah was hem al een paar keer tegengekomen en kreunde toen ze hem voor het eerst voor het portretgat zag hangen.

Hij veranderde de wachtwoorden ook nog eens minstens twee keer per dag, waardoor Farrah een nog grotere hekel aan hem kreeg.

Het werd voor iedereen duidelijk dat Harry extra hard in de gaten werd gehouden. Madame Hooch moest ook toezicht houden op de Zwerkbaltrainingen van Griffoendor.

Na de laatste training voor de eerste wedstrijd, had Plank slecht nieuws voor hen. De Zwadderaars hadden Malfidus' arm gebruikt als smoes zodat ze niet hoefden te spelen.

'Ze willen gewoon niet spelen met dit weer', zei Plank bitter.

'Onze tactieken waren allemaal afgestemd op Zwadderich en nu moeten we tegen Huffelpuf. En bovendien hebben ze een nieuwe aanvoerder en zoeker, Carlo Kannewasser', zei Plank.

Angelique en Alicia begonnen plotseling te giechelen en iedereen staarde hen aan.

'Wat?' zei Plank geïrriteerd.

'Dat is toch die knappe jongen?' zei Angelique.

'Sterk maar zwijgzaam', zei Katje en ze begonnen opnieuw te giechelen. Farrah rolde met haar ogen. Ze hoopte dat zij over een aantal jaar niet zo ging praten over jongens.

'Huffelpuf is een eitje', zei Fred. 'Harry zal die snaai weer zo gauw pakken als de vorige keer.'

Plank krek hem met uitpuilende ogen aan.' Toen speelden we onder totaal andere omstandigheden!' brulde hij. Hij brulde nog een paar andere dingen, maar Farrah had haar interesse voor het gesprek verloren en speelde nu met een lok rood haar.

De dag van de wedstrijd had Farrah een slecht voorgevoel. Ze werd al vroeg wakker en ze zag dat het nog steeds donker was buiten.

Aangezien ze toch niets anders te doen had, ging ze even naar de uilenvleugel. Ze had Queen al een tijdje niet meer gezien en besloot dat als ze nog langer wachtte, Queen haar de volgende keer misschien zou bijten.

Queen zat naast Hedwig en toen ze Farrah zag, kraste ze opgewekt.

'Sorry dat het zo lang geleden was', zei ze terwijl ze haar vleugel aaide. Ze gaf haar wat lekkers en Queen keek haar met glinsterende ogen aan.

Ze liep naar een leeg raamkozijn en keek over het terrein. Het werd stilaan licht en nu kon Farrah zien dat het weer hen niet mee zou zitten. Donkergrijze wolken dreven boven haar en ze probeerde de hoop op de Zwerkbalcup niet op te geven.

Toen ze naar het Zwerkbal veld keek, kreeg ze bijna een hartaanval. Het was de hond. Hij zat een beetje verstopt achter de tribunes, maar het was duidelijk dezelfde hond als in de droom. Dezelfde hond als de boeman. En dezelfde hond als in de theebladeren.

Het engste was dat hij naar haar leek te kijken. Farrah staarde hem aan totdat hij richting het Verboden Bos keek en hij weghuppelde.

Ze bleef daar een tijdje staan om te verwerken wat er zonet was gebeurd. Queen lande op haar schouder en was voor de eerste keer in haar leven stil.

In de kleedkamers was het stil. Het enige geluid kwam van de gierende regen en van schuifelende schoenen.

Zodra ze op het veld stonden, en bijna omvergeblazen werden door de wind, wist Farrah dat Harry heel veel geluk nodig had om de Snaai in dit weer te vinden.

Farrah probeerde de regen te negeren en deed haar ding als Jager. Een paar keer voelde ze de Beuker op een haar na voorbij haar vliegen, maar afgezien daarvan ging alles redelijk normaal.

Er werd ene time-out ingelast, maar Farrah wilde zo snel mogelijk weer op haar bezem zitten om Harry wat tijd en punten te winnen.

Het was te mooi om waar te zijn. En algauw kreeg Farrah het ondanks de kou plots benauwd. Er was iets niet pluis. Ze miste de Slurk en Alicia riep iets naar haar, maar haar stem werd meegevoerd met de wind. Farrah draaide zich om en zag Harry's gestalte uit de lucht vallen. Overal waren dementors.

Voor ze het wist lag hij op het veld en vloog Kannewasser naar hem toe. Farrah vloog ook naar Harry toe en zag toen dat Carlo de Snaai vasthield.

Er klonk een fluitsignaal dat duidelijk maakte dat huffelpuf had gewonnen en Harry werd meteen naar de Ziekenzaal gebracht. Farrah keek voordat ze de parade naar het kasteel volgde nog een keer achterom. De dementors waren verdwenen. Ze voelde dat er iets anders was.

Het was de hond. En hij keek haar weer aan.