Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 3

Heidi pov

Ik zit op de fiets richting school. Ik hoop zo dat Angela weer beter is. Het is zo saai zonder haar.

Het fietsen gaat erg moeilijk. Mijn schenen zijn nog blauwer geworden en het doet vreselijk veel pijn, daarom fiets ik een stuk langzamer dan normaal. Ik heb met lopen ook een klein beetje moeite, maar het lukt gelukkig wel.

Na een tijdje kom ik aan bij school. Ik zucht van opluchting als ik Angela zie staan. Ik zet mijn fiets weg en loop naar haar toe. Ik geef haar een knuffel. 'Het was saai zonder jou' zeg ik. Angela glimlacht. 'Sorry, ik voelde me echt niet lekker. Maar ik ben er nu weer!' zegt ze. 'Ja gelukkig maar' lach ik.

We lopen richting de ingang van de school. Er gaat een pijnscheut door mijn schenen bij elke stap, maar ik laat niks merken. We lopen naar het lokaal van "beeldende vorming". Dat is een van mijn favoriete vakken. Ik hou heel erg van tekenen en schilderen, ik ben er niet goed in, maar ik vind het wel heel leuk.

De lessen gaan snel voorbij en al snel is het pauze. Angela en ik lopen naar de aula, we zitten eigenlijk altijd op hetzelfde plekje, op een bankje in het hoekje van de aula. We kletsen altijd over allerlei dingen die nergens op slaan en moeten vaak lachen. Als ik met Angela praat, vergeet ik een beetje wat er thuis allemaal gebeurd, dat vind ik eigenlijk best wel fijn.

Angela verteld iets waardoor ik moet lachen, maar ik voel me om de een of andere reden niet fijn hier. Ik heb al de hele pauze het gevoel dat er iemand naar me staart. Ik kijk om me heen en zie Ashton staan, de jongen die me gisteren vroeg of het wel goed ging. Hij heeft ook een zwarte beanie op, net zoals ik. Hij trekt zijn beanie recht, terwijl zijn ogen nog steeds op mij zijn gericht. Er komt een klein plukje van zijn donkerblonde, half krullende haar onder zijn muts vandaan. Het ziet er opzich wel schattig uit.

Dan ziet hij dat ik ook naar hem kijk. Hij glimlacht en knipoogt. Ik voel mijn wangen rood worden. Ik heb eigenlijk nog nooit aandacht gehad van een jongen.

'Wie is dat?' vraagt Angela nieuwsgierig. Ze heeft waarschijnlijk gezien dat hij knipoogde. 'Dat is Ashton, ik kwam hem gisteren tegen in het park.' leg ik uit. 'Vind je hem leuk?' vraagt Angela. 'Ik weet het niet. Ik ken hem nog niet goed' zeg ik. 'Je werd wel rood' lacht ze. 'Ja duh, zou jij dat niet worden als een jongen naar je knipoogde dan?' zeg ik lachend terug. 'Euhm weet ik veel. Ik heb het nog nooit meegemaakt' lacht Angela.

Als de pauze afgelopen is, lopen we naar het biologie lokaal. We hoeven nog maar 2 uur. We hebben een kort dagje vandaag. Angela moet vandaag korfballen dus ik kan niet bij haar huiswerk gaan maken. Ik wil niet de hele middag met mijn vader zijn, dus ik ga gelijk door naar het park.

Als de school afgelopen is, zeg ik Angela gedag en fiets richting het park. Ik ga weer op het bankje zitten onder de boom.  Ik ga scheef zitten met mijn benen ook op het bankje. Ik leun schuin tegen de rugleuning. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden van de natuur. Ik word er rustig van.

Ik zit er voor mijn gevoel al een hele tijd als ik een bekende stem hoor. 'Mag ik erbij komen zitten?' vraagt hij. Ik doe mijn ogen open en zie Ashton staan. 'Ja hoor' zeg ik en zet mijn voeten gewoon weer op de grond. Ashton komt naast me zitten. Wat wil hij van me?

Ik ga recht zitten en staar voor me uit. Er wordt een hele tijd niks gezegd, totdat Ashton  opeens de stilte verbreekt. 'Sinds ik je vorige keer hier tegen ben gekomen, krijg ik je niet meer uit mijn hoofd. Ik kon zien dat er iets met je aan de hand was. Ik maak me zorgen om je, ook al ken ik je niet zo goed.' zegt hij.

Ik schrik een beetje van wat hij zegt. Wat moet ik nou antwoorden?? 'Ik uhm... Je hoeft je geen zorgen te maken, er is niks aan de hand. Ik had gewoon een dipje' zeg ik. Ik zie aan Ashton zijn blik dat hij het niet geloofd, maar hij zegt niks. Weer is er een awkward stilte.

'Ik moet naar huis' zeg ik dan maar. Ik sta op. 'Misschien zie ik je nog wel eens' zeg ik en loop snel weer weg.

Ashton pov

Heidi loopt snel weer weg. Ik weet zeker dat er iets aan de hand is. Vorige keer deed ze ook al zo geheimzinnig. Ze had een rode wang, ik kon een afdruk van een hand zien. Zou ze geslagen zijn?

Ik klink nu heel erg stalkerig, maar er is iets aan haar dat me afleid. De blik in haar ogen. Hij is angstig ofzo. Toen ik haar op school zag, was die blik helemaal weg, maar als ik haar buiten school zie dan ziet ze er heel erg kwetsbaar uit.

Ze is ook gewoon best wel knap. Ze heeft dezelfde stijl als ik. Ze draagt veel zwart en luistert dezelfde muziek als ik, vandaag had ze een Green Day trui aan. Green Day is ook een van mijn favoriete bands. Stiekem denk ik dat ik een oogje op haar heb, maar dat hou ik nog even voor mezelf. Ik moet haar eerst beter leren kennen. Volgens mij vindt ze mij helemaal niks, maar dat snap ik wel. Ik begon zomaar tegen haar te praten.

Ik denk dat ze ook niks gaat loslaten over haar leven. Ze kent me nog niet eens heel goed. Ik hoop wel dat ze het ooit gaat doen. Ik wil haar helpen.

Ik sta op van het bankje en loop naar huis. Als ik thuis aankom, ga ik gelijk naar mijn kamer. Ik zet het album "Dookie" van Green Day aan en ga op mijn bed zitten.

Ik heb nog nooit gehad dat een meisje zo erg mijn aandacht trok. Ik heb wel al wel eerder gehad dat ik meisjes leuk vond, maar dat was niet zo erg dat ik elke minuut aan haar dacht.

Heidi heeft iets bijzonders. Ik weet alleen niet precies wat. Ik moet er gewoon achter komen wat er met haar aan de hand is. Het blijft me achtervolgen.

Ik hoop dat ze me ooit in vertrouwen neemt...

A/N

Sorry voor het rare einde. Ik vind het altijd best wel lastig om een einde te maken. :)

Hopelijk vinden jullie het verhaal leuk!

Lots of Love -X-