Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 14

Heidi pov
'Het komt allemaal goed. Dat beloof ik' fluistert Ashton en loopt daarna naar buiten. Zou hij gelijk hebben? Zou het allemaal goed komen? Ik ben in elk geval echt heel blij dat ik niet naar huis hoef. Anne-Marie zei dat ik hier kon blijven tot mijn vader zich realiseerde wat hij met me gedaan heeft. Zou hij zich dat wel ooit realiseren? Ik weet het niet...

'Wil je er nog over praten?' Vraagt Anne-Marie terwijl ze ook op de bank komt zitten. 'Ehm..kan dat als Ashton er bij is?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja natuurlijk' zegt Anne-Marie en ze glimlacht. 'Jullie zijn leuk samen' zegt ze. Ik glimlach. 'Ashton is echt heel lief voor me.' Zeg ik. 'Dat verdien je ook wel, na alles wat je hebt meegemaakt' zegt Anne-Marie. Ik kijk weer naar de grond.

'Wil je trouwens wat drinken? Vraagt ze na een tijdje. 'Nee, dankje' zeg ik met een zwakke glimlach. 'Je ziet een beetje wit, moet je niet even gaan liggen? Vraagt ze. 'Eh, ja dat is wel een goed idee' zeg ik. 'Denk je dat het lukt om naar boven te gaan? Want anders mag je wel gewoon op de bank liggen' zegt ze. 'Ik ga wel proberen om boven te komen' zeg ik, sta voorzichtig op en loop langzaam naar de trap. Anne-Marie loopt achter me aan met mijn schooltas. Het lopen gaat met veel moeite. Het doet erg pijn, maar ik zet gewoon door.

Een tijdje later kom ik bij de kamer van Ashton. Anne-Marie zet mijn tas op de grond naast het bed. 'Als je iets nodig hebt dan moet je me maar roepen' zegt ze met een glimlach en doet daarna de deur dicht. Ik zie dat het shirt van Ashton dat ik een paar dagen geleden aanhad, nog over de bureaustoel heen hangt. Ik trek mijn eigen shirt uit en trek het shirt van Ashton aan. Dan ga ik op Ashton's bed zitten en trek voorzichtig mijn broek uit. Mijn schenen zijn ook blauw geworden. Het doet pijn, heel erg pijn. Ik pak mijn telefoon en mijn oortjes, zet het album "Brand new eyes" van Paramore aan en ga onder de dekens liggen. Ashton's geur komt mijn neus binnen. Ik glimlach en sluit mijn ogen. Na een tijdje val ik in een diepe slaap.

~~~

Ik word wakker en zie een bord met een broodje op het nachtkastje staan. Ik glimlach weer. Anne-Marie is ook echt heel aardig. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is: 14.20. Wow, dan heb ik best lang geslapen. Ashton is om half 3 uit. Ik neem een hap van het broodje en denk opeens aan de brieven van mijn moeder. Zou Ash het erg vinden als ik er nu al eentje open maak? Ik denk het niet.

Ik eet het broodje op en pak daarna de brieven uit mijn tas. Ik leg ze allemaal op de grond behalve degene van 24 mei 2011. Ik maak de envelop open en begin te lezen:

Lieve Heidi,
Het spijt me zo erg dat ik weg ben gegaan zonder afscheid te nemen. Het spijt me überhaupt dat ik weggegaan ben, maar ik kon niet anders. Je vader en ik maakten alleen maar ruzie en soms liep het zo uit de hand, dat hij me een klap gaf. Het spijt me dat ik in die tijd bijna nooit thuis was en je geen aandacht schonk. Ik was alleen maar met mezelf bezig, en dat is iets wat ik eigenlijk niet had moeten doen. Jij had het ook moeilijk. Ik weet dat je altijd op je kamer zat, omdat je niet naar beneden durfde te komen en ik weet dat je heel vaak huilend in slaap viel.

Terwijl je vader en ik zoveel ruzie hadden, heb ik een nieuw iemand leren kennen en ik heb gevoelens voor hem gekregen. Hij heeft me toen uitgenodigd om bij hem te komen wonen, maar dat zou wel in Amerika
zijn. Ik heb toen ja gezegd, omdat ik me niet meer gelukkig voelde met je vader. Altijd als ik thuis kwam begon hij weer tegen me te schreeuwen. Hij vroeg altijd weer waar ik geweest was. Ik kon het niet meer aan en daarom ben ik weggegaan.
Het kan zijn dat je nu denkt dat ik je in de steek gelaten heb, maar ik denk nog steeds elke dag aan je en je blijft voor altijd in mijn hart. Als je me wilt bellen dan mag dat altijd: *06--------*.
Ik hoop dat je begrijpt dat ik me nu veel gelukkiger voel dan een maand geleden en dat je vader goed voor je zorgt. Ik hoop ook dat je contact met me opneemt, want je bent nog steeds m'n dochter en ik mis je nu al.

Ik hou nog steeds evenveel van je, Paulien van Dijk.

~~~
Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen nu ik de brief gelezen heb. Aan de ene kant snap ik het wel dat ze weggegaan is, maar ze heeft me alleen gelaten en ze wist dus al een beetje hoe mijn vader was. Ik ben blij voor haar dat ze nu gelukkiger is, maar voor mij is het alleen maar erger geworden. Ze wist dus dat elke avond huilend in slaap viel. Waarom kwam ze dan niet naar me toe? Het is zo oneerlijk...

Ik leg de brief weg en ga op mijn zij liggen. Dan druk ik de deken weer dicht tegen me aan en laat de tranen stromen.