Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 24

Heidi pov

Ik weet niet waar ik heen moet en ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me gebroken en waardeloos. Ik vraag me af of Ashton echt van me hield, of was het allemaal een spelletje voor hem? Dat verwacht ik eigenlijk niet van hem maarja, ik heb het met eigen ogen gezien en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn. Door hem kon ik normaal verder leven. Hij was er altijd voor me in goede en slechtere tijden, maar hoe moet het nu verder? Kan ik wel leven zonder hem?

Ik loop nu gewoon ergens over een industrieterrein ofzo, zonder dat ik weet waar ik heen ga. Het begint harder te waaien en het lijkt alsof ik de stem van mijn vader in de wind hoor. 'Je bent niet goed genoeg.' Er rolt weer een traan over mijn wang, hij heeft gelijk. Ik bén niet goed genoeg.

Dan begint het te regenen . Ook dat nog. Er zijn geen afdakjes in de buurt, dus ik ga tegen een muur aan staan en laat me naar beneden zakken, in de hoop dat ik toch minder nat word.

Het blijft maar doorregenen en ik ben doorweekt, maar ik blijf gewoon zitten, ik zou niet weten waar ik anders heen moet. De pijn in mijn hoofd is weer erger geworden. Mijn buik rommelt en de supermarkt is te ver weg om er nu naar toe te lopen. Het begint al te schemeren en dan zou de supermarkt als dicht zijn als ik aan zou komen. Dan hoor ik weer de stem van mijn vader: 'je weet dat je niks waard bent'. Ik druk mijn handen tegen m'n oren en knijp mijn ogen stijf dicht.

Ik begin het koud te krijgen. Mijn schooltas is ook niet waterdicht, dus alles wat er in zit is al redelijk nat. Toch pak mijn vest eruit en doe hem aan, die is binnen een paar minuten alweer helemaal doorweekt. Het zit allemaal niet mee. Ik sla mijn armen om m'n knieën en probeer mezelf warm te houden.

Dan voel ik opeens dat iemand een deken over me heen legt. Ik kijk op en zie een jongen staan. Hij heeft zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken. Ik kan net zijn ogen zien, ze staan een beetje bezorgd. 'Wat doe je hier zo alleen in de regen? Je trilt helemaal!' Zegt hij. 'Kom, ik breng je naar een veiligere plek.' Hij helpt me opstaan, pakt mijn tas en brengt me naar zijn auto. 'W-waar gaan we naar toe dan?' Vraag ik. Eerst even iets warms te drinken voor je halen' zegt hij met een glimlach en start de auto.

Na een tijdje stoppen we bij een Starbucks. We lopen naar binnen en hij besteld een warme chocolademelk voor me. 'Dankje' zeg ik met een zwakke glimlach en trek de deken nog iets strakker om me heen. Ik leg mijn handen om de warme mok heen en laat ze langzaam opwarmen. De jongen komt tegenover me zitten en doet zijn capuchon af. Hij heeft groenig haar, dat mooi kleurt bij zij ogen en een wenkbrauw piercing. 'Ik ben Michael by te way' zegt hij.

'Ik ben Heidi' zeg ik, een beetje verlegen. Ik drink de chocolademelk op. Ik heb het al iets warmer, maar door de natte kleren heb ik het nog steeds wel een beetje koud.

'Zullen we weer gaan?' Vraagt Michael. 'Wat gaan we nu doen dan?' Vraag ik. 'Ik ga een hotelkamer voor je boeken' zegt hij. 'Nee, d-dat moet je niet doen' zeg ik. 'Waarom niet?' Vraagt hij. 'Je kent me niet eens' zeg ik. 'Nou en? Je zat daar zo alleen buiten in de regen. Ik kan je daar toch niet laten zitten?' Vraagt hij. Ik kijk naar de grond. 'Kom dan gaan we' zegt hij en staat op. Ik loop achter hem aan. Hij houdt de autodeur voor me open en ik stap in.

Na een tijdje komen we bij een hotel aan. Michael betaald en ik krijg de sleutel van een kamer (A/N ik heb echt geen idee hoe dat werkt in zo'n hotel :P) We nemen de lift naar boven en lopen naar kamer 134.  Ik doe de deur open. Volgens mij is dit een best duur hotel, want het is een grote kamer met een tweepersoonsbed, een grote tv en een badkamer met een bad en een douche.

Michael loopt naar de badkamer en zet de kraan van het bad aan, daarna loopt hij weer terug naar mij. Ik heb de deken nog steeds om me heen geslagen. 'Je mag de deken wel even houden' zegt hij. Ik knik. Als het bad gevuld is met water, zet hij de kraan uit. 'Ik denk dat je je zo wel kan redden' zegt hij met een knipoog. Ik knik weer. 'Dankjewel' zeg ik. 'Graag gedaan hoor. Ik kom morgen wel even kijken hoe het gaat oke?' 'Ja is goed' zeg ik met een glimlach. 'Oké tot morgen dan' zegt hij en loopt de kamer uit.

Ik zucht, kleed me uit en ga in het bad zitten. Mijn lichaam warmt weer op, ik voel me al iets relaxter en mijn hoofd stopt met bonken. Michael deed echt aardig en ik vind het ook lief dat hij deze hotelkamer voor mij betaald, maar ik zal hem nooit terug kunnen betalen.

Ik moet ook nog iets doen om Anne-Marie te bedanken. Ik ben zomaar weggegaan. Is dat eigenlijk niet raar? Diep in gedachten laat ik het water van het bad wegstromen en droog me af met een handdoek van het hotel.

Ik pak mijn telefoon uit m'n tas en zoek gelijk naar een shirt om in te slapen en vind een shirt van Ashton. Die zal ik er wel per ongeluk ingedaan hebben. Toch trek ik hem aan. Ik voel tranen in mijn ogen als ik zijn geur ruik. Stiekem mis ik hem heel erg.

Ik stap in het tweepersoonsbed. Het bed is eigenlijk veel te groot voor mij alleen. Ik en Ashton sliepen altijd met z'n tweeën in een eenpersoonsbed, dat was al genoeg voor ons en we vonden het totaal niet erg dat we zo dicht bij elkaar lagen. Nu lig ik in mijn eentje in zo'n groot bed en daardoor voel ik me best wel alleen.

Ik pak mijn telefoon weer en kijk op Snapchat. Ik heb er een van Ashton.

Hij heeft dus hetzelfde gevoel als ik, maar ik voel me gewoon bedrogen door hem. Zou hij er spijt van hebben? Hij denkt nog wel aan me.

Ik leg mijn telefoon op het nachtkastje en kruip ver onder de dekens. Ik sluit mijn ogen en na een tijdje val ik in een onrustige slaap, nog steeds denkend aan Ashton.

A/N

Yaayy Michael! 😊😇❤️