Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 13

Ashton pov

Ik sta naast Angela te wachten tot Heidi bij school aankomt. In de verte zie ik haar aan komen lopen, met haar fiets aan de hand. Zou ze een lekke band hebben ofzo? Ze komt het schoolplein opgelopen. Ze ziet er...anders uit, en ze loopt ook vreemd. Zou er wat gebeurd zijn?

Ik loop haar richting in, terwijl ze haar fiets wegzet. Dan gebeurd er iets raars... Ze wil een stap zetten, maar ze zakt een soort van door haar benen heen. Ik hoor haar nog mijn naam zeggen en daarna valt ze op de grond. 'Heidi!' Roep ik, ren haar toe en kniel bij haar neer. Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in, maar ze reageert niet. Ik zie dat Angela met de conciërge aan komt lopen. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij. 'Ik weet niet waarom, maar ze is flauwgevallen' zeg ik en kijk bezorgd weer naar Heidi, die een beetje met haar ogen begint te knipperen. Ik help haar om weer overeind te zitten. Ze kijkt een beetje verward. Voorzichtig geef ik een kusje op haar wang, om te laten weten dat ik er bij ben.

'Ze moet naar huis gebracht worden. Ik zal haar ouders wel even bellen' zegt de conciërge. 'Nou, uhh...ik bel mijn moeder wel even, want volgens mij zijn haar ouders niet thuis' lieg ik. Ik heb eigenlijk een voorgevoel dat er weer iets foutgegaan is tussen Heidi en haar vader. 'Oke dat is ook goed. Welke docent heb je zometeen? Dan geef ik even door dat wat later in de les komt.' Zegt de conciërge. Ik vertel welke docent ik heb en de conciërge loopt weer terug de school binnen.

Ik bel mijn moeder op en ze zei dat ze zo snel mogelijk zou komen. Na een korte tijd staat ze met de auto voor het hek van de school. Ik til Heidi op en loop richting de auto. Ze heeft nog helemaal niks gezegd. Het lijkt net alsof alle energie uit haar lichaam is gezogen. Ze staart alleen een beetje voor zich uit. Achter me hoor ik de schoolbel gaan. 'Ga jij maar gewoon naar de les. Ik blijf nog wel even bij haar' zeg ik tegen Angela, die nog een beetje bezorgd staat te kijken. Ze knikt, draait zich langzaam om en loopt richting de ingang van school.

Mijn moeder stapt uit de auto en houdt de deur van de achterbank voor me open. Ze pakt onze schooltassen van de grond en legt ze op de andere stoel voorin de auto. Wat is er allemaal gebeurd?' Vraagt ze, terwijl ik met Heidi nog steeds in mijn armen, in de auto stap. 'Ik weet het echt niet. Ze viel opeens flauw' zeg ik en kijk weer naar Heidi. Er rolt een traan over haar wang, die ik wegveeg met mijn duim, maar er gaat nog iets anders van haar gezicht af dan alleen de traan. Ook iets dat huidskleurig is. Make-up? Sinds wanneer gebruikt ze Make-up?

Mijn moeder gaat weer voorin zitten en even later begint de auto te rijden. Dan kijk ik terug naar Heidi's wang. Er is een paars-blauwe vlek te zien op de plek waar ik de traan had weggeveegd. Er gaat een soort van schok door me heen. 'Ik was al bang dat dit weer zou gebeuren' zeg ik zacht. Ze zegt niks en gaat alleen dichter tegen me aan zitten. Waarom doet haar vader dit? Dit kan toch niet meer? Ze is nog maar 1 dag thuis en ze is alweer geslagen!

De auto stopt met rijden. Mijn moeder doet de deur weer voor ons open. Ik wil Heidi weer optillen, maar ze houdt me tegen. 'Ik kan wel zelf lopen' zegt ze zacht. We stappen uit de auto. Ik zie dat Heidi nog steeds moeite heeft met lopen. Haar knieën knikken en ze wankelt een beetje. 'Ik ga je toch helpen' zeg ik en begin haar voorzichtig te ondersteunen. We lopen richting de voordeur van mijn huis. Ik doe de deur open en help Heidi op naar binnen te gaan.

In de woonkamer gaan we op de bank zitten. 'Ik bel wel even naar school dat je het hele eerste uur niet op school komt. Ik vind dit even belangrijker dan wiskunde' zegt mijn moeder en loopt weg om te bellen. Na een tijdje komt ze terug. Haar oog valt op de wang van Heidi. 'Je weet zelf denk ik ook wel dat het zo niet verder kan?' Zegt ze. Heidi kijkt naar haar voeten. Ik sla een arm om haar heen en geef een kus op haar slaap. 'Ik weet niet wat ik anders moet. Ik doe alles verkeerd' zegt ze zacht. 'Ik wil niet dat je nog teruggaat. Dit kan zo niet langer' zegt mijn moeder. 'Maar wat moet ik dan doen?! Ik heb niemand anders meer in de familie en mijn moeder woont in Amerika!' Zegt Heidi wanhopig en er stromen tranen over haar wangen. 'Je komt hier wonen tot je vader zich realiseert wat hij gedaan heeft. Hij moet weten wat hij met je doet. Dit is al te lang bezig.' Zegt mijn moeder. 'M-maar wat doen we dan met al mijn spullen? Die liggen nog thuis...en ik durf niet meer terug...ik heb een groot probleem.' Zegt Heidi.

'Wat is er gebeurd dan?' Vraag ik. 'Mijn moeder heeft me brieven gestuurd toen ze weg was, maar mijn vader heeft ze voor me verstopt. Ik wist nooit dat ik brieven had ontvangen. Mijn vader heeft me er nooit over verteld. Vanochtend kwam ik er pas achter. Ik heb de brieven weggepakt en ben weg van huis gereden, maar ik mocht ze eigenlijk helemaal niet lezen volgens mijn vader.' Legt Heidi uit. 'Kan je zien wanneer de brief verstuurd is?' Vraag ik. Ze haalt haar schouders op. 'De brieven zitten in mijn tas.'

Ik doe haar tas open en pak de brieven eruit. Het zijn er 5. Er staan wel data op wanneer ze verstuurd zijn. Op eentje staat 24 mei 2011. 'Dat is vlak nadat ze weg was gegaan' hoor ik Heidi fluisteren en ik zie dat er weer een traan uit haar ooghoek komt. 'Hij heeft ze dus al 4 jaar voor zichzelf gehouden.' Zeg ik ongelovig.

'We gaan gewoon een keer met z'n drieën naar jouw huis om je spullen te halen' zegt mijn moeder. Heidi knikt. 'Dankjewel' zegt ze zacht. Ik trek haar in een knuffel en geef kusjes op haar haar. 'Gaan we vanmiddag samen de brieven open maken en lezen?' Vraag ik. 'Ja is goed' zegt ze.

'Ash, je moet terug naar school' zegt mijn moeder. 'Oh, oke' zeg ik en sta op van de bank. Ik geef Heidi nog een kus op haar mond en streel haar blauwe wang. 'Het komt allemaal goed. Dat beloof ik' fluister ik.

Ik pak mijn schooltas, loop naar buiten,  haal mijn fiets van het slot en fiets terug naar school. Ik hoop dat mijn belofte aan Heidi ook echt uitkomt...

A/N
Ik denk niet dat je in het echt zomaar het 1e uur thuis mag blijven, maar ik vond het wel een leuk idee 😂