Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 6

Ashton pov

Best vroeg in de ochtend word ik wakker van zacht gesnik. Ik doe mijn ogen open en zie dat Heidi de deken dicht tegen zich aan gedrukt heeft. Haar handen zitten voor haar ogen. Wat moet ik nou doen? Moet ik vragen wat er is of moet ik haar laten?

'Wil je me alsjeblieft vertellen wat er is? Ik vind het moeilijk om je zo te zien.' zeg ik voorzichtig. 'Ik kan het niet vertellen. Ik kan het niet...' zegt ze zacht'

'Je kan me vertrouwen. Ik zal het voor mezelf houden. Je geheim is veilig bij mij.' zeg ik. Ze kijkt op. Haar oog is helemaal blauw geworden. De schram ziet er al wel wat beter uit. 'Echt waar?' vraagt ze. Ik knik. 'Ik zweer het'

'Okay...' zegt ze zacht en gaat rechtop zitten. Volgens mij gaat het al wel een stuk beter met haar. Gisteren kon ze amper bewegen. Ze drukt de deken nog dichter tegen zich aan, zucht een keer diep en begint zachtjes te vertellen.

'I-ik word thuis geslagen door mijn vader. H-hij is bijna altijd dronken. Ik moet thuis al het werk doen. En ik moet eten koken voor hem. Hij ligt bijna altijd op de bank. Als ik iets doe dat hem niet bevalt dan loopt hij op me af en geeft me een pak slaag.' zegt ze.

Ik slik. 'Sinds wanneer doet hij dit?' vraag ik. 'Sinds 2011 denk ik (A/N Het is in het verhaal 2015, maar Ashton is 18 :P) Mijn moeder is verhuist naar Amerika, omdat mijn ouders zoveel ruzie hadden. Ze zijn gescheiden en sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord' zegt Heidi en er rolt een traan over haar wang. Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen.'

'Mijn vader deed helemaal niks meer, hij dronk alleen nog maar alcohol. Hij werkte niet meer en betaalde geen belasting. Eergisteren merkte ik dat we geen geld meer hadden en het eten was ook bijna op. Ik heb sinds toen bijna niks gegeten. Ik ging vandaag voor het eerst werken, maar omdat ik niks gegeten had, was ik daarna vreselijk moe en ik had honger. Toen ik thuiskwam, ben ik boos geworden op mijn vader omdat hij totaal geen rekening met me hield. Hij werd toen ook kwaad en ging me weer slaan. Even later wilde ik naar het park gaan, omdat ik daar rust had, maar ik had geen energie meer en toen begon alles te draaien. Vanaf toen weet ik niks meer.' beëindigd ze haar verhaal.

Ze verstopt haar hoofd achter haar handen en haar schouders beginnen te schokken. Ik trek haar tegen me aan en laat haar even uithuilen. 'Ik ben gewoon bang dat we het huis uit gezet worden omdat we geen belasting betalen' zegt ze snikkend. 'Ja...ik snap het' zeg ik zacht. 'Wil je wat eten?' vraag ik om op een ander onderwerp te komen. 'Ja graag' antwoord ze.

Ik loop naar de keuken en pak een broodje. Ik leg er een plak kaas op en loop terug naar de woonkamer. Ik geef Heidi het broodje. Ze kijkt me dankbaar aan en begint te eten.

'Woon je hier eigenlijk helemaal alleen?' vraagt ze als ze haar broodje op heeft. 'Nee, mijn moeder is op zakenreis en mijn broertje en zusje logeren bij mijn opa en oma. Ze komen waarschijnlijk vandaag weer terug' zeg ik. 'En je vader?' vraagt ze. 'Die is weggegaan toen ik 2 was. Ik heb hem nooit meer gesproken' leg ik uit. 'Ohw...Sorry' zegt ze zacht. 'Geeft niet, ik ben er al aan gewend dat hij er niet meer is' zeg ik. 'Hoe oud zijn je broertje en zusje?' vraagt ze. 'Harry is 9 en Lauren is 13' zeg ik. (A/N De leeftijden kloppen niet vergeleken die van Ashton, maar het is een fanfic :P)

Heidi kijkt op de klok. 'Moeten we niet naar school?' vraagt ze een beetje geschrokken. Ik kijk ook op de klok en zie dat het kwart voor 8 is. 'Nee, ik meld ons wel ziek. Ik vind dat je niet met dat blauwe oog naar school kan gaan en volgens mij ben je nog niet sterk genoeg om al een hele dag naar school te gaan' zeg ik. 'Ja...dat is waar' zegt ze.

'Maar...Ik durf ook niet terug naar huis. Wat moet ik dan doen?' zegt ze zacht. Je blijft gewoon een paar dagen hier wonen.' zeg ik. 'M-mag dat?' vraagt ze ongelovig. 'Natuurlijk! Ik wil niet dat je nog een keer geslagen wordt' zeg ik. 'Dankjewel' zegt ze en geeft me voorzichtig een knuffel. Ik glimlach en knuffel haar terug. Ze voelt zich in elk geval al een beetje thuis.

Heidi pov

Ik mag gewoon een paar dagen bij Ashton wonen! Ik ben echt opgelucht. Ik durf niet meer naar huis. Ik heb Ashton van blijdschap een knuffel gegeven. Ik hoop dat hij dat niet raar vond...

Ik voel me al wel wat beter dan gisteren. Ik heb wel nog overal pijn, maar ik kan in elk geval rechtop zitten. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik mijn "geheim" aan iemand verteld heb, het voelt alsof ik een stuk lichter ben.

'Denk je eigenlijk wel dat je moeder het goed vindt dat ik hier voor een tijdje blijf wonen?' vraag ik. 'Vast wel, maar dan moet ik wel vertellen waarom je er zo uitziet' zegt Ashton. 'Oh...Nouja doe maar gewoon' zeg ik. 'Ze zal het heus wel snappen hoor' zegt hij geruststellend. Ik geef hem een zwakke glimlach.

'Vind je het erg als ik nog even ga slapen? Ik ben erg moe' zeg ik. 'Nee hoor, probeer nog maar even te slapen' zeg hij. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen.

Ashton pov

Als snel hoor ik Heidi haar adem regelmatig worden. Ze slaapt. Ik sta op van de bank en loop naar boven. Ik pak schone kleren en een handdoek, ga naar de badkamer en stap onder de douche.

Als ik klaar ben met douchen, loop ik weer naar beneden. Ik hoor net de voordeur open gaan. Mijn moeder komt het huis binnen gelopen met Harry en Lauren achter haar aan. 'Hey mam' zeg ik en geef mijn moeder een kus op haar wang. Harry en Lauren geef ik een knuffel. Ik heb ze 2 weken niet gezien.

'Uhm, ik wil eerst nog wat vertellen voordat jullie de woonkamer ingaan' zeg ik en vertel het hele verhaal van Heidi. Terwijl ik het vertel zie ik aan mijn moeders gezicht dat ze soms een beetje schrikt. 'Is het goed als ze een paar dagen hier blijft wonen?' vraag ik als ik klaar ben met m'n verhaal. 'Natuurlijk mag dat. God...wat erg voor dat meisje' zegt ze. 'Ze ligt nu te slapen op de bank.' zeg ik. 'Okay, we zullen niet te hard praten' zegt Harry en sluipt de woonkamer in. Ik moet lachen hoe voorzichtig hij doet.

We lopen allemaal de woonkamer in. Ik zie dat Heidi haar ogen langzaam open gaan. Ze schrikt een beetje als ze ziet hoe druk het nu is, maar als ze mij ziet ontspant ze. Ik glimlach naar haar. Mijn moeder loopt op haar af en geeft een hand. 'Ik ben Anne-Marie, maar je mag me Anne noemen' zegt ze. 'Hoi' zegt Heidi verlegen.

'Wil je anders even op mijn kamer verder slapen?' vraag ik. 'Uhm, ja is goed.' zegt Heidi en ze staat op voorzichtig op van de bank. Ze probeert te lopen, maar opeens zakt ze door haar benen. Ik ren naar haar toe en kan haar net op tijd opvangen. 'Ik til je wel' zeg ik en til haar weer op in bruidsstijl. Ik loop de trap op. Het gaat een beetje moeilijk, maar het lukt uiteindelijk wel. Als ik bij mijn kamer aankom, leg ik Heidi op mijn bed en kijk haar aan. Ze heeft tranen in haar ogen. 'Sorry...' zegt ze zacht. 'Hee, het is niet erg, jij kan er niks aan doen' zeg ik en leg de deken over haar heen. 'Probeer nog maar even te slapen, misschien voel je je dan wat beter' zeg ik en loop de kamer uit. Bij de deur stop ik nog even en kijk achterom. Ik glimlach naar haar.

Ik weet het nu zeker. Ik ben verliefd.