Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 12

Heidi pov

Ik word wakker van mijn wekker en voel gelijk mijn maag rammelen. Ik heb gisteravond niks gegeten, omdat ik niet meer naar beneden durfde te komen. Ik stap mijn bed uit en voel gelijk weer een steek van pijn door mijn schenen gaan. Ik loop naar mijn kast en pak een Paramore shirt en een zwarte ripped skinny jeans. Ik kleed me om en loop naar de badkamer, daar poets ik mijn tanden. Ik kijk in de spiegel en voel aan de achterkant van mijn hoofd, het bonkt en er zit een grote bult. Als ik klaar ben, loop ik terug naar mijn kamer en vul mijn schooltas met de boeken die ik vandaag nodig heb. Mijn beanie zet ik op mijn hoofd. Ik doe mijn tas over een schouder en loop de gang op.

Dan hoor ik opeens glasgerinkel uit de kamer van mijn vader komen. Ik zet mijn tas neer en doe zachtjes de deur van zijn kamer open. Mijn vader staat midden in de kamer en hij kijkt woest. Op de grond ligt een kapot fotolijstje waar een foto van mijn moeder in zat. Ik zie nu pas hoe erg ik op haar lijk. Ze heeft dezelfde ogen en zelfs haar haar zit ongeveer hetzelfde als dat van mij. Ik voel tranen in mijn ogen opwellen, nu merk ik pas hoe erg ik haar mis.

Op mijn vaders bed liggen een paar brieven. "Voor Heidi van Dijk"  staat erop, ik herken het handschrift van mijn moeder. Ik loop naar het bed en wil de brieven pakken, maar ik word met de vlakke hand tegen mijn wang geslagen. Ik val weer op de grond. 'BLIJF DAAR VANAF' roept mijn vader. 'M-maar de brieven zijn toch aan mij gericht?' zeg ik zacht. 'JE MAG NIKS MEER MET DAT WIJF TE MAKEN HEBBEN! ZE IS ZELF UIT JOUW LEVEN GESTAPT, DAN MAG ZE OOK GEEN CONTACT MEER MET JE HEBBEN!' roept hij. 'Ik wil weten wat ze te zeggen heeft. Je weet niet hoeveel ik haar mis Pap' zeg ik. 'EN TOCH WIL IK NIET DAT JE ZE LEEST' zegt hij. 'Waarom niet?' vraag ik. 'Gaat je niks aan!' zegt hij snauwend.

Opeens heb ik een plan. Ik pak de brieven, sta op en ren de kamer uit. Ondertussen gris ik nog even mijn tas van de grond en ren naar beneden. 'GEEF DIE BRIEVEN TERUG' roept mijn vader en stormt me achterna. Snel ga ik naar de tuin, pak mijn fiets uit de schuur en rij zo snel mogelijk weg, met de brieven nog in mijn hand.

Een tijdje later kom ik bij het parkje aan. Ik laat mijn fiets op de grond vallen, ga op het bankje zitten en doe de brieven in mijn tas, ik ben eigenlijk wel benieuwd wat mijn moeder geschreven heeft, maar ik ben nu te moe. Ik had niet zo hard moeten fietsen. Ik voel me nu echt slap. Heb ik nog wel genoeg kracht om naar school te gaan? Mijn benen voelen alsof ze niks meer zouden kunnen dragen. Ze doen te veel pijn. Mijn hoofd bonkt nog erger en mijn wang nu ook. SHIT! MIJN WANG! Ik pak mijn telefoon en probeer te kijken hoe mijn gezicht eruit ziet. Mijn hele wang is blauw. 'Dankje pap' zeg ik zacht. Ik pak foundation uit mijn tas en probeer de blauwe plek zo goed mogelijk weg te werken. Je ziet het uiteindelijk bijna niet meer, gelukkig maar.

Ik blijf nog even op het bankje zitten,  totdat het tijd is om naar school te gaan. Ik voel me nog steeds even slap als net en het lukt met moeite om op mijn fiets te blijven zitten. Alles om me heen begint te draaien en na een tijdje stap ik van mijn fiets af en begin te lopen. Het is niet verstandig om op de fiets te blijven zitten, dan zou ik er misschien vanaf vallen. Het lijkt alsof het heel lang duurt voordat ik op school kom. Het lopen gaat steeds moeilijker en mijn benen worden zwaar.

Uiteindelijk kom ik op school aan. Ik zie dat Angela en Ashton op me staan te wachten en een stukje verderop staat Hayley, ze glimlacht naar me. Ik geef een zwakke glimlach terug. Ik zet mijn fiets weg, maar nu heb ik nergens meer steun op. Net kon ik leunen op mijn fiets en nu heb ik niks meer. De zwarte vlekken verschijnen weer voor mijn ogen en mijn hoofd begint nog harder te bonken. In mijn ooghoek zie ik dat Ashton op me af komt lopen. Ik probeer een stap te zetten, maar ik zak half door mijn benen heen.

'Ash...' kan ik net nog uitbrengen, maar daarna wordt alles zwart...