Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 28

Heidi pov

Michaels huis is best wel groot en super mooi. 'Wow...' Fluister ik. Hij glimlacht. 'Vind je het mooi?' Ik knik. 'Just like you...' Hoor ik hem mompelen, waardoor mijn wangen een beetje rood worden.

Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. En wie loopt er toevallig langs? Ashton... Hij loop met zijn handen in z'n zakken en hij heeft zijn capuchon op z'n hoofd. Er komt weer een plukje van zijn krullen onder zijn muts vandaan. Ik hield ervan om met mijn hand door zijn krullen te gaan...ze waren zo zacht...

'Huil je?' Vraagt Michael bezorgd. Ik merk nu pas dat de tranen over mijn wangen stromen. 'Kom eens hier.' Zegt hij en houdt zijn armen open. Ik twijfel even, maar loop dan toch naar hem toe. Hij slaat zijn armen om me heen en wrijft met zijn hand over mijn rug. 'Ga maar even zitten, wil je wat water?' Vraagt hij, terwijl hij me naar de bank leidt. 'Nee...dankje.' Zeg ik met een zwakke glimlach.

Hij pakt een doosje uit zijn broekzak en haalt er een sigaret uit. 'Vind je het erg?' Vraagt hij. (A/N, ik weet dat Michael niet rookt, maar het is een fanfic :P) Langzaam schud ik mijn hoofd. Hij steekt de sigaret aan, neemt een trekje en blaast de rook via zijn neus weer naar buiten. Ik veeg de tranen uit mijn ogen om hem beter te bekijken. Eigenlijk ziet hij er best wel hot uit zo...

'Wil jij ook?' Vraagt hij. Ik twijfel. 'Je gaat je er beter door voelen.' Zegt hij. 'O-oke.' Zeg ik zacht. Hij geeft de sigaret aan mij. Voorzichtig neem ik een trekje. Gelijk begin ik te hoesten. Michael glimlacht. 'Daar wen je aan.' Zegt hij. Langzaam adem ik de rook weer in via de sigaret. Opnieuw begin ik te hoesten, maar wel een stuk minder dan net. Om de een of andere reden voel ik dat ik ontspan. 'En?' Vraagt Michael, terwijl ik de sigaret weer aan hem geef. 'M-mag ik zo nog een trekje?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja natuurlijk.' Zegt hij lachend.

We nemen omstebeurt een trekje tot de sigaret op is. Ik weet niet hoe, maar ik voel me zo veel beter. Michael komt naast me zitten op de bank. Zonder erbij na te denken, kruip ik tegen hem aan. 'Zie je wel dat je je er beter door voelt?' Zegt hij met een glimlach. Ik knik. 'Dankjewel.' 'Graag gedaan hoor, ik wil je graag helpen.' Zegt hij.

Bij het woord "helpen" denk ik opeens aan Anne-Marie. Ik moet nog geld geven om haar te bedanken. 'Ik moet zo even geld pinnen.' Zeg ik. 'Zal ik meegaan?' Vraagt Michael. 'Okay, is goed.' Zeg ik met een glimlach. 'Ik moet eerst even een briefje schrijven.' Ik pak een blaadje uit mijn tas en begin te schrijven. Ik leg alles erin uit. Waarom ik weg ben gegaan en hoe erg ik haar wel niet dankbaar ben.

'Klaar.' Mompel ik een tijdje later en leg de pen om tafel. 'Zullen we gaan?' Vraagt Michael. Ik knik.

We lopen naar buiten. De automaat is niet ver weg. 'Hoeveel zal ik geven?' Denk ik. Ik heb niet heel veel meer... €100,-? Ja...ze heeft super veel voor mij gedaan. Ik zou best nog meer willen geven, maar dan heb ik zelf niks meer... Dat zal ze vast wel begrijpen. Het gaat meer om het gebaar denk ik. Als afscheid...

'Waar heb je zoveel geld voor nodig als ik vragen mag?' Vraagt Michael, als ik het briefje van 100 uit de automaat haal. 'Ik wil de moeder van mijn ex bedanken.' Zeg ik. Bij het woord "ex" gaat er een steek door mijn maag. 'Dat is lief van je.' Zegt hij met een glimlach.

'Kunnen we hem nu in de bus doen?' Vraag ik. Michael knikt. We lopen naar Ashton's huis. 'K-kan jij het doen?' Vraag ik voorzichtig. Hij knikt weer en neemt de envelop met het geld en de brief van me over. Hij loopt de tuin in en stopt hem in de brievenbus. 'Er is nog niemand thuis geloof ik.' Zegt hij, terwijl hij terug loopt.

Waarschijnlijk ziet hij dat ik het moeilijk heb, want hij loopt naar me toe en trekt me tegen zich aan. 'Ik mis hem.' Zeg ik zacht. 'Ja...snap ik, maar hij verdient je niet en jij verdient zoveel beter.' Zegt hij en gaat met zijn vingers door mijn haren.

Ik merk dat hij me steeds meer gaat aanraken, maar om de een of andere reden vind ik het niet erg. Hij doet het precies op de goede manier en op het goede moment. Hij geeft me echt het gevoel dat hij me begrijpt en dat ik iets waard ben.

'Zullen we teruggaan?' Vraagt hij. Ik knik langzaam. We lopen terug naar zijn huis. Hij houdt de hele tijd zijn arm om me heen.

Als we thuiskomen, bestelt hij pizza. We besteden de hele avond aan films kijken, muziek luisteren en eten. Hij heeft dezelfde muzieksmaak als ik, dus we zitten de hele tijd mee te blèren. Hij maakt me echt aan het lachen.

Rond 11 uur 's avonds word ik moe. 'Ik heb een logeerkamer.' Zegt hij met een glimlach. Hij brengt me er naartoe. 'Goodnight beautiful.' Fluistert hij in mijn oor, waardoor ik kippenvel krijg. Ik raak er verward door. Ik kan er ook niet van slapen.

Wat doet hij met me?