Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 11

Heidi pov
Ik spring bij Ashton achterop de fiets. We gaan op weg naar mijn huis om mijn schoolboeken te halen. Het is niet heel ver rijden dus na een korte tijd komen we al bij mijn huis aan. 'Ik blijf hier wel wachten' zegt Ashton. Ik knik en loop de voortuin in. Met trillende handen maak ik de voordeur open. Ik haal nog een keer diep adem en ga dan het huis binnen. Ik ben gewoon zo bang dat mijn vader wakker is.

Ik sluip naar boven, pak mijn schooltas en stop mijn boeken erin. Ook pak ik mijn telefoon. Ik had hem niet meegenomen toen ik naar buiten ging. Hij heeft de hele tijd op mijn nachtkastje gelegen.
Dan loop ik weer naar beneden. Ik moe door de woonkamer om naar de achtertuin te gaan, want daar staat mijn fiets. Zachtjes doe ik de deur van de woonkamer open. Gelukkig...mijn vader ligt te slapen. Snel loop ik door naar de tuin, pak mijn fiets en ga terug naar Ashton. We fietsen samen naar school.

Angela staat alweer te wachten op het schoolplein. Ik zet mijn fiets weg en geef Angela een knuffel. 'Angela, dit is Ashton.' Zeg ik en kijk naar Ashton die ondertussen achter me is komen staan. 'Euhh hoi' zegt Angela. 'Hoi' zegt Ashton terug. 'Ik ga naar mijn vrienden ik zie ze waarschijnlijk wel in de pauze' zegt hij en geeft een kus op mijn wang. 'Okay, tot dan!' Zeg ik en loop met Angela de school binnen. 'Ik heb zo te zien heel wat gemist' zegt Angela lachend. 'Nou, euhh... Hij heeft me gevraagd en ik heb ja gezegd' zeg ik en mijn wangen worden rood. 'Is dat diezelfde jongen die naar jou knipoogde vorige week? Vraagt ze. 'Ja' zeg ik blozend. 'Dus hij vond je al een tijdje leuk? Vraagt ze. 'Jemig wat een vragen! Ja ik denk het wel' Zeg ik lachend.
Dan gaat de bel en we lopen naar de les.

~~~
Als school afgelopen is, zeg ik Angela en Ashton gedag en ga op weg naar de Albert Heijn, waar ik weer een paar uur moet vakken vullen. Er is een nieuw meisje waarmee ik dat samen moet doen. Haar naam is Hayley, ze is 17 jaar en ze heeft lang, glanzend bruin haar en bruine ogen. Ze is net in dit dorp komen wonen en ze gaat morgen voor het eerst naar haar nieuwe school. Het is dezelfde school als waar ik op zit en ik heb voorgesteld om haar rond te leiden. Ze vond het een goed idee.

Als we al het werk gedaan hebben, lopen we samen nog even door de winkel. Ik moet nog een paar boodschappen doen voor thuis. Hayley loopt gewoon met me mee voor de gezelligheid. Ik doe nu wel heel zuinig met het geld. Ik moet echt opletten waar ik het geld van Anne-Marie aan uitgeef. Eigenlijk kon ik het niet aannemen. Ik ken haar nog niet eens zo heel lang en dan geeft ze me gelijk al zo'n geldbedrag. Ik zou niet weten hoe ik haar ooit kan bedanken.

'Welke klas kom je eigenlijk? Vraag ik aan Hayley. Ze komt in dezelfde klas als Ashton. Er gaat een steek van angst door mijn maag. Wat als Ashton haar leuker vind dan ik? Ze is sowieso veel knapper... 'Zo moet je niet denken' zegt een stem in mijn hoofd. En eigenlijk is dat ook wel zo.

We komen aan bij de kassa, ik reken af en we lopen naar buiten. 'Tot morgen!' Roept Hayley en ze loopt weg. Ik pak mijn fiets en rij naar huis. Het is nu rond 6 uur. Hoe zou het met mijn vader zijn? Zou hij veel gedronken hebben? Ik ben bang van wel.

Ik kom aan bij mijn huis en zet mijn fiets in de schuur. Ik loop het huis binnen en leg de boodschappen in de keuken. Ik zie een stapeltje van blauwe enveloppen (belasting) op de tafel liggen. Daarnaast ligt een brief van de gemeente. Ik maak de brief open en begin te lezen.
Er staat in dat dit een waarschuwing is dat als we over een bepaald aantal weken niet alle belasting hebben betaald, we uit dit huis worden gezet. Terwijl ik de brief lees, voel ik tranen in mijn ogen prikken. Ik wist dat dit eraan zat te komen.

Dan komt mijn vader de woonkamer in gelopen. 'BEN JE DAAR EINDELIJK WEER?! WAAR BEN JE GEWEEST?!' Roept hij. 'Pap, je MOET deze brief even lezen' zeg ik. 'IK VRAAG WAT AAN JE EN JIJ BEGINT ERGENS ANDERS OVER!' Roept hij, nog harder. 'Maar, deze brief is heel belangrijk! We worden waarschijnlijk dit huis uit gezet!' Zeg ik nu ook half schreeuwend. 'ZEG ME EERST WAAR JE BENT GEWEEST' roept hij weer en loopt dreigend naar me toe. Een walm van alcohol komt mijn neus binnen. Ik een grote woede opkomen. 'DAT GAAT JE NIKS AAN! HET BOEIT JE OOK AL NIET ALS WE DIT HUIS UIT MOETEN DUS WAT ZOU HET JE UITMAKEN WAAR IK HEEN GA?' Roep ik.

Dat had ik niet moeten zeggen, want ik krijg een harde duw waardoor ik met mijn hoofd tegen de tafel aankom. Ik voel dat ik weer een harde trap tegen mijn schenen krijg, maar daarna voel en hoor ik even niks meer. Ik zie zwarte vlekken voor mijn ogen en heb het gevoel dat ik flauw ga vallen, maar dat is niet zo. Langzaam sta ik op en "hink" naar boven. Op mijn kamer laat ik me huilend op mijn bed vallen.
Ik ben weer thuis en dat is gelijk te merken...