Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 20

Heidi pov
Ik had al hoofdpijn, maar nu word ik ook misselijk. Waar is mijn vader? Is hij het huis uitgezet? Waar zijn alle spullen? Komt dit door mij?

Ik had de voordeursleutel van het huis nog altijd in mijn schooltas zitten, dus ik zet mijn fiets neer en probeer de deur open te maken. Er zit een ander slot in... Ik kijk door het raam naar binnen. Alles is weg en de muren zijn perfect schoongemaakt, waarschijnlijk omdat het dan sneller verkocht wordt. Ik loop terug naar mijn fiets, dan kijk ik nog één keer terug naar het huis en fiets daarna zo snel mogelijk weg.

Ik voel dat er tranen over mijn wangen rollen. Het liefst wil ik mijn verleden uit mijn geheugen wissen en alles vergeten. Ik voel me gewoon zo schuldig. Ik weet dat mijn vader me mishandeld heeft, dat heeft me ook heel veel pijn gedaan, letterlijk en figuurlijk. Maar het is toch mijn vader. Aan de ene kant maak ik me heel erg zorgen om hem en aan de andere kant wil ik gewoon alles vergeten. Ik ben gelukkig nu ik bij Ashton en zijn familie woon, maar mijn verleden "achtervolgd" me. Elke dag denk ik nog wel even aan de dag dat mijn moeder wegging of hoor ik het geschreeuw van mijn vader nog nagalmen in mijn hoofd.

Ik rij de straat van mijn school in. Snel veeg ik de tranen van mijn wangen en haal diep adem. Dan fiets ik het schoolplein op. Tegenwoordig wacht Angela in de aula op me, dus ik zet mijn fiets weg, stop mijn jas in m'n kluisje en loop naar de aula. Ik begroet haar met een knuffel. 'Hee, heb je gehuild?' Vraagt ze een beetje bezorgd. 'Nou...er stond veel wind en daardoor gingen mijn ogen tranen' verzin ik snel. Angela knikt langzaam, waarschijnlijk geloofd ze het niet, maar ze zegt verder niks. 'En ik voel me trouwens ook niet heel lekker' zeg ik, maar dat is wel waar. De hoofdpijn is alleen maar erger geworden en ik ben best wel misselijk. De bel gaat en we lopen naar het wiskundelokaal.

Ik kan me niet concentreren tijdens de les. Mijn hoofd bonkt verschrikkelijk en ik hoor mijn vader's stem de hele tijd zeggen: 'het is allemaal jouw schuld!' En dan flitst er een beeld voorbij van het lege huis en van mijn vader die ergens dronken over straat strompelt. Ik bijt op mijn lip. Ik wil dat deze gedachten stoppen...

De lessen gaan heel langzaam voorbij en ik wil zo graag terug naar "huis". Ik wil in bed liggen met Ashton's armen om me heen, naar muziek luisteren of gewoon slapen, maar aan de andere kant wil ik de lessen ook niet missen, want ik sta er niet heel goed voor op school. Ik haal best veel onvoldoendes, ook al doe ik wel mijn best. Ashton probeert me best vaak te helpen. Dan gaat het meestal wel iets beter, maar ik sta nog steeds veel tekorten.

~~

Eindelijk is het pauze. Ik en Angela gaan weer in de aula op ons plekje zitten. Even later komt Ashton naar ons toelopen. Ik glimlach zwak naar hem. Hij geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd, dan komt hij naast me op het bankje zitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen. 'Ben je moe?' Vraagt hij. 'Ik voel me niet lekker' zeg ik. 'Wat heb je?' Vraagt hij. 'Mijn hoofd bonkt en ik ben duizelig en misselijk' leg ik uit. 'Waarom ga je dan niet naar huis?'. 'Ik wil de lessen niet missen, want ik sta er niet al te goed voor' zeg ik. 'Ik wil wel aantekeningen voor je maken' zegt Angela, die het gesprek gevolgd heeft. 'Is dat niet veel werk?' Vraag ik. 'Het valt wel mee. Ik wil graag dat je over gaat en ik kan wel zien dat je je echt niet lekker voelt' zegt ze. 'Dankje' zeg ik met een zwakke glimlach en geef haar een knuffel.

'Moet ik mee?' Vraagt Ashton, als de pauze afgelopen is. 'Heb je geen les dan?' Vraag ik. 'Nope, ik heb een tussenuur' zegt hij. 'Dan zou ik het wel fijn vinden als je meegaat' zeg ik en geef weer een zwakke glimlach. 'Okay let's go' zegt hij en pakt mijn hand. We pakken mijn spullen en gaan naar buiten.

Na een tijdje zitten we op de fiets. Dan hoor ik opeens weer de stem van mijn vader. 'Het is allemaal jou schuld!' Ik schrik en begin een beetje te trillen, waardoor mijn stuur begint te slingeren. 'Wat is er?' Vraagt Ashton. 'Ik ben echt duizelig' zeg ik. 'Wil je gaan lopen?' Vraagt hij. Ik knik. We stappen van onze fiets.

Na een tijdje komen we eindelijk "thuis" aan. We zetten onze fiets in de achtertuin en lopen het huis binnen. 'Wil je wat water?' Vraagt hij. 'Nee dankje' zeg ik. 'Ik ga denk ik gewoon in bed liggen'. 'Ja dat is misschien een goed idee' zegt hij. We lopen naar boven. Ik leg mijn tas op de grond en pak een van Ashton's shirts die ik altijd als pyjama gebruik. Ik trek het shirt aan en ga in bed liggen. 'Ik moet zo wel weer terug' zegt hij. 'Ja dat snap ik' zeg ik. 'Als ik uit ben, kom ik zo snel mogelijk naar huis, oke?' Zegt hij. Ik knik. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Beterschap' zegt hij met een glimlach en loopt de kamer uit.