Catch fire - Ashton Irwin

Hoofdstuk 8

Ashton pov

Ik lig naast Heidi op mijn bed naar Green Day te luisteren. Ik kan alleen mijn ogen niet van haar afhouden. Ze ligt voor zich uit te staren. Wat zou ze nu aan het denken zijn? Wat zou ze van mij vinden? Ik denk niet dat ik het lang voor mezelf kan houden dat ik haar leuk vind. Ik vind eigenlijk dat ze het gewoon moet weten, maar als ze mij niet leuk vindt dan wordt het gelijk akward tussen ons en dat wil ik ook niet.

Ik kijk nog een keer naar haar en zie dat ze in slaap gevallen is. My god...ze is zo cute. 'Ash, stop met denken'  zegt een stem in mijn hoofd.

Opeens gaat de deur zachtjes open. Lauren staat in de deuropening. Ik maak een gebaar dat ze stil moet zijn en wijs naar Heidi. Ze knikt en wenkt me. Ik stap van het bed af en loop naar Lauren toe.

'Wat is er?' vraag ik fluisterend. 'Mam wil even met je praten' zegt Lauren zacht terug. 'Okay' zeg ik en loop naar beneden. Mijn moeder zit op de bank. 'Hey mam' zeg ik en ga naast haar zitten.

'Ik wilde het nog even hebben over dat meisje.' zegt ze. 'Ik vind het goed dat je haar hier hebt gebracht. Ik kan gewoon zien dat ze hulp nodig heeft. Het is echt erg dat haar vader haar zo mishandeld, ze ziet er vreselijk uit. Ze zakte gewoon door haar benen toen ze wilde gaan lopen. Dat is toch niet normaal meer?'

'Ja ik weet het. Ik vind het ook erg dat ze het 4 jaar voor zichzelf heeft gehouden. Volgens mij heeft ze in die 4 jaar ook niet iemand gehad die haar steunde en haar de liefde gaf die ze nodig had. Ze durfde het aan niemand te vertellen, omdat ze zich schaamde.' zeg ik.

'Zorg goed voor haar, Ash' zegt mijn moeder. 'Zal ik doen' zeg ik glimlachend en sta weer op van de bank. Ik loop naar boven, daar staat Lauren op me te wachten. 'Wat was er?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Het ging over Heidi' zeg ik. 'Oja dat moest ik nog zeggen. Het is misschien een beetje te overduidelijk dat je haar leuk vindt' zegt Lauren lachend en loopt naar haar slaapkamer.

Ik ben een beetje in shock als ik hoor wat ze zegt. Is het echt zo duidelijk? Ze is 13! Of ze heeft er gewoon verstand van, maar dat lijkt me sterk. Zou Heidi het dan ook al gemerkt hebben?

Diep in gedachten loop ik naar de zolder om een matras te halen en extra beddengoed. Ik sjouw alles naar beneden en doe zachtjes de deur van mijn slaapkamer open. Heidi ligt nog steeds te slapen. Ik leg het matras op de grond, trek mijn shirt en broek uit en trek mijn joggingbroek aan. Ik ga op het matras liggen en trek de deken over me heen.

Een tijdje later val ik in een diepe slaap.

~~~

Ik word wakker van geschreeuw naast me. 'IK WEET DAT HET MIJN SCHULD IS! STOP ALSJEBLIEFT! IK WEET HET! HOU ALSJEBLIEFT OP!' roept Heidi. Ze houdt haar armen beschermend boven haar hoofd.

Ik doe een lichtje aan. 'Heidi, wordt wakker.' zeg ik terwijl ik haar hand voorzichtig vastpak. Ze begint rustiger te ademen en even later gaan haar ogen open. Ze gaat rechtop zitten en kijkt verstrooit om zich heen 'I-ik had een nachtmerrie' zegt ze zacht. 'H-het was een flashback'

'Wat gebeurde er?' vraag ik. 'H-het was de dag dat mijn moeder weg was gegaan. Mijn vader zei toen dat het mijn schuld was dat ze weg ging. H-hij begon me te slaan. Dat was de eerste keer dat hij me sloeg, maar sinds die dag ben ik een soort van bang voor hem. Ik snap nog steeds niet waarom hij mij er de schuld voor gegeven heeft' zegt ze zacht.

Ik ga naast haar op het bed zitten en druk haar tegen me aan. Ze trilt nog na. Ik heb haar hand nog steeds vast en streel met mijn duim de rug ervan. Ik blijf zo zitten tot ze stopt met trillen. 'W-wil je me alsjeblieft vast blijven houden, dan weet ik dat ik niet alleen ben' vraagt ze zachtjes. Ik glimlach 'Ja is goed'

We gaan allebei liggen. Ik hou een arm om haar heen. Ik voel dat ze haar hoofd op mijn borst legt en glimlach nog een keer. Ik lig nu gewoon met haar in mijn armen, zonder dat ik echt iets heb hoeven doen.

Ik sluit mijn ogen en val in slaap met een grote glimlach om mijn mond.

~~~

De volgende ochtend word ik wakker van een licht dat door het raam in mijn ogen schijnt. Ik open mijn ogen en zie dat Heidi nog rustig ligt te slapen met haar hoofd op mijn borst. Ik zou wel elke dag zo wakker willen worden.

Ze begint te knipperen en even later kijk ik in haar mooie blauwe ogen. 'Goedemorgen' zeg ik met een glimlach. 'Hey' zegt ze. 'Heb je nog wel goed geslapen?' vraag ik. 'Ja hoor, ik lag wel lekker' zegt ze en ze wordt een beetje rood. 'Haha dat is mooi' zeg ik.

'Zullen we gaan ontbijten? volgens mij is het al best laat' zeg ik. 'Uhm...zou ik eerst kunnen douchen?' vraagt Heidi voorzichtig. 'Ja, natuurlijk. Je mag daarna wel een shirt en een joggingbroek van mij lenen' zeg ik en stap uit het bed. Ik loop naar de kast, pak schone kleren en geef ze aan haar. Ik leid haar naar de badkamer en pak ook een schone handdoek en een washand. 'Gebruik de shampoo van mijn zusje maar, als je dat wilt' zeg ik lachend. 'Okay dankje' zegt ze glimlachend. Ik loop de badkamer uit.

Heidi liep gelukkig al een stuk beter, ik kon niet aan haar zien dat ze nog pijn had. Ik loop naar mijn slaapkamer en kleed me om. Na een tijdje hoor ik de badkamerdeur opengaan en Heidi komt mijn kamer binnengelopen. Mijn kleren staan haar echt goed. Ze zijn een beetje te groot, maar dat staat juist schattig.

'Is er wat?' vraagt ze. 'O, nee hoor' zeg ik snel. Dan valt mijn oog op haar arm. Er zit een grote blauw-paarse vlek op, die bijna haar hele arm "bedekt". Ik loop naar haar toe en pak haar hand vast om haar arm beter te kunnen bekijken. 'Heeft je vader dit gedaan?' vraag ik. 'Ja...' zegt ze zacht en ze kijkt naar de grond.

Ik zie dat haar ogen vochtig worden en ik trek haar in een knuffel. Ze verstopt haar gezicht in mijn shirt.

'Ik weet gewoon niet wat ik fout heb gedaan. Ik verstopte me altijd op mijn kamer als mijn ouders ruzie maakten. Ik heb bijna nooit iets tegen ze gezegd in die tijden. Ik sloot me voor ze af. Is dat wat ik fout heb gedaan?' zegt ze zachtjes snikkend.

'Op school sloot ik me ook altijd af. Ik was heel vaak alleen. Iedereen vond me een raar, waardeloos iemand. Ik ben ook gewoon raar en waardeloos.'

Ik pak haar kin vast tussen mijn duim en wijsvinger en duw haar hoofd zachtjes omhoog. Ik kijk weer in haar mooie blauwe ogen, maar ze staan nu triest. Ik voel ook een steek van verdriet door me heen gaan.

'Je bent helemaal niet raar en waardeloos. Je bent een mooi meisje dat mijn hart gestolen heeft' zeg ik, maar het dringt pas later tot me door wat ik gezegd heb. Heidi glimlacht verlegen door haar tranen heen en slaat haar ogen neer.

Een tijdje later kijkt ze me weer in mijn ogen. Onze hoofden komen dichter bij elkaar en even later zitten haar zachte lippen op de mijne.