The Gay Who Stole My Boyfriend

Chapter 39

Chapter 39

The setting sun highlights his shoulder length hair that is tied at his back. Namumula ang pisngi, noo at tungki ng ilong niya hindi dahil sa sikat ng araw kundi dahil sa matagal na pagbabad sa ilalim ng araw. He looked so handsome and so charming. Ang klase ng kagwapuhan na hindi mo basta basta makikita sa kung saan saan. He's a looker, I must admit and he's currently looking at the most beautiful woman I have ever seen.

Kahit siguro babae matotomboy sa kagandahan ng babae. Her curly long blond hair shines with the setting sun. She have this etherial look. Her face is a subject of envy of every woman. From her well shaped brows, aristocratic nose, her rosy cheeks to her red lips. But what captivates me most is her eyes. It was so...beautiful. It laughs when she laughs and it speaks volumes of emotions.

Looking at them, all I can do is sigh. They complemented each other in every way. He's handsome, she's gorgeous.

They're so perfect, it hurts.

Napahawak ako sa dibdib ko nung may maramdaman akong kirot.

Bigla akong napatanong sa sarili ko. What am I doing here? Ito ba ang sorpresa na sinasabi ni Chelsea. Kung ito nga, talaga namang isa itong malaking surpresa at talaga namang nasorpresa ako.

"Lexie!" Tawag ni Barbie kay Lexie at natigil ang pag uusap ng dalawa at napatingin sa amin. Nakita ko ang pagkagulat sa mukha niya nang magtama ang mga mata namin. Hindi din nakaligtas sa akin at saglit na pagkawala ng ngiti sa mga labi niya pero agad din naman siyang ngumiti. Napatingin din ang babae sa amin at ngumiti din. Sabay pa silang napatayo. Pati ba naman pagtayo synchonized?

Bakit ba ang dami kong iniisip? So what kung may kausap na ibang babae si Lexie na abot langit ang kagandahan? So what kung mukhang perfect sila for each other? Hindi na ba siya pwedeng makipag usap sa iba?

Bakit masama ang loob ko? In the first place wala naman akong karapatang sumama ang loob. Tapos kung ano ano pang conclusion ang pumapasok s isip ko. Para na talaga akong baliw.

"Missy." Natigil ako sa pag iisip nung mapansin kong nasa harap ko na pala sila. Both of them are smiling at us. Napilitan tuloy akong ngumiti din.

"H-Hi!" I wanted to smack myself for stammering. It's just a one syllable word pero nagsastammer pa ako.

"What are you doing here?" Nakakunot pa ang noong tanong niya.

'Nanghuhuli ng kalabaw.' I wanted to say but all I did was smile. Parang tanga na ako sa kakangiti.

"Ginawa akong driver ni Barbie. Pinagod at ginutom" Lumingon ako kay Barbie para lang hindi ko matingnan ang mukha ni Lexie at para na din umiwas sa titig niya.

"Ito naman, nagsumbong kaagad. Malay ko ba naman na so near yet so far pala ang lugar na ito. Anyway, beks, hindi mo ba kami ipapakilala sa tisay?" Mabuti na lang nagkusa nang sabihin yun ni Barbie kasi kahit ako, curious na curious sa babae.

Curious ako kung bakit sa lahat ng photoshoot ni Lexie ngayon ko lang nakita na nakikipaglandi—chikahan siya sa isa sa mga models. Obvious naman na model ang babae dahil nakasummer dress siya katulad ng ibang models.

"I'm sorry I forgot. Guys, this is Sandy. Sandy, these are Chelsea, Barbie and Missy." Halos hindi ko na narinig ang iba pa niyang sinabi. The mere mention of Sandy's name rendered me speechless.

Parang bombang pinasabog at nawalan ako ng power na I digest ang mga nangyari.

Sandy...isn't she dead?

Napatingin ako kay Sandy na nakangiti pa din at kay Lexie.

"Hindi siya patay?" I blurted out.