ATEŞE AŞIK KELEBEK •

ATEŞE AŞIK KELEBEK • BÖLÜM 2 •

Arabadan inen kişinin Ateş olduğunu gördüğüm an yaşadığım şoku size nasıl anlatayım. Ağladığım geceler kalbimin ağrısından uyuyamadığım günler hepsini 1 - 2 saniye içinde tekrar yaşadım sanki.

Adımlarım geri geri giderken Ateşin bana doğru gelişi o an yok olma istediği uyandırıyordu bende ama ne mümkün.

''Elya!''

''Adımı ağzına alma!''

Nasıl bağırdıysam artık etraftaki herkes bize doğru dönmüştü. Daha fazla bir şey söylemeden oradan uzaklaşmak için adımlarımı hızlandırdım arkama bile bakmadan yürüyordum sadece arkadan bir el kollarımdan sertçe tutup beni kendine çevirmişti ve bu Ateşten başkası değildi.

''Neden kaçıyorsun benden?''

''Beni rahat bırak!''

Diyerek kolumu sertçe onun ellerinden kurtardım Ah! Tanrım gözleri yine gözlerimde daha ne kadar dayanırım bilmiyorum. Hayır saçmalamayın tabi ki onu sevmiyorum artık.

''Elya ne oluyor?''

''Ne mi oluyor!''

Diyerek kahkaha atmaya başladım doğrusu bunu engellemem pek mümkün olmamıştı.

''Dalga mı geçiyorsun sen benle ya. Rahat bırak beni daha fazla acıtma canımı yeterince mahvetmedin mi beni yeter ya yeter ne yüzle çıkabiliyorsun karşıma!''

Kendimi ne kadar ağlamamak için şartlamış olsam da bunu pek uygulayamamıştım ve gözümden akan yaşlara engel olamıyordum. Ben pek ağlamazdım ama bu istatistik Ateş'de pek etkili olmuyordu.

Gözyaşlarımı silmek için bana doğru yaklaşan Ateşi iterek savunma kalkanlarımı devreye sokmuştum.

''Ya sen koskoca yılları bir günde silip gittin. Veda bile etmeden öylece bırakıp gittin!''

Akan gözyaşlarımı elimin tersiyle silerek dikleştim ona karşı güçsüz olmayacaktım eski Elya değildim ben artık.

''Hayal kurmuyorum artık mesela yada dinlediğim bir şarkı ağlatmıyor beni çok oldu unutalı ben seni. Bir daha asla yoluma çıkma Ateş Yılmaz asla!"

Yüzüne son kez baktım. Daha sonra arkamı dönüp hızla uzaklaştım oradan.

Kaç saattir yürüyorum bilmiyorum ama adımlarım beni ona en uzak yere götürüyordu.
Evet korkuyorum ama ondan değil acı çekmekten yine üzülmekten 3 sene önce 1 günde darmadağın ettiği hayatımı şimdi yine 1 günde mahvetmeyi başarmıştı ben onsuz bir hayata kendimi alıştırmaya çalışırken o yine benim hayatıma en olmadık zamanda girmeyi başarmıştı.

Bulduğum ilk banka oturmuştum bacaklarımın ağrısını yeni yeni hissetmeye başlamıştım. Yüzüme vuran rüzgar tüm acımı alıp gidiyordu sanki. 25 Yıldır yaşadığım her şey gözümde canlanıyordu. Zaten pek mutlu bir hayatım olduğu söylenemezdi.

Yetimhanede büyümüştüm. 5 yaşında bir aile tarafından evlatlık alındım. Beni okuttular büyüttüler fakat onları ben 20 yaşındayken bir trafik kazasında kaybettim. Ateş'le olan hikayeme gelirsek ilk okul 8.sınıf yeni bir okula yazdırılmıştım başka bir semte taşınmıştık o zaman tanıştım onunla o kadar çok sevmiştik ki birbirimizi lise tercihlerimizi aynı okula yapmıştık. Ben her şeyi onunla paylaştım onunla yaşadığımı anladım bazen büyüdüm bazen küçük bir çocuk oldum yanında.

Üniversite hayatında ayrı okullarda okumuştuk ama ikimizde İstanbul'da kazandığımız için pek sorun olmuyordu. Üvey annem ve babamı kaybettikten sonra en büyük destekçim Ateş olmuştu. Bana ev tutmuş part-time bir iş ayarlamıştı zengin biz ailenin çocuğu olmasına rağmen bunu bana yansıtamamış bana göre yaşamıştı.