Part 7
ပူးကပ္ေနတဲ႕ မ်က္ေတာင္ေတြကို လႈပ္ခတ္ဖို႕ ၾကိဳး စားရင္း မ်က္ခြံေတြကို ပင့္တင္ဖို႕အားထုတ္မိေတာ့ မၾကာမီ ျမင္လႊာထဲ အလင္းမွိန္ေလးတစ ဝင္ေရာက္ လာေလသည္။
' Baekhyun... ညီေလး ႏိုးလာျပီလား??
ဘယ္နားက နာေနလဲ?? သက္သာရဲ႕လား?? ဘယ္ေနရာ အဆင္မေျပဖူးလဲ ?? hyung ကို ေျပာျပပါ baekhyun... ...'
နားစည္ပါးပါးထဲ စုျပံဳတိုးဝင္လာေသာ အသံေတြက SaungMin Hyung ရဲ႕ အသံေတြမွန္း သိေလာက္ေအာင္ အသိစိတ္ကပ္သြားေပမယ့္ က်ြန္ေတာ့္ ျမင္လႊာေတြက အခုထိ ေရေရရာရာ မသဲကြဲေသး...။
အနည္းငယ္ အားစိုက္ထုတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြ ရဲ႕ ေရွ႕မွာ စိုးရိမ္တၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ SaungMin Hyung ရဲ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေလသည္။
' Hyung... '
'ညီေလး ႏိုးလာလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီသံုးရက္လံုး Hyung တခ်ိန္လံုး စိတ္ေတြပူေနခဲ႔တာ ငါ့ညီသာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ Hyung ရင္က်ိဳးရမွာ ... ျပန္ႏိုးလာ ေပးလို႕ ေက်းဇူးတင္တယ္'
Baekhyun စကားဘာမွ ျပန္မေျပာမိပဲ အျပံဳး
မမည္ ေသာ အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္သာ မ်က္ႏွာရိပ္ ေပၚတြင္ ထင္လာေလသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးေဝ႕ၾကည့္မိေတာ့ ေဆးရံုအခန္းတခန္း ျဖစ္ပံုေပၚသည္။
'Baekhyunee... အားရိွသြားေအာင္ ဆန္ျပဳတ္ျဖစ္ ျဖစ္ ေသာက္ရေအာင္ေနာ္... Hyung သြားဝယ္လိုက္မယ္ ဒီၾကားထဲ Glucoseပဲ သြင္းထားေသာ မင္း အရမ္းအားနည္းေနမွာ... '
အားတက္သေရာ ေျပာေနေသာ Hyung ေၾကာင့္ Baekhyun ေခါင္းကို ခပ္ေလးေလး ညိတ္ျပမိသည္။
SaungMin Hyung ထြက္သြားေတာ့ နံရံဘက္ကို မ်က္ႏွာမူဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း ခႏၶာကိုယ္ကို လွည့္လိုက္ေသာ နာက်င္မႈေတြက အကင္းမေသ ေသး။ အသက္ျပင္းျပင္းရႈလိုက္တိုင္း စိမ္႕တက္လာ ေသာ နာက်င္မႈေတြက ဒဏ္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသလိုပင္။
သူ႕လက္တဖက္ကို အသာ မယူၾကည့္မိေသာ လက္ဖမိုးေပၚမွာတင္ အညိဳအမည္းစြဲေနေသာ အရာၾကီး...။ ဒါမ်ိဳးဒဏ္ခ်က္ေတြ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရိွေနမွာပါလိမ့္...
