Part-17
သူ သတိမရလာတာ ၁ပတ္ ေက်ာ္လာခဲ႔ျပီ...
တိတိက်က်ေျပာရလ်ွွင္ တပတ္ႏွွင့္ ေလးရက္တင္း တင္း ျပည့္လာခဲ႔ျပီ...
သူ႕မ်က္ခြံေလးေတြ အခုထိမလႈပ္ရွွား... ေန႕တိုင္း ေဆးရံုကို လာၾကည့္ေနေပမယ့္ အခုထိ မထူးျခား ေသး... ... Baekhyun ... မင္း ဘယ္ခ်ိန္ထိ အိပ္ ေပ်ာ္ေနဦးမွာလဲကြာ...
ေဘးမွာခ်ထားေသာ လက္သြယ္လ်လ်ေလးကို ဆုပ္ ကိုင္ျပီး ပါးမွွာ ထိအပ္ထားစဥ္ အိညက္ေသာ လက္ဖမိုးေလး၏ အထိအေတြ႕ကို ခံစားမိသည္။
ဆံပင္ညိဳစိမ့္စိမ့္ေလးေတြကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ လိုက္ေတာ့ ထင္းေနေသာ နဖူးလွလွေလးကို ျမင္ရ သည္။
Baekhyun... မင္း ျပန္ႏိုးလာဖို႕ ငါ ဘာေတြ လုပ္ေပးရမလဲ?
ထိုအခ်ိန္ ေဆးရံုအခန္းထဲကို SaungMin ဆိုသူ တံခါးဖြင့္ ဝင္လာတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
' ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေရာက္ေနတာလား?? က်ြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္သြားပါ့မယ္ '
' ရတယ္ ေနပါ... ငါ ခုပဲ ျပန္ေတာ့မွာ မင္းဆက္ ေစာင့္ ေနလိုက္ပါ'
' ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆို ...က်ြန္ေတာ္ပဲ ဆက္ေစာင့္လိုက္ ပါ့မယ္ '
လြန္ခဲ႕တဲ႕ ေလးရက္ ႏွွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ စဥ္က Baekhyunကို လႊတ္ေပးဖို႕ေတာင္းပန္တုန္း က သူေျပာခဲ႕ေသာ အေျဖစကားေၾကာင့္ ထိုလူရဲ႕ မ်က္ႏွာ အၾကီးအက်ယ္ ပ်က္ယြင္းသြားျပီးတဲ႕ ေနာက္ ပိုင္း စကားေျပာဆို ျခင္း မရိွခဲ႕တာ အခု ပထမဆံုး အၾကိမ္ပင္... ။
ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားမိေသာ လက္ကေလးကို ေျဖး ေျဖးေလး ဆုပ္ညွစ္ျပီး ခုတင္ေပၚကို ျပန္ခ်ေပးလိုက္ သည္။ မနက္ဖန္ ထပ္လာခဲ႕ဦးမယ္ ...
မင္း ႏိုးလာမယ့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ ...
သူထရပ္ေတာ့ ထိုလူက ေခါင္းငံု႕အရို အေသ ေပးေလသည္။ သူျပန္ေခါင္းျငိမ့္ျပျပီး ထထြက္ဖို႕ ျပင္ ေတာ့ ... သူ႕ေနာက္က အသံေသးေသးေလး...
' ေရ... ေရ... ေရေပးပါ'
'Baekhyun'
ရင္ေခါင္းထဲက အာေမဋိတ္သံမ်ွွသာ ထြက္လာႏိုင္ျပီး Baekhyun ေဘးနား သူအျမန္ရပ္လိုက္သည္။
