Part-15
သိကၡာ နဲ႔ မာန ဆိုတာ လူတေယာက္ကို ကုပ္တက္ လုပ္ထားတဲ႔ ေဆးသၾကားလိုပဲ ... အဲ႔ဒီ အရာေတြ မရိွ ေတာ့တဲ႔အခါ တကယ့္ သရုပ္အမွန္ဆိုတာ ေပၚလာတတ္တယ္...
'ဘာ ... ... ဒူးေထာက္ရမယ္? ဟုတ္လား?'
ဟိန္းထြက္လာေသာ Chanyeol ရဲ႕ အသံက အခန္းထဲမွာ ပဲ႕တင္က်န္ေနသည္။
' သူေတာင္းဆိုတာကို ငါလဲ ျပန္ေျပာရတာ .က်န္တာ မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ'
'Chen...မင္းက ငါလုပ္လိမ့္မယ္ ထင္ေနတာလား? အာ့ေၾကာင့္ လက္ခံလာခဲ႔တာလား?'
' ဒီမွာ Chanyeol ...အခု ငါျပန္လာတာ မင္းသေဘာကို ေမးဖို႕ပဲ... လက္ခံခဲ႔တယ္လို႕ ငါမေျပာ ပါဖူး .မင္းသေဘာပါ... ငါအတင္းအၾကပ္ ေျပာေနတာလဲ မဟုတ္ဖူး. မင္းခံစားခ်က္ပဲေလ ...ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္မွာလဲ? '
' Sorry Chen...ငါ နဲနဲ သတိလြတ္သြားတယ္ မင္းကို အဲ႔လိုေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဖူး '
' ငါစိတ္မဆိုးပါဖူး ...မင္းစဥ္းစားပါ .သူက မင္းအတြက္ အခ်ိန္ သံုးရက္ေပးလိုက္တယ္. အဲ႔အတြင္းမွာ မင္း တခုခု ဆံုးျဖတ္ပါ'
'ငါ့ဘဝမွာ ျပိဳင္ဘက္လို႕ ေတာင္ သတ္မွတ္မထား ဖူး တဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဆီက ဒီလို ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ိဳး ခံရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ႕ဖူးဖူး... hk ... hk. . '
Chanyeol ၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံက ေလထု ထဲမွာ အက်ည္းတန္ေနသလို... ... ...
^^^^^^
တစ္ရက္...
ႏွစ္ရက္...
သံုးရက္ေျမာက္ မနက္ခင္း...
ဒီေန႕ မနက္ခင္းက ခါတိုင္းမနက္ခင္းေတြနဲ႔မတူ ... အဝါေရာင္ဌက္ကေလးေတြရဲ႔ ေတးသီသံေတြကို မၾကားရသလို... ...
ေဆာင္းမနက္ခင္းမပီသစြာ ႏွင္းျမဴေတြလဲ ရစ္သိုင္းမေနခဲ႔သလို... ... သစ္ရြက္စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ေလးေတြကို ေလတိုးသံလဲ မခံစားရသလို...
အရာရာဟာ ေသြ႕ေျခာက္လို႕ ေလာကဟာ ညိႈးေရာ္ ေနသလို...
Wu စံအိမ္ေတာ္ထဲ ေျခခ်လိုက္ကတည္းက တစတစ ထိုးက်လာေသာ စိတ္အစဥ္က မတ္မတ္ရပ္ဖို႕ ေတာင္ ခက္ခဲလာသည္ အထိ ပင္ပန္းလာေနသည္။
