My Brother's Best Friend 2

Hoofdstuk 10

Het was tijd voor enveloppe 7

Ik ging op mijn bed zitten en scheurde de enveloppe open. Ga deze dag veel sporten, ren, sla en spring alles eruit. 

Ik opende mijn kast en zocht mijn sportkleren op. Ik trok mijn schoenen stevig aan. Ik zocht een fijne afspeellijst op. 

Mijn oog viel op de brief van Jaden die nog op mijn nachtkastje lag. Ik vouwde de brief netjes op en deed de brief in een leeg doosje op mijn bureau. Tijd om er even niet meer aan te denken.

Ik begon met rennen langs het strand. Ik ging de hele kust af. Mijn buikspieren begonnen te branden en mijn beenspieren kregen last van het rennen in het zand. 

Het was super mooi weer en dat maakte mijn ronde alleen maar zwaarder. Ik stopte bij een kraantje langs het strand en dronk snel wat water. 

Ik keek om me heen en viel neer in het zand. De brief van Jaden spookte nog zo door mijn hoofd. Ik was zo goed op weg om hem te vergeten, die brief bracht me terug bij af. De brief liet me denken dat er nog kans was om opnieuw  te beginnen. Om weer verder te gaan. 

Ik begreep door zijn brief eigenlijk juist niet waarom hij me verliet. Ik kon er voor hem zijn, ik kon er voor hem zijn en hem helpen met zijn problemen. Ik vertelde hem steeds meer en meer toen we samen waren en om er dan achter te komen dat hij in zo'n donkere plek was en ik het niet merkte is pijnlijk. 

Ik wilde er ook voor hem zijn. Ik wilde hem ook helpen met zijn problemen. Als hij het me had verteld kon ik er waarschijnlijk wel met hem uitkomen. 

Ik pakte mijn telefoon en belde Megan op. Na een aantal keren nam ze al op. Ik begon luid te snikken. "Hanna, rustig. Ik loop even naar buiten" Ik hoorde dat ze niet alleen was. Na een paar seconde hoorde ik alleen verkeer op de achtergrond. "Wat is er?" 

"Hij heeft een brief gestuurd" Snikte ik luid. "Wat stond er in?" "Hij wilde uitleg geven over zijn vertrek maar ik zit nu juist met meer vragen. Ik was zo goed op weg, en nu ben ik gewoon helemaal terug bij af. Die brief liet me geloven dat er nog een kans is" 

Ze zuchtte. "Hij is in New York" "Dat weet ik, dat stond ook in de brief. Hij eindigde de brief met een bedankje voor dat ik ooit zijn vriendin ben geweest en dat hij hoopt dat ik ooit een jongen vind die helemaal voor me gaat" Ik begon weer luid te snikken. 

"Hanna, Tess wil je even spreken" Ik haalde diep adem. "Hanna, kom naar New York. Je blijft bij mij zolang hij er nog is, wat volgens mij nog maar een paar dagen is en dan gaan we samen aan die lijst werken. Kom naar New York en dan kunnen we je helpen" 

Ik knikte en keek naar de horizon. "Hanna?" Vroeg Tess. "Ik kom. Ik stuur straks wel door hoe laat en wanneer ik kom" "Hanna, het komt goed. Kan je dadelijk een foto sturen van de brief, dan kunnen we hem lezen" "Is goed" 

Ik hing op en stond op. Ik zette mijn muziek wil op en begon met rennen. Ik rende en voelde de wind in mijn gezicht die mijn tranen direct naar de zijkant veegden. 

Na een heel eind door moeten duwen was ik eindelijk weer thuis. Ik stuurde een foto van de brief naar mijn vriendinnen en ging douchen. 

Ik bleef een uur onder de douche staan en keek naar de tegels van de muur. Met mijn vinger volgde ik ieder stukje cement. Ik speelde met het water en probeerde rustig te worden van het warme water dat over mijn schouders liep. 

Toen ik uit de douche stapte voelde ik me plots heel alleen. Ik kon het niet precies uitleggen maar ik voelde me gewoon alleen. Iedereen was in New York. Brad leek oke zonder zijn vriendin en Wren had een vriendin en was op vakantie en had de tijd van zijn leven. 

Ik kleedde me om en liep naar beneden en ging aan de keukentafel zitten. Mijn vader kwam binnen. "Hanna, is alles goed?" Ik schudde mijn hoofd. "Mag ik naar New York?" Mijn vader knikte en ging aan tafel zitten. "Ik zal een ticket voor je boeken" 

"Kan je, als je tijd hebt, ook voor me uitzoeken hoe het zit met vroeg afstuderen?" Hij knikte. "Zal ik doen" Hij stond op en gaf een kus op mijn voorhoofd. "Soms is het lastig om alleen te zijn, maar ik beloof je, lieverd, het komt allemaal weer goed. Misschien niet met Jaden, maar je kent het gezegde, er zwemmen meer vissen in de zee" 

Ik glimlachte naar mijn vader. "Dank je" Ik stond op en pakte mijn telefoon. Megan en Tess hadden gereageerd op de foto. "Heftig, ik snap dat je verward raakt van de brief. We zullen tegen niemand zeggen dat je komt, dan kan je alles rustig samen met ons uitzoeken" 

Ik had geen zin om te reageren en besloot dat ik de rest van de dag voor mezelf nam. Ik besloot lekker op de bank te gaan liggen met een stapel voedsel en Netflix te kijken tot ik er totaal geen zin meer in had. Ik besloot om niks nuttigs te doen en vandaag zoveel mogelijk alleen te zijn. Ik was dood na het sporten en was toe aan wat alleen tijd.