Sold to Mr Billionaire

Chapter 23

Abot-abot parin ang tuwa na nararamdaman niya dahil sa pagdadalang tao niya. Sa sobrang tuwa nga niya ay inilagay niya sa photo album ang picture ng kambal niya. She wrote a caption saying, 'See you soon twins!' Hinawakan niya ang kanyang tiyan at hindi parin talaga siya makapaniwala aa ibinalita sa kanya. Para ngang ayaw rumehistro ang sinabi sa kanyang pagkatao ang sinabi sa kanya ni Dr. Kirth kasi hindi talaga siya makapaniwala sa una pa lamang.

"I cannot wait to carry them." sabi ng kanyang asawa sa kanya. Katabi niya ito ngayon sa kama at hinihimas nito ang tiyan niya.

Nakikita niya na magiging isang butihing ama ito sa kanyang mga anak. Matuturuan niya ito ng mga kailangang matutunan sa buhay. Napapangiti na lamang siya sa naisip.

"Me too. I can't wait to see them"
"You know it feels new to me even though it wasn't"

Ngumiti siya sa asawa at saka niya naramdaman ang hawak nito sa mukha niya. Simula sa pisngi papunta sa kanyang baba. Her hearts beats fast as Luke's face started to come closer. She closes her eyes and then she felt that tingling sensation as his husband's lips touches her. She parted her lips as Luke started to kiss her passionately.

"Aahh!" she moan.
"I love you. Te amo esposa.''
She just smile at him and then he press his lips from her again. She know what will happen next and she is willingly accept him.

It is already 1 in the morning ng magising siya. Nagugutom siya ngayon pero hindi niya iyon masyado iniinda dahil mas nananaig ang sakit ng ulo niya kung saan sari-saring senaryo ang pumapasok sa isipan niya. Parang flash cards ito na nagpapakita sa kanya at saka naglalaho.

"Ahh!" sigaw niya ng hindi na talaga niya kaya ang sakit nanararamdaman mula sa kanyang ulo. Parang binibiyak ito at hindi niya kaya ang sakit na nararamdaman.

"Hi babies! Makikita ko na kayo soon. Sana lumaki kayong mabuting mga anak a. I love you very much.' sabi niya sa kanyang anak na nasa kanyang sinapupunan. Hinihimas niya ang kanyang tiyan hanggang sa bigla na lamang niya naramdaman ang pananakit ng kanyang tiyan at ang parang tubig sa may paa niya. Tiningnan niya ito at saka niya napagtanto na manganganak na nga siya.

'Luke! Manganganak na ako! Luke!" she keeps on shouting her husband's name but it seems like he doesn't hear her.

"Luke! Tanya! Tanya!'' she keeps on shouting. Sinigaw pa nga niya ang pangalan ng kawaksi ng bahay. Lalong sumasakit ang kanyang tiyan. Isama mo pa na parang binibiyak ang kanyang ibaba.

"Ay mam!" lumapit sa kanya si Tanya at saka siya tinulungang maglakad palabas ng mansyon.

"Mam! Manganganak na po kayo? Masakit po ba?" hindi niya mapigilang hindi mainis dahil halata naman na manganganak na siya pero ang bagal pa rin nitong kumilos.

"Tanya! Nasaan ba ang sir mo? Bakit wala siya?" tanong niya rito.

"Ay wala pa po si sir, mam! Topher! Hatid mo naman kami ni mam sa ospital!"

Pumasok siya sa loob ng sasakyan at iniinda parin ang sakit. Sana makaabot siya. Sana mailabas niya ng buhay ang mga anak niya. Nananalangin siya sa Poong Maykapal na gabayan siya sa panganganak niya. Halos nagdidilim na rin ang kanyang paningin. Naririnig niyang sumisigaw ang mga tao sa paligid niya na tila tinatawag ang kanyang pangalan.

"Baby! I am sorry." rinig niyang may nagsalita na siyang malapit lang sa kanya. May nakikita siyang konting liwanag kung kaya medyo naaninag niya kung sino iyon. Kita niya ang kanyang asawa na tila hinahabol siya tapos may mga nurse na siyang nasa tabi nito.

"L-Luke" medyo pabulong na niyang banggit rito. Nanghihina na kasi talaga siya at gusto niya ng ipikit ang kanyang mga mata.

"Hang on baby! You can do it." she just smile at him even though she felt week and she became weaker and weaker every time a minute passes by.

"Sir. Hanggang dito na lang po kayo." rinig niyang sabi ng nurse sa asawa niya. Tiningnan siya ng asawa at saka nawala na ito dahil nagsarado na ang pinto. Napapikit na lamang siya at ramdam niyang may idinikit sa kanyang katawan at may itinurok sa kanya. Namanhid ang kanyang katawan at saka niya naramdaman na parang lumulutang siya at kasunod nun ay wala na siyang naramdaman.

"Baby please wake up. Do not leave us. Please." bulong sa kanya. Medyo nabobosesan niya ito at gusto niyang igalaw ang kanyang katawan kaso hindi niya maramdaman ang kanyang katawan.

"Baby, please. Do not leave us. Andrew needs you. I thank God for saving you even though He took Andrei from us. Yllana. Do not leave us please." parang naiiyak ang boses nito at saka parang may dumampi sa kanyang noo.

Gusto niyang maiyak dahil nawala si Andrei at ang natira na lamang sa kanya ang bunso niyang anak na si Andrew. Bago kasi siya manganak ay nagkasundo na silang mag asawa sa magiging pangalan ng kambal niya. Yes. Kambal. Ang unang lalabas ay papangalanan nilang Andrei Santielle Harold at ang susunod naman ay papangalanan nilang Andrew Santielle Harry. Kaya ng malaman niya na hindi nabuhay ang kanyang panganay ay halos mamawalan na siya ng hininga.

"Yllana! Yllana!'' tawag sa kanya ng kanyang asawa. Naramdaman niyang niyakap siya nito habang tumutulo ang kanyang luha sa kanyang mukha.

"Luke. Si Andrei! Si Andrei!"

SLIGHTLY EDITED. STILL FOR REVISION.