Sold to Mr Billionaire

Special Chapter 1

His hands trembled and shakened as he heard the news from Tanya. He was still in the company finishing his paperworks. His wife, Yllana is 8th months pregnant and he is finishing all his work for the next three months. He left his work and hurriedly pick up his coat from his swivel chair and then run towards the elevator.

"Cancel all my appointments. My wife needs me."

After he ordered that to his secretary through call he immediately press his remote and then proceed to his vehicle.

Yllana. Keep on holding. I am going for you.

Hindi na niya malaman kung gaano kabilis na ang pagpapatakbo niya ng sasakyan. Napapadalas na rin ang pagiging buzzer beater niya sa kalye. Palagi na rin siyang nago-overtake sa mga sasakyan na nasa tabi niya. Pagkarating niya sa ospital ay tumatakbo siya papuntang emergency room at roon nakita niya ang kanyang asawa na nakahiga sa gurney. Lumapit siya kaagad rito at saka hinawakan ang kamay nito.

"Baby! I am sorry."

Humingi kaagad siya ng patawad rito dahil alam niya sa sarili niya na nagkulang siya ng panahon para sa asawa. Tumutok siya sa kanyang trabaho para matapos ang kanyang mga gagawin dahil ang gusto niya sa buwan na manganganak ito ay naroroon siya kaso ganito pa ang nangyari. He blame himself for what happened to her wife. Pinagmasdan niya ito habang sumasabay sa pagpunta nito sa DR. Namumutla ang mukha nito at pawis na pawis ang noo nito. Tapos medyo basa ang ilalim ng maternity dress nito. Natakot siya sa nakita dahil may bakas ng dugo ang binti ng kanyang asawa.

"Baby! Hang on! Huwag kang bibitaw." Hinigpitan niya ang hawak niya sa kamay nito at saka niya pinatigil ng sandali ang mga nurse. Hinalikan niya ang labi ng asawa at saka niya ibinulong rito ang salitang hindi niya aakalain na masasabi niya.

"Be strong Yllana. Be strong. Do not scare me to death. I do not know what to do if I will lose you."

Pinagpatuloy na ng nurse ang pagtulak ng gurney papunta sa DR at ng umakto siyang sasama sa loob ay hindi siya pinayagan kaya nanatili siya sa labas at naghihintay. Walang segundong hindi siya nakatingin sa salamin na nasa pinto. Nakita niyang may itinurok sa kanyang asawa at may ikinabit sa may bandang dibdib nito. Kita niya sa monitor na nasa tabi ng kanyang asawa ang mababang pintig ng puso nito. Lalo tuloy siyang natakot. Medyo lumayo siya sa may pinto ng makita na naglalakad palabas ang doktor.

Tinanggal nito ang face mask na suot nito at tumingin sa kanyang mga mata.
"Mister Legazpi"
"Doc. What happened to my wife?"
"I am going to be honest with you. Your wife have HELLP Syndrome this is a complication of pre-eclampsia. Your wife is in danger as well as your children. If we don't get the babies into her womb all of them will die. We don't want that to happen and the only solution is you to choose."

Binigyan niya ako ng papel at halos hindi ko na mabasa kung ano ang mga nakasaad doon pero isa lang ang nasa isipan ko. Someone will die and he is not aware that it will happen. Hindi siya makapag-isip ng maayos. Halos nabablangko ang kanyang isip at kahit pilitin niya ang sarili niyang utak na mag isip ng solustion ay wala siyang makuha. Gusto niyang umiyak dahil natatakot siya. Natatakot siyang mawala ang isa sa mga mahal niya sa buhay. Planado na nga niya ang lahat sa simula kaso nangyari ito at ngayong nandoon siya sa sitwasyon na kinagagalawan niya ngayon ay wala siyang magawa.

"As you sign the paper,we will immediately do what we need to to."

Mabilis ang pintig ng puso niya habang hawak niya ang kapiranggot na papel. Nakasalalay roon ang magiging kahinatnat ng lahat. Nakasalalay roon ang buhay ng kanyang asawa at ng kanyang mga anak. At sa oras na nakapili na siya alam niya na hindi ito matatanggap ng kanyang asawa. Ayaw niyang may mawala. Ayaw niya pero kailangan.

Unti-unti niyang inilapit ang kanyang kamay na may hawak na pansulat at kitang kita niya kung paano nagkakaroon ng marka ang bawat kurba na ginagawa niya. Hindi siya humihinga habang ginagawa niya ang pagpirma sa papel at ng matapos na ang kanyang pagporma ay abot-abot na lamang ang kanyang paghinga ng malalim.

Ang papel na iyon ang magtatakda ng kanyang hinaharap at alam niya sa sarili niya na tutol siya sa pangyayaring ito. Pikit ang kanyang mga mata habang malalim na humihinga at sa pagbukas muli ng kanyang mata ay iniabot niya ang papel sa doktor.

"We will do our best Mr. Legazpi."

That damned paper sealed his fate. A future that he dreamed to have will not going happen. He know that it will be an irony of his dream. His nightmare that will hunt him forever.