Dispareo (PUBLISHED UNDER PSICOM)

XXIV : To love and protect

XXIV:

To love and protect

DANA

I can't stop crying, no matter what I do just can't stop. I'm so fed up with everything, my body hurts like hell, we're lost and clueless on how to get home, the people I grew up with disappeared and died right in front of me... the worst part is we don't even know who we're up against or will our list of enemies keep adding up.

Wacky.. or whoever was that dumbass piece of pathetic shit possessing him still hasn't appeared when in fact he was the one terrorizing us and following our every move before we got sucked in this world, and that fucking faceless dimwit mole rat Dondy is still on the loose! I'm just so tired of all this! When will this ever stop?!

"Kasalanan ko 'to..." Paninisi parin ni Churchill sa sarili niya kaya nasapo ko na lamang muli ang noo ko dahil sa sobrang inis.

"Churchill will you just stop it?! Sa ginagawa mong yan mas bobo ka pa sa mga bobong sila na nga ang nanakit sila pa ang galit! Mas bobo ka pa sa mga adik na sinasabing cool ang paninigarilyo! Mas bobo ka pa sa mga bobong politikong gumagamit ng campaign jingle pero hindi nagbabayad ng royalty! Mas bobo ka pa sa kesa sa bobong pagmumukha ni Dondy at Skunk Boris na pinagsama! Alam kong hindi ka bobo kaya umayos ka at tigil-tigilan mo ang paninisi sa sarili mo!"

And just like that, I snapped. In a fit of distraught and excruciating pain, I let my feelings manifest into distasteful words that I'm never proud of uttering. This isn't the first time I let my emotions get the best of me.

I got sucked into the wormhole again, to the wormhole of every human's weakness—emotions.

Just thinking about the words I just uttered made feel a whole lot worse, I also remembered the hurtful words I thrown towards Cielo when she got back after three years...

So many thoughts began to cloud up my mind, para bang mga bad memory na bumabalik-balik. Pakiramdam ko masisiraan na ako ng bait dahil para na akong walang kontrol sa sarili kong isip. May mga imaheng bigla na lamang bumaha sa isipan ko pero hindi ko ito matagpi-tagpi. What the hell is happening on my brain?! Ngayon pa ba umeepekto yung pagkakabagok ko ng paulit-ulit? Shit what the hell is wrong with my head! May naririnig rin akong boses, hindi ako sigurado pero parang boses ni Wacky pero hindi ko maintindihan ang mga sinasabi niya.

Para akong nahihilo dahil sa mga naglalaro sa isipan ko kaya naman mas minabuti kong lumabas na lamang upang mahiga sa kama pero sa pag-apak ko pa lamang palabas ng banyo ay bigla kong nakita ang pintong naiwang nakabukas.

"Wena?!" Agad akong napasigaw nang makita kong wala na si Wena sa silid. Dali-daling lumabas si Churchill mula sa banyo at nang mapagtantong umalis si Wena ay agad siyang kumaripas ng takbo palabas dala ang nag-iisa nalang naming flashlight. Hindi man ako halos makagalaw dahil sa sakit ng ulo, napatakbo na lamang ako upang sundan si Church at hanapin si Wena.

Habang tumatakbo kami sa gitna ng kawalan ay lalong lumalakas ang boses ni Wacky sa isipan ko. May sinasabi siya pero hindi mabuo sa isipan ko ang mga salitang sinasabi niya. Napakalabo ng boses niya pero alam kong siya itong naririnig ko. Kung isa man 'to sa mga pakulo ni Astaroth para pahirapan ako, isa siyang malaking tanga kasi ngayong sigurado na akong boses nga ni Wacky itong naririnig ko sa isipan ko, para bang gumagaan ang pakiramdam ko. Strange as it is, hearing Wacky's voice again gives me hope that he's okay. That by any chance, he could also be here along with Cielo. I know this is only wishful thinking but hope is the only thing I have right now.