Bernardo Ford [FIN.]

22. Anak

"Mom, when are you coming home? I miss you already." Napangiti si Kathryn sa tanong ng anak na si Jaile. Matapos mg naging paguusap nila ng ina ay nagpaalam na itong aalis, hindi na siya nagabalang malaman kung saan ang lakad nito, basta ay hinayaan niya na lamang itong umalis at saka siya pumanhik sa itaas para sana magpahinga pero ay narinig niya ang teleponong ipinahiram sakanya ni Arisse na tumutunog at nakita niya ang pagtawag sakanya ng mga anak upang makapagskype sila.

It's a good thing that Arisse lend her a spare phone to borrow hanggang hindi pa siya nakakabili ng magagamit niya rito sa Pilipinas.

"I don't know when Mommy's coming home, baby. But I hope it'll be sooner. Miss ko na rin kayo, sobra." Nakita niya ang paglukot ng mukha ng anak.

Maging siya ay naging malungkot sa ideyang iyon, sa ideyang hindi niya alam kung kailan siya makakauwi dahil hindi niya alam kung hanggang kailan siya maghahanap sa asawa. And it breaks her heart.

"Jaile, go to bed. It's nearly eleven o'clock you still have school tomorrow." Kathryn heard her son, John, said.

"But Kuya! I'm still talking to Mommy!"

"No buts Jaile. We'll call mommy again tomorrow." Malungkot na tinignan siya ng anak, na para bang humihingi ng tulong. As much as she wants to stay talking to her Jaile, ayaw naman niyang mapuyat ito.

"Go ahead Jaile. We'll talk again tomorrow, okay? Goodnight. Mommy loves you." Nagbunton hininga na lamang ang kanyang bunso at tumango bilang pagsunod sa utos nito. Nagpalaam na ang kanyang bunso at nang dapat a papatayin na niya ang tawag ay narinig niya ang pagtawag ng kanyang panganay.

"Mom, it's about Dad right?" Nanlaki ang mga mata ni Kathryn sa tanong ng anak. Hindi niya alam kung paano nito nalaman na ang pagbalik niya sa Pilipinas ay tungkol sa kanilang ama, kung ito man ang tinutukoy nito. But then she remembered Arisse, of course, ano ba ang bago sa kaibigan niyang iyon. Kung hindi nga dahil sa pagkahilig nito madulas sa mga bagay bagay-literal o hindi-ay hindi niya malalaman ang tungkol sa katotohanan ng mga nangyari.

Sasagot na sana siya sa anak ng muli itong magsalita, "Mom we don't need him." Saka nito pinutol ang tawag.

Napatitig siya sa telepono dahil sa sinabi ng anak, Mom we don't need him.

Napapikit si Kathryn ng maramdaman ang mga luhang nagbabadyang tumulo mula sakanyang mga mata.

Her son's words state his hate towards his father, and it was all because of her.

When John turned six, he started lookin for his Dad at yun ang mga panahong tuluyan na siyang sumuko kakaasa na hinahanap siya ng kanyang asawa, so she tried explaining to her son, in the most decent way that her dad might have a new family, dahil iyon ang pinaniniwalaan niya sa mga panahong iyon.

But John is a replica of Daniel. Her son is indeed Daniel John Jr. Hindi niya malilimutan kung paano niya ipinaliwanag sa anak na baka may ibang pamilya na ang kanilang ama, at ang naging sagot lamang sakanya ng anak ay, "He left us."

At kasabay ng pagtanda ng anak ay ang paglaki nggalit sa dibdib nito. Her son is only eleven years old, pero ang level ng maturity nito ay iba na, pakiramdam mo ay nasa bente anyos na ang kausap mo. Hence he is a replica of his father.

Her Jaile, her baby girl still yearns for his father-at kapag hinahanap ng bunso niyang anak ang kanyang ama ay nauuwi lamang sa pagtatalo ang kanyang mga anak. Palaging sinasabi ni John sa kapatid ang mga katagang magpapatunay ng galit nito sa ama, "Stop looking for someone who's not coming back!"