Bernardo Ford [FIN.]

37. Una

Daniel didn't stop there. He made sure that whatever John is doing to avoid him, hindi siya magpapatinag. Kathryn pointed out already, John needs to feel and realize that he's back and that he's not going to leave anymore.

He did everything that could possibly warm his son's heart. He cooks for him everytime, lahat ng paborito nitong kainin ay iniluluto niya. Hindi niya alam if John was just being respectful nang kainin nito ang mga niluluto niya dahil nakakaisa o dalawang subo lamang ito pagkatapos ay ang niluto na ni Kathryn ang kinakain nito pero nang makita niya ito accidentally isang gabi na kinakain nito lahat nang natitang luto niya, he knows that he's geeting there. Konting kembot na lang, ika nga nila.

"What else does he loves to do?" Tanong niya kay Kathryn habang nakatanaw sila mula sa kusina sa kanyang panganay na tahimik na nanonood sa sala.

Kasalukuyan siyang nagluluto nang isa sa pinakapaboritong pagkain ng anak, ang adobo.

He was planning to do something else for his eldest rather than just to cook for him. It's not enough.

Nagbuntong hininga si Kathryn kaya naman ay napalingon siya dito. Nakita niya itong taintim na nakatingin sa anak bago siya nito tinignan at ngumit ng malungkot.

"He always wanted to learn bastketball." She said.

Ngumiti naman si Daniel sa naging sagot ng asawa. Magkasintahan pa lamang sila ay yun na ang patuloy na sinasabi niya rito. Na kung magkakaroon siya nang anak na lalaki ay gusto niyang maturuan ito ng basketball. Iyon ang pinakamagihing bonding nilang mag-ama.

So when he found out that his first born was a boy, sobrang pa siyang naging maligaya. Mas maligaya pa nang malaman niyang magkakaanak na sila.

"Great! I could teach him, pwede ko siyang turuan ng iba't ibang klase--"

Kathryn cuts him off, "He can't."

Agad siyang napatahimik sa sinabi ni Kathryn. Kumunot ang kanyang mga noo sa sinabi niya. He can't? Kathryn must've sensr the confusion in him, tumalikod ito sakanya at saka ipinagpatuloy ang paghiwa sa mga putahe.

"John's accident before was too bad, Daniel. Alam mo iyon, the doctor said he shouldn't play any sports, any of them, mahina ang baga ng anak natin." Ramdam niya ang lungkot ng asawa nang sabihin niya iyon. Napapikit naman siya ng maalala ang aksidente nang kanilang anak, isa sa mga dahilan kung bakit muntik na silang mawasak na pamilya.

"Kaya as much as he wants to learn, I couldn't just let him. Natatakot ako na something bad might happen to him kapag hinayaan ko siyang matuto." Kathryn added. Hinarap siya nito at saglit na tumingin sa anak bago ibinalik ang tingin sakanya. "And he feels bad about it."

Daniel had an asthma too. He got that when he was involved in accident wgen he was still young, yung drowning incident nila ng kanyang ama. The doctor said the same thing to him, pero hindi niya iyon hinayaan. Mas madalas siyang hikain kapag wala siyang ginagawa. Pinangarap niya ang maging nasketball player, kaya kahit pinipigilan na siya ng kanyang ina sa paglalaro ay hindi ito nagpatinag.

Nagpatuloy siyang matuto hangga't sa nagsimula na siyang gumaling, naglaro pa nga siya sa mga palaro ng dating network, at ni isang beses ay hindi siya inatake ng hika niya. At habang tumatagal ay bigla na lamang sinabi sakanila ng doctor niya na hindi na ganoon kalala ang hika nito and eventually, he could learn any sports, step by step, little by little.

"I once had an asthma, diba? I wasn't allowed to play basketball to, but I did and eventually get better."

"Hindi din natin masasabi, Daniel. Lahat impossible, I just don't want to risk John, again. Hindi ko na kakayanin."

Nanghina si Daniel sa narinig, kaya naman ay nilapitan niya ito at niyakap. Gusto niyang matuto ang anak, gusto niyang maging masaya ito. Pero ayaw rin naman niyang magalala ang ina.

"But you also don't want to see John growing envying every kids who's able to play basketball, do you?" Kathryn just stared at him, not knowing what to say.

"Let's make a deal then, one hour per day?"

If he could make anything to lessen Kathryn's fear of risking John and making John happy at the same time, he'd do it.

"Daniel..."

"Alam mo yung pakiramdam ng pinagkaitan, Kathryn. Don't make John feel it too."

JOHN was awakened by a knock on his door. Tinignan niya ang kanyang oras only to find out that it's only seven am in the morning, masyado pang maaga.

Pero bumangon ito nang hindu tumigil ang pagkatok. At nanag mabuksan niya ang pinto ay bigla siyang nagsisi na kung bakit pa siya tumayo para pagbuksan nang pinto ang sinomang kumakatok.

It's Daniel. His dad. He cringe at that thought.

Nang tatanungin niya ang ama kung bakit ito nandoon at kung ano ang kailangan nito ay napatigil siya nang may ihagis itong damit sakanya, nang tinignan niya ito ay nakita niyang isa itong jersey shirt at may nakalagay na FORD 26.

He confusingly looked at his father at mas lalo pa siyang naguluhan ng makitang may hawak itong bola ng basketball at nakajersey rin.

He feels a little bit hopeful when John saw the ball, pero agad ding nawala iyon nang maalalang hindi siya hahayaan ng ina. Ibinalik niya sa ama ang jersey at tumalikod dito para bumalik sa pagtulog.

"Ayaw mong maglaro?" Napatigil siya sa paglalakad pabalik sa tanong nito. Umiling siya kahit gustong gusto niya.
Naramdaman niya ang paglapit nito at ipinatong sakanyang balikat ang jersey.

"I already talked to your mom. Okay na." Agad siyang napaharap dito sa sinabi ng ama. Ayaw pa sana niyang maniwala pero napatingin siya sa pintuan ng kanyang kwarto nang marinig ang boses ng ina.

"Go, but please, not more than one hour. Be home by eight.

At sa unang pagkakataon, ngumiti siya sa ama at saka niyakap ito nang mahigpit.
-

100+votes!
50+ comments!

😊