Aubrey (completed)

19. Love is memory

They said everything changes. Only memories last forever. They said we should treasure every memories we had.

What if you had the most horrifying memories? Would you wish to remember? Gugustuhin mo pa bang balik-balikan ang mga alaalang iyon? What if sobrang sakit na? Na pati sana yung mga magagandang alaala ay hindi mo na maatim na lingunin pa.

Naaalala nya lahat ng masasayang sandali nila ni Aubrey. Simula unang araw hanggang sa mga huling sandali. Naaalala nya ang unang silay nya sa mga ngiti nito. Naaalala rin nya ang mga naging kasunod na ngiti ng unang ngiti na iyon. Naaalala nya nung unang beses nya itong kinausap. Naaalala nya ang mga unang salita. Naaalala nya ang unang paglabas nila. Naaalala nya nung unang beses nyang nahawakan ang kamay nito. Naaalala nya nung unang beses syang nagtapat rito. Naaalala nya nung unang beses itong nagtapat sa kanya. Naaalala nya ang unang yakap. Naaalala nya ang unang halik. Naaalala nya ang unang mahal kita. Naaalala nya ang unang away. Naaalala nya ang unang pagbabati nila. Naaalala nya ang unang out of town. Naaalala nya ang unang pangarap nila ng magkasama. Naaalala nya ang unang pagtupad sa mga plano. Naaalala nya ang mainit nitong pagmamahal sa kanya.

Naaalala nya lahat. Her perfect imperfections. Her facial expressions. Her laughs. Her smiles. The way she breathes. The way she sighs. He can remember everything about her. Every little detail about her.

And maybe that's what hurt the most. He can remember. He can only remember. Thinking that they could not do anything together again. Thinking that he can only be with her in his memory.

He just want to be with her. He wanted to have another memory of her.

Hindi nya alam kung dapat ba nyang ipagpasalamat lahat ng mga alaalang meron sya kasama si Aubrey. Dahil hindi naman nya gustong mabuhay sa mga alaala. Gusto nyang mabuhay kasama si Aubrey.

But now he was left with nothing but a memory.

-----

"Shawn, tara na. Let's go home." Narinig nyang sabi ng Mama nya. He can't move. Hindi nya na rin magawang makapag-salita ng maayos.

"Let's go, Kuya. It's time to go home." Sabi ni Sean sa kanya. He looked at Aubrey's room for one last time. His chest become heavy. Namumuo na naman ang mga luha sa sulok ng mata nya. His eyes landed on her favorite stuff toy.

"Can I have it?" Naiiyak na tanong nya sa parents ni Aubrey. Umiiyak na tumango lang ito sa kanya. Maingat na kinuha nya ang Stuff toy at mahigpit na niyakap iyon.

"We love you, Shawn. Sa kabila ng mga nangyari, anak pa rin ang tingin namin sayo." Sabi ng Dad ni Aubrey. Umiiyak na tinanguan nya ito.

"I'm sorry, Tito, Tita. I'm sorry." Tanging nasabi nya.

"Ihahatid ko na kayo. You can't drive in this condition, Shawn." Sabi ni Mike sa kanila. Tinignan nya ang picture ni Aubrey sa wall bago tuluyang lumabas. He can't stop his tears. At wala na syang lakas para pigilan pa iyon.

-----

"Aubrey? Ok ka lang ba? Bakit ayaw mong kumain?" Nag-aalalang tanong nya rito. Mukha rin kasi itong hindi mapakali.

"I have something to tell you, Shawn." Seryosong sabi nito.

"Ano yun?" Tanong nya rito.

"I got promoted, Shawn." Sagot nito sa kanya.

"That's good news." Masayang sabi nya rito.