ဂ်င္​ကလည္​ Twelve [ZG + UN]

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ကြယ္...(2)

"အဟမ္း..."
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္ေဆာင္ဟန္႔ရင္း...
Chen ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲဝဲေတာ့...
ဆံပင္ေကာက္ေလးေတြက တစ္ခ်က္ဖြာခနဲ...။
အဲ့ေတာ့ အေပါက္ဝနားမွာရပ္ေနတယ့္
Xiuminက မေျပာမဆိုေျပးလာကာ...

လက္ထဲက ဘီးေလးနဲ႔...Chen ဆံပင္ကို ျပား
ေနေအာင္ ဖိဖီးေပးလိုက္သည္...။
မရ...ဆံပင္က အဖြာဆိုေတာ့....
ဖြာျမဲ ဖြာဆဲ...။
ထပ္ျဖီး....ထပ္ဖြာ...။
ၾကာေတာ့ Xiumin စိတ္တိုလာသည္ထင္...
အနားမွာရွိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေမွာက္လ်က္
အေနအထားေလးနဲ႔...ေခါင္းေပၚ ဖြင့္တင္ေပး
သြားသည္...။
အင္း~~~သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔က်ေတာ့လည္း
မဆိုးပါလား...။

မဆိုးေပမယ့္လို႔...Chen ခမ်ာမွာေတာ့...
စာအုပ္ေလးမက်ေအာင္ ေခါင္းကို အေသအခ်ာ
မလႈပ္ရဲ...။
လံုးဝကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတစ္ခုထမ္းထားရသူ
တစ္ေယာက္လို...ဖိအားႀကီးကရွိေနသည္...။

"အိုေက...hyungေျပာမွာကေတာ့...
Hyung ငယ္ငယ္တုန္းကၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ပံုျပင္
ေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းပါ...။
ဒီလို~~~
တစ္ခါက ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက ကုန္သည္ေတြဟာ
ျမည္းေတြျမင္းေတြနဲ႔ ကုန္သြယ္ဖို႔ထြက္လာခဲ့
ၾကတယ္...။
ေဒသအရပ္ရပ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတဲ့အခါမွာ...
သူတို႔ေတြက ကႏၲရႀကီးတစ္ခုကိုလည္း ျဖတ္ရ
ေသးတာေပါ့...။
အဲသလိုျဖတ္ေနခိုက္မွာပဲ....ခရီးတာက ၾကန္႔
ၾကာလို႔...သူတို႔မွာပါတယ့္ေရေတြက
ကုန္သြားေတာ့တယ္...။
ေနအပူေၾကာင့္ေရာ....
ေျမအပူေၾကာင့္ေရာ...
ေနာက္လိုက္အလုပ္သမားေတြဟာ ေရျပတ္တဲ့
ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံစားေနရတယ္...။
ေခါင္းေဆာင္ကုန္သည္မွဴးႀကီးက သူ႔အလုပ္
သမားေတြ ေမာပန္းေနတာကိုျမင္ေတာ့
စိတ္မေကာင္းျဖစ္...ႀကံရာလဲမရျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္....အဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက စဥ္းစား
ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိတယ့္သူဆိုေတာ့...
ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုကို
သတိထားမိသြားတယ္...။
အဲ့ေျပာင္းလဲမႈကိုလည္း သတိထားမိသြားေရာ
သူက သူ႔အလုပ္သမားေတြကို ဒီလိုလွမ္းေအာ္
ေျပာတယ္...

Yah Yah!!! D.O. yah! ငါ့အနားမကပ္နဲ႔ေလ...
စာအုပ္ျပဳတ္က်ၿပီး အကုန္ဗရုတ္သုတ္ခေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္ျပဴးေလးရ
Yah! Chanyeol!!!!
ငါ့ပခံုးေပၚက ေဗာက္ဖတ္ေကာင္ႀကီး ျမန္ျမန္
ဖယ္ေပးစမ္း!!!
ေဟးးး!!! Oh Sehun.... Oh Sehun...
ငါ့ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ဘာမုန္႔မွထည့္မထားဘူး
ဟို ငေမႊလိုင္နာဂ်ပုေျပာတိုင္းမယံုနဲ႔!!!"