Her Possessive Brother

Chapter 22

Leigh's POV

"Excited too much aren't you?" Biglang sulpot ni Terrence ng lumabas ako ng condo bitbit ang mga maleta ko.

"Tss, andyan kana pala ayan bitbitin mo." Pang-asar ko balik sa kanya. He's always like that, teasing me.

Well I'm just joking sa sinabi kong bitbitin niya. Ayokong ako pa ang magiging dahilan ng pag-ataki ng sakit niya pero mukhang mali yata magbiro sa isang tulad niya.

"Teka lang I'm just kidding." Pero tuloy-tuloy lang siya sa pagbitbit patungong taxi.

Hindi ko naman kasi alam na totohanin niya no. Wala naman akong nagawa kundi sundan na lang siya at pumasok ng taxi pagkabukas niya ng pintuan.

"You're different." Napa 'huh' naman ako sa biglang sinabi niya.

"What do you mean?" Ngumise siya at binalingan ako.

"Tao ka pala?" And that it is. Tiningnan ko siya ng masama at sinuntok sa braso niya.

"Sige pa mang-asar ka pa." Irap ko sa kanya pero tumawa lang ang mokong.

"Kidding aside. I mean parang iba ang kulay ng mga mata mo you look happy."

Napatigil ako sa sinabi niya. Do I? Napangiti na lang ako sa pmbawi niya. The truth is, yes I can't help but to be happy. Hindi na nga makukuha ang ngiti sa mukha ko pagkatapos nming mag-usap ni kuya nung nakaraang linggo. Buong akala ko magiging mahirap ang pagbalik ko ng Philipinas hindi naman pala.

Bumaba na kami at siya naman kinuha yung mga maleta ko. I try to stop him pero hindi mapapigil.

"Ms. Leigh so it's true you're going back to the Philippines?"

"Ms. Leigh when will you going back here in London?"

" Ms. Leigh do you have a plan to stay there in the Philippines for good?"

Ilan sa mga katanungang naririning ko ng tahakin namin ang hallway nitong airport. They know na ngayon na ang alis ko kaya andaming reporter ang nag-aabang sa pagdating ko.

Si Terrence naman todo alalay sakin para makawala ako sa kumpulan ng mga reporter. I'm too tired to answer their questions tsaka na lang siguro.

Kung para sa iba napakagandang career and pagiging fashion designer well you're right maganda siya especially kung yun ang gusto mo noong bata ka pa but for now may disadvantages din ito. You can't do whatever you want especially in public. Lahat ng mga lalakeng kakausap sayo expect mo na nasa newspaper na ito at worst ang magiging caption.

I don't like to be a model. Yung rarampa ka sa harapan ng maraming tao. I prefer to design than to wear a dress but minsan nagawa ko ng maging model nung time na I have no choice but to accept their offer.

One time kasi nagkasakit ang isa sa magmomodel ng gawa ko and I don't know where I can hire for another model for just a one night. So, unfortunately ako na lang ang nagmodel at dahil pa dun lalo pa ako nakilala ng tao.

"Flight to the Philippines please proceed now." As we heard the sign. Binitbit niya muli yung maleta ko at yung kanya sabay hawak sa beywang ko para alalayan papasok ng eroplano.

"Mag-eepect na ako sa pag-uwi natin ng Pilpinas ang daming sasalubong sayong mga reporter sa NAIA and they will keep calling you Ms. Leigh." Then he chuckles habang ginagaya ng tono kung paano ako tawaging 'Ms. Leigh' ng mga tao at ng mga media. Yan nanaman ang pang-iinis niya.

"Shut up will you."

Kung wala lang sakit to nasipa ko na to siguro. Umupo ako sa upuan malapit sa bintana hindi kasi ako sanay na kapag may flight ako hindi ko katabi ang bintana.