Her Possessive Brother

Chapter 63

Leigh's POV

"MOMMY!"

Isang napakalaking ngiti ang bumungad sakin ng pihitin ko ang pintuan ng kwarto kung saan nakaconfine ang anak ko. As I hear my son calling my name hindi ko mapigilang manlumo ng makita ko ang kalagayan niya.

Nakaupo ito sa hospital bed at para bang hinihintay nito ang pagdating ko. Hindi ko naman mapigilang maluha ng makita ang benda sa ulo nito.

He doesn't deserves this. Napakabuti niyang bata para maranasan ito. Kasalanan ko kung bakit naging ganito ang sitwasyon niya, na kung sana hindi ko siya iniwan at umuwi ako agad sana hindi niya na naranasan to.

Dali-dali akong lumapit sa kanya na agad niya naman ako sinalubong ng yakap.

"Where you from mom? I've been waiting for you." Nababagot na tanong nito.

"Mommy is here okay. I'm here." Ngayon hindi ko naman napigilang umiyak sa harapan niya and I know how he hates it.

"I'm sorry mom if I made you cry." Naluluhang hingi ng tawad nito. Umiling naman ako at hinawakan ang mukha nito.

"No, don't say that baby. It should be me who apologising to you. I should never left you. I'm really sorry." Ngumiti lang ang anak ko at pinahidan ang mga luhang walang tigil sa pagtulo.

"I hate seeing you crying mom. I'm fine now mom, so can I have a smile from my most beautiful mommy in the world?"

This is what I like about Luke sa tuwing nakikita niya akong umiiyak may sinasabi siyang mga ganung salita para mapangiti ako. Pareho lang sila ng ama niya napakaboliro.

Bumuntong hininga ako at napadapo ang tingin ko sa ulo nito na nakabenda.

"Does it hurts?" tukoy ko sa ulo niyang nakabenda.

"If my yes will make you at ease, then yes mom" Nakangiting sagot nito. Still I don't believe him. Hinawakan ko ang kamay nito.

"From now on don't lie to me anymore Luke. If you're hurt just tell me. You don't need to act fine just to make me at ease. It will be more hard for me if you faked it. I will only be at ease if you'll going to tell me everything regarding of what you truly feel." Ngumuso naman ito at biglang lumungkot ang mukha.

"I-It hurts mom." Naluluhang baling nito sa nakabenda niyang noo. Hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko ulit ng makitang paano ito nasaktan.

"I'm sorry, I'm really sorry. I'll promise na mawawala din yang sakit na yan, I promise." I cry once again at hinalikan ang kamay ng anak ko.

Idinampi naman nito ang palad niya sa mukha ko at pinunasan ulit ang mga luhang tumulo sa pisnge ko.

"M-Mom?" Napatingin naman ako sa kanya ng tawagin niya ako.

"Yes baby?" nag-aalalang tanong ko pero hindi siya sakin nakatingin.

"D-Daddy is here?"

Napalingon naman ako sa tinitingnan niya. He's right Alexander is here, actually kasama ko siyang nagpunta dito at nawala siya bigla sa isipan ko ng makita ko ang kalagayan ni Luke.

He's leaning on the door at nakatitig lang din kay Luke. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya ngayon. Bumuntong hininga ito at dahan-dahan na lumapit sa direksyon namin ni Luke.

"Daddy?" mahinang tawag ni Luke sa kanya, and all I can say is malapit nang umiyak ang anak ko.

I know Luke, I know na ito ang gusto niya na makita muli ang ama niya. Luke is strong pero hindi pa din maalis sa kanya ang kahinaan niya. All this time all he wants is to have a father kahit hindi niya man sabihin sakin ramdam ko yun and seeing his father in front of him is probably his weakness.