2 Prens

Onyedi - 'Yardım etmemi ister misin?'

Bölüm şarkılarımız: Gavin James - Nervous ve (son kısım için) Calm Down - J.Bernardt

Ali'yi İrem'le öpüşürken görünce mideme yumruk yemiş gibi hissettim.

Hissettiğim duygunun adı ihanet falan değil, hayalkırıklığıydı.

O kadar direnmeme rağmen benden hoşlandığını düşünmüşüm demek ki. Kendimi inandırmışım bu fikre. İyi hissetmişim hatta böyle düşünerek.

Aklımın bir köşesi öyle olmadığı gerçeğinden o kadar eminken geri kalanı 'Senden hoşlanıyor' derse olacağı bu. Mantıklı olmak başka, mantığın sesini dinlemek başka. Kalbe söz geçmemesi ise bambaşka.

Şu an saçmalamak için çok yanlış bir zaman.

Buradan kaçmak için ise harika bir zaman.

Onlara görünmemek için oturduğum masadan kalkıp kantinin arka kapısına yöneldim. Ancak haftasonu olduğu için kapı kapalıydı. Kantin çalışanlarından bugün burada bulunan sadece Orhan abiydi.

"Orhan abi..."

Sesim dışarıdan duyulma korkusuyla tıslama gibi çıkmıştı. Kantinin taa öbür kapısının oradaki tezgahta olan Orhan abi haliyle beni duymadı. Etrafa bakındım. Gözüme masada bir çanağın içinde duran kesmeşekerler ilişti. Açıp içinden 3 tane şeker aldım.

İlk attığım karavanaydı.

İkincisi Orhan abinin hemen arkasına bir yere düştü. Orhan abi onun sesiyle irkilip arkasını dönünce attığım üçüncü şeker Orhan abinin tam alnının çatına denk geldi.

Hay canına yandığım...

Orhan abi gözleri faltaşı gibi açılmış vaziyette bana bakınca kocaman bir sırıtış yüzümde belirdi. İçim kan ağlarken olabileceğim en sempatik şekil bu.

"Lan! Günah oğlum günah!"

Kesmeşeker atarak at muamelesi yaptığım Orhan abi yanıma doğru hareketlendi. Öyle ya da böyle yanıma gelmişti sonuçta. Telaşla sordum.

"Abi şu kapıyı açabilir misin bana?"

Orhan abi bana dik dik baktıktan sonra kapının kulbunun hemen aşağısını gösterdi.

"Bu sürgüyü çekince açılıyor delikanlı."

Bilmiyor ki bu delikanlının kafası bazı anlarda çalışmıyor.

Ya da bazı anlarda çalışıyor. Geri kalan bütün anlarda ise çalışmıyor.

Sus biraz Yankı be. Bazen gerçekten çekilmiyorsun.

Kapıyı açma görevini zorluklarla tamamlayıp koşarak binadan çıktım.

Çıkış o çıkış.

Bütün yol -gereğinden fazla olduğunu düşündüğüm bir tepki olmasına rağmen- ağladım.

—

Pazar günü saat 2 itibariyle hala yataktayım ve sanırım depresyondayım.

Aslında 11 gibi kalktım ama ne karnım açtı ne de canım bir şey yapmak istiyordu. O yüzden nedense bu sabah bana çok ilginç gözüken tavanı incelemeye koyuldum. Ne kadar sürükleyiciyse artık, saat 2 oldu hala kendimi alamıyorum.

Çalan kapı zili beni yataktan kaldıran güç oldu. Annem çıkalı daha 20 dakika olmuştu ve de zaten yanında anahtarları vardı. Tavanı incelediğimi ve rahatsız edilmek istemediğimi özellikle belirtmiştim o çıkarken.