My Third Generation BMW (R-16) COMPLETED

Chapter Six

September 2015

"Ri, it's gonna alright, okay" It's not a question. I've tried to calm her down pero mukhang any moment from now ay magkakaron sya ng panic attack.

Ganito naman kasi ang ganap kapag September na. Every damn time na pupunta kami ng South Carolina, this time of the ay nagkakaganito sya.

Hindi ako sanay na makita syang ganito. Like I said before, sa aming dalawa sya ang mas matapang. But now, I see nothing but a vulnerable and weak version of her and she was about to cry.

Buti nalang medyo nakaka-LL kami at nasasanay na akong magpa-upgrade seats into business class. We've tried first class before kaso lang hindi ko nagustuhan ang nangyari sa akin sa karanasang yun.

Like now, she seems very weak before. At ako naman 'tong si lalaki, marupok ay madali nyang nauto.

First class seats are very private kaya si Rian, instead na mag-panic attack, ang katawang lupa ko ang ginawa nyang diversion para malibang sya at hindi na mangamba pa. I end up limping pagbaba namin ng eroplano.

"Ri, ano ka ba? Nandito lang naman ako. You don't need to worry about anything. Lagi lang naman akong nasa tabi mo" hinimas-himas ko ang braso nya as I held her closer to me. She's in a verge of crying at alam kong pinipigilan lang nya yun.

I can feel her shaking. Hindi naman yung kinukumbulsyon pero nevertheless, shaking.

Bigla ay hinalikan ko sya. Wala akong ibang alam gawin kundi halikan sya. I know that somehow nakatulong iyon para kahit papano kumalma sya.

She pulled away, raising a questioning eyebrow.

"What was that for?"
"Pampa-kalma. Since your not allowed smoke here." Hindi naman sya naninigarilyo. I just wanna say something smart.

"Feeling mo naman" sabi nya pa. Pero wala parin ang dating sigla sa mga mata nya.

"Ri, naman. Please, just stop over thinking things. Sinabi ko naman sa'yo, hindi naman ako aalis sa tabi mo."

"Is that enough, huh Batholomew? Sa tingin mo ba kapag nandyan ka, maiibsan ang sakit na nararamdaman ko?!" Medyo tumaas ang tono ng mga salita nya.

Hindi na lang ako sumagot. I don't wanna end up getting in to a fight with her.

Minsan kasi kung makapagsalita sya, sya lang ang nasaktan. Na sya lang ang halos sumuko na sa buhay.

Alam kong emotional lang sya ngayon kaya ganito sya.
In this situation, dapat ako ang umintindi sa kanya.

Ang ikinakatakot ko lang, hanggang kailan ko sya kayang intindihin. I don't wanna give up on her, really. Pero sometimes, she's really pushing me through my limits. Buti na lang mahaba ang pasensya ko. But then again, hanggang kailan?

---

"Sir" kinamayan ko ang papa ni Rian. Until now, that's how I address him. He purposely trying to intimidate me by the looks that he's giving me. Hindi na sya nagbago sa pakikitungo sa akin, and I don't think na magbabago pa sya.

To be honest, it kinda creeps me out pero hindi ko na ipinahalata. The man stands between six-foot-four to six-foot-five. I'm merely a dwarf compare to him. Ang laki pa ng bulto nya.

"My little empress" his expression softens nang mapunta sa kinaroroonan ng asawa ko ang tingin nya. Hanggang ngayon at bini-baby parin nya si Rian.

He kissed her cheek at ganoon din ang ginawa ni Rian pero halata namang wala syang gana.

Rian excused herself para magtungo na sa silid namin dito.

Sa bahay ng papa nya kami magi-stay ng tatlong araw at pagkatapos noon ay uuwi na rin kami ng Pilipinas.