My Third Generation BMW (R-16) COMPLETED

Chapter Nine

Presently feeling sorry...

"I'm sorry. I shouldn't said that to you. Dapat nag-antay ako sa mga paliwanag mo but I bursted out. I'm sorry. Di ko naman sinasadya. Nabigla lang talaga ako." Paulit-ulit kong pagsusumamo habang nakaharap sa salamin. Nagpa-practice ako dahil hindi ko alam kung paano sya pakikiharapan kapag nagkita ulit kaming dalawa.

I really feel like an arse right now. Because of me she cried and for that I wanna punch myself really hard. Ang sama ko. Pero nang makita ko sya, halo-halong emosyon ang naramdaman ang parang hindi ko malaman ang gagawin ko.

When I saw her standing outside that coffee shop, parang trumiple ang naramramdaman kong pangungulila simula nang iwan nya ako.

I even carried her child. Ang cute ng mga bata. Kapag naalala kong ang mga itsura nila ay parang nawawala lahat ng agam-agam sa ipisan ko, pakiramdam ko pa nga noon nung hawak ko pa ang sanggol na babaeng yun, ay parang kaysarap mabuhay sa mundo at wala na akong dapat alalahanin pa. But I knew better.

That moment, sinabi ko sa sarili ko na kung humingi man sya sa akin ng tawad, malaki ang tsansang patawarin ko sya at tanggapin kong muli. I even thought of giving her children my name. Ganoon ako ka-advance. I still love her at ayokong nang magpabebe pa sa nararamdam ko.

Nang nalaman kong wala na pala suling dalawa noong doktor ng petchay ay umasa ako. Kuntodo hopia talaga.

And when asked for her reasons why she left, ni-hindi sya makatingin sa akin at panay ang iwas. Doon ay hindi ko na napigilian pa at uminit ang ulo ko. At ngayon ay parang gusto kong iuntog ang ulo ko sa pader dahil sa ginawa kong kagaguhan.

Gago.

That's I've been chanting to myself habang papalabas ng men's comfort room. Wala akong pakialam kung ang tingin sa akin ng mga nakakasalubong ko ay nasisiraan na ng bait. Matagal na akong nasiraan ng bait nang sabihin nyang ayaw na nya, mayroon lang talagang araw na hindi ako sinusumpong ng kalungkutan pero it doesn't mean that I don't miss being with her.

No exaggeration pero pakiramdam ko para akong claustrophobic at hindi makahinga tuwing hihiga ako sa kama ko gabi-gabi at walang asawang katabi. Ganoon ang naramdaman ko sa bawat sigundo nang mga nakaraaan buwan.

It's just that some days are more bearable than the other dahil siguro anak ko at sa luka-luka kong bestfriend na si Steffi. Sya na at sya na lang ang itinuturing kong kaibigan simula nang magkabalikan sina Samonte at si Lilian. I mean, how could Lilian forgive him. Bitter man kung tutuusin, pero hindi ko lang talaga ma-take na si Samonte ay masaya na ngayon at ako hindi.

Kung minsan talaga walang katarungan ang mundo. Karma na siguro kung maituturing dahil sa ginawa ko noong pangaasar sa pinsan ko pero bukod doon ay wala na akong matandaang ginawa ko pa na masama.

"Hoy!" Tinampal ako ni Steffi dahilan para mawala panandalian ang iniisip ko. Mapanakit talaga siya.

"Ano ba, ang aga-aga kumg makapanakit ka naman" yamot kong tugon sa kanya.

"O sige, mamaya sisikmuraan kita. Ang arte mo ah, gusto mong takungin kita Bart. Umayos ka ah" hala. Parang siya pa ang ginawan ko ng masama kung makaarte siya.

"Ba't mo kasi ako pinapunta dito? Pwede mo namang i-text. Kailangan ba talaga nandito ako?!"

"Eh arte kasi ni mama. Di ba nga kaya nga hindi ako ang kinuha niyang interior designer sa bahay nya dati kasi nga may gusto sa'yo yun. Kaya yun... She end up talking to your ex...."

Umirap lang ako sa kanya. Sinabi ko na sa kanya noon na ayoko i-share sa iba ang nakaraan ko. Kahit ba panay kong inaalala ang mga pinagsamahan namin ni Rian noon, it doesn't mean that it's okay to talk about that matter with other people. Kahit pa si Steffi yun. Hindi ko alam kung nanadya siya o ano pero, may diin talaga ang salitang 'ex' kapag sinasabi niya. Para bang may lihim na kaligayahan itomh dulot sa kanya.