Μοιραία Γνωριμία!

1. Τυχαία συνάντηση!

Ζωή!

Μόλις μετακόμισα στο σπίτι του θείου μου και ήμουν φανερά αναστατωμένη. Δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ του αυτές οι δύο οικογένειες. Για αρκετό καιρό είχαν απομακρυνθεί. Από την στιγμή που εγώ γεννήθηκα. Βρίσκονταν πάντα σε κόντρα.

Ήταν απόγευμα και αποφάσισα να βγω με την φίλη μου για καφέ ύστερα από τις αρκετές πιέσεις της.  Είχε είδη αργήσει να ετοιμαστώ και για αυτό έπρεπε να τρέξω. Η καφετέρια ήταν μακριά από το σπίτι του θείου μου οπότε έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου.

Καθώς έτρεχα πρόσεξα πως είχε λυθεί το κορδόνι από τα παπούτσια μου. Σταμάτησα απότομα για να τα δέσω. Όμως μέχρι να σταματήσω να τρέχω ένας άλλος άντρας ερχόταν βιαστικός και έπεσε πάνω μου. Με έριξε κάτω και εκείνος έχασε την ισορροπία του.

"Χίλια συγγνώμη." Μου είπε αυτός. "Κάτσε να σε βοηθήσω." Προσφέρθηκε αυτός και μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ.

"Δεν πειράζει. Σε ευχαριστώ." Του είπα ευγενικά την ωρα που σηκωνόμουν και καθάρισα την μαύρη φούστα μου από τις σκόνες του δρόμου.

Με βοήθησε να μαζέψω τα πράγματα, που έπεσαν από την τσάντα μου. Πιάσαμε μαζί μια φωτογραφία με τους γονείς μου και ακούμπησα με αυτόν τον τρόπο το χέρι του και εκείνος το δικό μου. Τότε σηκώσαμε και οι δύο τα βλέμματά μας ταυτόχρονα.

Είχα θαμπωθεί και μαγευτεί από το βλέμμα του . Ήταν τόσο όμορφο και σαγινευτικό που χανόμουν μέσα σε αυτό. Εκείνος είχε χάσει την μιλιά του και δεν ήξερε τι να μου πει και τι να κάνει. Και εγώ ακριβώς το ίδιο.  Το πρόσωπό του και ο ίδιος θα έλεγε κανείς πως είναι άντρας μέσα από τα περιοδικά βγαλμένος. Είχα στο πρόσωπό μου ένα μεγάλο χαμόγελο, γλυκό και αθώο. Και αυτό γιατί μου το προκαλούσε εκείνος. Η Λάμψη στο πρόσωπό του και το αστραφτερό χαμόγελό του ήταν αυτά που ξεχώρισα αμέσως.

Και οι δύο μας μετά από ένα λεπτό που κοιταζόμασταν αμίλητοι και ακίνητοι,  πήραμε ξεχωριστούς δρόμους.

Έφτασα στην καφετέρια που είχα ραντεβού με την φίλη της και η λάμψη και ο ενθουσιασμός που είχε δεν κρυβόντουσαν με τίποτα.

"Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν ποτέ." Μου παραπονέθηκε η φίλη μου και σηκώθηκε για να με χαιρετήσει.

"Αν σου πω τι έπαθα στον δρόμο δεν θα το πιστεύεις." Της είπα βιαστικά και κάθισα στην καρέκλα.

"Από το πρόσωπό σου μπορώ να καταλάβω πως πρόκειται για κάτι πολύ καλό. Εσύ λάμπεις ολόκληρη."