Μοιραία Γνωριμία!

14. Θέλεις δεν θέλεις!

Ζωή!

"Πώς με γνωρίζεις εσύ και τι κάνεις εδώ; Μαρίζα."έλεγα εγώ και εκείνος πέταξε το μπουφάν του στον καναπέ.

"Σοβαρά Ζωή; δεν με θυμάσαι ακόμα;" έλεγε αγανακτισμένος.

"Σε είδα στο νοσοκομείο που προσπαθούσες να με κάνεις να σε θυμηθώ και στο μπαρ σε είδα που φλέρταρες μια άλλη γυναίκα."

"Φτάνει Ζωή, φτάνει." Μου είπε μεγαλώνοντας τον τόνο της φωνής του. "Ως εδώ, δεν μπορώ να το αφήσω άλλο αυτό έτσι. Πονάω Ζωή. Δεν μπορώ να σε βλέπω στην αγκαλιά αυτού του αλήτη άλλο ποια." Μου είπε και με βούτηξε.

Με φίλησε. Δεν μου έδωσε το περιθώριο να κουνηθώ ή να αντισταθώ. Όμως και εγώ δεν ήθελα να φύγω από το φιλί του. Δεν του αντιστεκόμουν. Ίσα - ίσα που τον φιλούσα και με πολύ πάθος μάλιστα.

Καθίσαμε στον καναπέ και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε για ώρες.

"Γιατί νιώθω πως σε ξέρω και πως σε έχω ξανά φιλήσει;"Τον ρώταγα ανάμεσα στα φιλιά μου.

"Γιατί με έχεις ξανά φιλήσει και γιατί ήμασταν μαζί μέχρι το ατύχημά σου. Εγώ σε πήγα στο νοσοκομείο Ζωή εγώ σε βρήκα σε αυτήν την κατάσταση. Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και σε παρακαλούσα να συνέλθεις και να πάρεις και πάλι τις αισθήσεις σου. Συγνώμη Ζωή που δεν πρόλαβα να σε σώσω. Ένα λεπτό αν έφτανα νωρίτερα θα σε προλάβαινα."

"Δεν φταις εσύ. Η Μαρίζα μου είπε πως έγινε το ατύχημα μου και ότι έχω αμνησία. Έχω ξεχάσει ορισμένα πράγματα που έγιναν πρόσφατα. Θυμάμαι όμως εσένα αλλά δεν θυμάμαι τι ήσουν στην ζωή μου."

"Αυτό πλέον δεν ξέρω ούτε εγώ να σου το απαντήσω. Δεν ξέρω πλέον ποια είναι τα συναισθήματά σου για μένα, αλλά θέλω να σε κάνω να θυμηθείς ξανά τα πάντα πριν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος στην ζωή σου." Μου είπε και με ξανά φίλησε. "Θέλεις δεν θέλεις θα είμαστε μαζί. Δεν εχω άλλη υπομονή. "Μου είπε και με έριξε στον καναπέ ενώ εκείνος ξάπλωσε από πάνω της για να συνεχίσει να με φιλάει.

"Βοήθεια. Βοήθεια." Φώναζα κλαίγοντας και τρέχοντας μέσα στον δρόμο. Ύστερα γύρισα και πρόσεξα ένα κόκκινο αυτοκίνητο να σταματάει απότομα μπροστά μου και να με χτυπάει. Ήταν πολύ αργά για να αντιδράσω."

Το μυαλό μου άρχισε λειτουργεί και πάλι κανονικά. Είχα εικόνες από το ατύχημά μου.

"Μάνο σε αγαπάω." Θυμήθηκα εμένα να του το λέω.

"Μάνο. Μάνο."Του είπα σοκαρισμένη. "Μάνο όταν έπαθα το ατύχημα ένας άντρας με κυνηγούσε γιατί ήθελε να μου κάνει κακό. Εγώ πετάχτηκα στο δρόμο. Το θυμάμαι καλά. Θυμάμαι που με έλεγες Ζωή σου. Αυτό μπόρεσα να το ακούσω γιατί είχα τις αισθήσεις μου ακόμα. Μάνο τι κάνεις και τι κάνουμε εμείς οι δυο εδώ;"

"Τι εννοείς Ζωή;"

"Εννοώ ότι δεν θα έπρεπε να μην δεις μία μέρα πριν το γάμο μας."

"Ποιον γάμος μας Ζωή. Τον Χρήστο παντρεύεσαι."

"Αφού δεν τον αγαπάω. Αποκλείεται να σου έκανα κάτι τέτοιο εγώ. Εγώ εσένα αγαπάω."

"Για αυτό πλέον δεν μπορώ να είμαι σίγουρος." Μου είπε και σηκώθηκε για να φύγει.

"Μη φύγεις Μάνο. Πως είναι δυνατόν να μην πιστεύεις ότι σε αγαπάω."

"Γιατί όταν επαθες αμνησία δεν μπορούσες να με αναγνωρίσεις Ζωή. Εμένα , που σε λάτρευα και που σε αγαπούσα. Μάλλον εσύ αγαπάς περισσότερο το Χρήστο."

"Πως μπορείς  να μου το λες αυτό; Σου ξεκαθάρισα πώς η ιστορία μου με τον Χρήστο έχει τελειώσει οριστικά."

"Το βλέπω." Μου είπε και μου έδειξε το χέρι μου ,  που φορούσα το δαχτυλίδι.

"Δεν το πιστεύω πως όλο αυτό τον καιρό ήμουν με τον Χρήστο. Πως τον έβλεπα και ένιωθα πως ήσουν εσύ. Μάνο μόνο μαζί σου μπορώ να κάνω όνειρα. Μόνο εσένα θέλω. Σε αγαπάω πίστεψέ με. Σε παρακαλώ μην φύγεις."

"Και με τον γάμο τι θα κάνεις;"

"Δεν ξέρω."

"Όταν μάθεις πες μου και εμένα."

"Μάνο είμαι παρακαλώ άκουσε με." Του είπα και του έκλεισα την είσοδο στον ασανσέρ βάζοντας τον εαυτό μου πάνω στην πόρτα. "Μάνο σε αγαπάω. Θα δω τι θα κάνω με τον γάμο πάντως δεν τον αγαπάω. Στο ορκίζομαι αυτό." Του είπα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σβέρκο του. "Φίλα με Μάνο. Το φιλί σου δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου. Φίλα με σε παρακαλώ." Του ζήτησα και τον πλησίασα πολύ κοντά σφίγγοντας τα χείλη μου.

"Ζωή μου." Μου είπε και με φίλησε βάζοντας το χέρι του στον λαιμό μου.

Τον οδήγησα και πάλι μέσα στο σπίτι. Μόλις έκλεισα την πόρτα, ο Μάνος με σήκωσε στην αγκαλιά του και εγώ τύλιξα τα πόδια μου στην μέση του και ανταποκρινόμουν στα φιλιά του.

"Κάνε με δική σου απόψε. Σε παρακαλώ. Δείξε μου πόσο πολύ με αγαπάς." Του ζήτησα και εκείνος άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε.

Δεν ήξερε αν ήμουν σίγουρη για αυτό που του έλεγα. Τον φίλησα για να του πω με αυτόν τον τρόπο ότι είναι σίγουρη για αυτό.

Ο Μάνος την πήρε στην αγκαλιά του και ενώ την φιλούσε πήγαν προς τον ξενώνα του σπιτιού της Μαρίζας. Με άφησε απαλά στο κρεβάτι και μου έλυσε το πουκάμισο που έδενε κάτω από το στήθος μου. Με φιλούσε από τα χείλη στον λαιμό μου και ύστερα σε όλο το υπόλοιπο σώμα. Εγώ του έβγαζα το μπουφάν και την μπλούζα του και χάιδευε το καλογυμνασμένο του σώμα και τους κοιλιακούς του.

"Σε αγαπάω." Του έλεγα  συνέχεια, όπως και αυτός.